ജാഗ്രത്, സുഷുപ്തി, സ്വപ്നം (മാണ്ഡൂക്യ ഉപനിഷദിൽ നിന്ന്)

ജാഗ്രത്, സുഷുപ്തി, സ്വപ്നം എന്ന മൂന്ന് അവസ്ഥകളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നതാണ് മനുഷ്യജീവിതം. "ജാഗ്രത്" എന്നത് ഉണർന്നിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയും "സുഷുപ്തി" എന്നത് ഉറങ്ങുന്ന അവസ്ഥയും "സ്വപ്നം" എന്നത് ജാഗ്രത്തിനും സുഷുപ്തിക്കും ഇടയിലുള്ള ഒരവസ്ഥയും ആണ്. ഉണർന്നിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയുടെയും, ഉറങ്ങുന്ന അവസ്ഥയുടെയും ആവശ്യത്തിൽ ആർക്കും ഒരു സംശയവും ഉണ്ടാകില്ല. ഉണർന്നിരിക്കാതെയോ ഉറങ്ങാതെയോ ആർക്കും നേരെ ചൊവ്വേ ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല. പക്ഷെ, സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയുടെ ആവശ്യം എന്താണ്? സ്വപ്നമെന്ന അവസ്ഥ ഉണ്ടായില്ലെങ്കിൽ നമുക്കെന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ? സ്വപ്നം കാണാത്ത ആൾക്കാർ ഉണ്ടാവില്ല എങ്കിലും സ്വപ്നം കണ്ടില്ലെങ്കിലും ജീവിക്കാൻ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും ഉണ്ടാകില്ല. അപ്പോൾ സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയുടെ ആവശ്യമെന്താണ്? 

ആത്മാവ് 

------------

"ആത്മാവ്" എന്ന വാക്കിനെ ഉപയോഗിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റു പല വാക്കുകൾ പറയാറുണ്ടെങ്കിലും (ഉദാഹരണം: ആത്മാർഥത, ആത്മവിശ്വാസം, ആത്മനിർവൃതി), "ആത്മാവ്" എന്നത് എന്താണെന്ന് ആലോചിക്കാനോ, അതെന്താണെന്നു മനസ്സിലാക്കാനോ അധികം പേരും ശ്രമിക്കാറില്ല.. ശ്രമിച്ചാൽ വിജയിക്കാറുമില്ല. ആത്മസാക്ഷാത്ക്കാരത്തിന്.. അതായത് ആത്മാവ് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനായി മനുഷ്യന് തന്നിട്ടുള്ള ഒരു താക്കോൽ പോലെയാണ് സ്വപ്നമെന്ന അവസ്ഥ. 

ആത്മാവ് എന്നത് എന്താണെന്ന് define ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും, അതെന്താണെന്ന് അനവധി  ഉദാഹരണങ്ങൾ വഴി മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്നതാണ്. ആത്മാവിനെ പറ്റി ഒരു ചെറിയ ഐഡിയ കിട്ടിയാൽ,  ഉദാഹരണങ്ങളൊക്കെ ആ ഐഡിയയെ നമ്മുടെ ബുദ്ധിയിൽ ഉറപ്പിച്ചു തരും. 

അടിസ്ഥാനപരമായ 2 കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയാലേ, ആത്മാവ് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റൂ.. (അത് കൊണ്ട് മാത്രം മനസ്സിലാകും എന്നല്ല ഉദ്ദേശിച്ചത്)

1. നമ്മൾ കാണുന്ന, അറിയുന്ന ഈ ലോകം നിലനിൽക്കുന്നില്ല.. ലോകം സ്ഥിരമല്ല 

2. സ്ഥിരമെന്ന് നമ്മൾ വിചാരിക്കുന്ന ഈ ലോകം സ്ഥിരമല്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്താണ് ഇവിടെ സ്ഥിരമായിട്ടുള്ളത്? ആ അന്വേഷണത്തിൽ നിന്നും മനസ്സിലാകുന്നതാണ്, ഇവിടെ സ്ഥിരമായി, മാറാതെ നിലനിൽക്കുന്നത് ഒന്നേയുള്ളൂ.. അതാണ് ആത്മാവ് 

ഇതിൽ ഒന്നാമത്തേത് (ഈ ലോകം നിലനിൽക്കുന്നില്ല, അല്ലെങ്കിൽ സ്ഥിരമല്ല) എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാക്കിത്തരാൻ സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥ സഹായിക്കുന്നു.

മനുഷ്യന്റെ പ്രവർത്തനം എങ്ങിനെയാണ്?

------------------------------------------------------

മിക്കവാറും ആൾക്കാർക്കും, "മനുഷ്യൻ" എന്ന് പറഞ്ഞാൽ/കേട്ടാൽ ശരീരത്തെ ബന്ധപ്പെടുത്തി മാത്രമേ ചിന്തിക്കാനോ കാണാനോ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പക്ഷെ മനുഷ്യൻ വെറും ശരീരം മാത്രമല്ല. പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ (ആ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളെ ഒട്ടിച്ചുവക്കാൻ മാത്രമായ ശരീരം), മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം (ego) എന്നിവയും അതിനൊക്കെ ആധാരമായി നിൽക്കുന്ന ആത്മാവും കൂടി ചേർന്നതാണ് ഒരു മനുഷ്യൻ.

- പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ എന്തൊക്കെ sense ചെയ്താലും, അത് മനസ്ഥലത്തിൽ (മനസ്സിൽ) എത്തിയാൽ മാത്രമേ നമ്മൾ അറിയുകയുള്ളൂ. (ഉറങ്ങുന്ന ഒരാളുടെ കണ്ണ് തുറന്ന് ഒരു ആപ്പിൾ കാണിച്ചു കൊടുത്താൽ അയാൾ അതറിയുന്നില്ല. കണ്ണ് കാണുന്നുണ്ട്.. പക്ഷെ മനസ്സ് അത് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.. കാരണം, ഉറങ്ങുന്പോൾ മനസിന്റെ പ്രവർത്തനം ഇല്ല).

- അത് പോലെ, മനോമണ്ഡലത്തിൽ (മനസ്സിൽ) എന്തെങ്കിലും എത്തിയാലും (എന്തോ കണ്ടു എന്ന അനുഭവം മാത്രം), അതെന്താണെന്നറിയാൻ ബുദ്ധി പ്രവർത്തിക്കണം. ബുദ്ധി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ജീവിതാനുഭവങ്ങളിലൂടെ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള അനുഭവ വിജ്ഞാന സന്പത്തും ആ അനുഭവ സന്പത്തുകളെ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കണം എന്ന ധാരണയും ആണ് (മനോമണ്ഡലത്തിൽ എന്തോ ഒരു സാധനം കണ്ടു എന്ന തോന്നൽ എത്തിയാലും, അതൊരു ആപ്പിൾ ആയിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നത്, "എന്താണ് ഒരു ആപ്പിൾ? അതെങ്ങനെയിരിക്കും?" എന്നൊക്കെയുള്ള പൂർവകാല അനുഭവസന്പത്ത് കാരണമാണ്).

- എല്ലാവരിലും ഉള്ളതാണ് "ego" അല്ലെങ്കിൽ അഹങ്കാരം.. "എന്ത് കണ്ടു" എന്നത് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും ബുദ്ധിയും കൂടി അറിയിച്ചു തരുന്നു. .. പക്ഷെ "ആരാണ് കണ്ടത്?". "ഞാൻ കണ്ടു" എന്ന് പറയുന്പോൾ അതിലെ "ഞാൻ" എന്ന് പറയുന്നതാണ് ego അല്ലെങ്കിൽ അഹങ്കാരം. ഇപ്പറഞ്ഞ ഈ "ഞാൻ" --> "എന്റെ സാധനം", "എന്റെ കഴിവ്", "എന്റെ കാർ" എന്നൊക്കെ പറയുന്പോൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ആ "ഞാൻ" ആണ്. ആ അഹങ്കാരത്തിന്റെ പ്രകടനം ആണ് ബുദ്ധിയിലൂടെ മനസ്സിലും മനസ്സിലൂടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലും പ്രകടം ആകുന്നത്. ("ഞാൻ എന്തോ വലിയൊരു സംഭവം ആണെന്ന്", അല്ലെങ്കിൽ "ഇതെല്ലാം ഏന്റെയാണ്", "എന്റെ കുട്ടികൾ മിടുക്കന്മാരാകണം" എന്നൊക്കെ കരുതി ജീവിക്കുന്ന ആൾക്കാർ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള "ഞാൻ" or False Self)

- പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അധിഷ്ഠാനമായി മനസ്സും, മനസ്സിന് അധിഷ്ഠാനമായി ബുദ്ധിയും, ബുദ്ധിക്ക് അധിഷ്ഠാനമായി അഹങ്കാരവും നിലനിൽക്കുന്നു. ("ഒന്നിന് അധിഷ്ഠാനം മറ്റൊന്ന്" എന്നത് "കപ്പലിന്റെ അധിഷ്ഠാനം നങ്കൂരം" എന്ന പോലെ കണക്കാക്കാം). മാറ്റത്തിന് വിധേയമായ എന്തിനും, മാറ്റമില്ലാത്ത (അല്ലെങ്കിൽ മാറ്റം താരതമ്യേന കുറഞ്ഞ) ഒരു അധിഷ്ഠാനം ആവശ്യമാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു വൃത്തം വരക്കണമെങ്കിൽ, അതിന്റെ സെന്റർ പോയന്റിൽ കോംപസ്സ് സ്‌ഥിരമായി കുത്തിനിർത്തി വേണം വരക്കാൻ, എന്ന പോലെ.. പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും അപ്പുറത്താണ്, ഇപ്പറഞ്ഞ എല്ലാറ്റിനും fundamental  ആയിട്ടുള്ള അധിഷ്ഠാനം ആയിട്ടുള്ള ആത്മാവ് ഉള്ളത്. ആ ആത്മാവ് ആണ് ശരിയായ "ഞാൻ". (True Self).  അതിന് യാതൊരു മാറ്റവുമില്ല... കുലുങ്ങാത്ത, ഇളകാത്ത നങ്കൂരമാണത്.  

മനുഷ്യൻ --> ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം, ആത്മാവ്

ജാഗ്രത്, സുഷുപ്തി, സ്വപ്നം എന്നീ അവസ്ഥകളിലെ മനുഷ്യന്റെ പ്രവർത്തനം 

---------------------------------------------------------------------------------------------

ഇത് വരെ എഴുതിയത് 

- മനുഷ്യന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും (ego) ഉള്ള റോൾ 

- ജാഗ്രത്, സ്വപ്നം, സുഷുപ്തി എന്ന മനുഷ്യന്റെ മൂന്ന് അവസ്ഥകൾ 

ഓരോ അവസ്ഥയിലും ഏതൊക്കെ ഘടകങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നു എന്ന് നോക്കാം. 

ജാഗ്രത്തിൽ -->  പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവും പ്രവർത്തിക്കുന്നു. (നമ്മൾ ഉണർന്നിരിക്കുന്പോൾ കണ്ണ്, മൂക്ക്, ചെവി, ത്വക്ക്, നാക്ക് എന്നീ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ട് കണ്ടും, മണത്തിട്ടും, കേട്ടും, സ്പർശിച്ചും, രുചിച്ചും ചുറ്റുപാടുകളോട് ഇടപഴകുന്നു. മനസ്സ് വഴി ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ എന്തോ sense ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയുന്നു. ബുദ്ധിയുടെ സഹായം വഴി മനസ്സിൽ sense ചെയ്തത് എന്താണെന്ന് അറിയുന്നു)

സുഷുപ്തിയിൽ --> പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവും പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല (നല്ല ഉറക്കത്തിലാണെങ്കിൽ ചുറ്റുവട്ടത്തിൽ എന്തുണ്ടായാലും നമ്മളറിയില്ല. അതിനു കാരണം, പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ ചുറ്റുപാടുമായി ഇടപഴകുന്നില്ല എന്നതാണ്.  മനസ്സും ബുദ്ധിയും പ്രവർത്തിക്കുന്നുമില്ല)

സ്വപ്നത്തിൽ --> പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല. പക്ഷെ, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവും പ്രവർത്തിച്ചേക്കും. (ഉറക്കത്തിനിടയിലെ ഒരവസ്ഥയാണ് സ്വപ്നം. പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കാത്തത് കൊണ്ട്, സ്വപ്നത്തിൽ  ചുറ്റുവട്ടത്ത് നടക്കുന്നതൊന്നും നമ്മൾ അറിയുന്നില്ല. പക്ഷെ, മനസ്സിന്റെയും ബുദ്ധിയുടെയും അഹങ്കാരത്തിന്റെയും പ്രകടനങ്ങൾ കാരണമാണ് പലതും സ്വപ്നത്തിൽ കാണുന്നത്)

ആത്മാവ് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ വേണ്ടി മനസ്സിലാക്കേണ്ട 2 അടിസ്ഥാനകാര്യങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേതിലേക്ക് കടക്കാം....

നമ്മൾ കാണുന്ന  ലോകം സ്‌ഥിരമല്ല.. അത് നിലനിൽക്കുന്നില്ല 

----------------------------------------------------------------------------------

സ്വപ്നത്തിൽ, ഓരോരുത്തരും വേറെയെന്തോക്കെയോ ആകുന്നു. നമ്മൾ കാണാത്ത കാര്യങ്ങൾ കാണുന്നു. വേറെയൊരു ചുറ്റുപാടിൽ എത്തുന്നു. സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് പുറത്തു വന്നാൽ, അത് വരെ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ട ലോകം പെട്ടെന്ന് അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു. അപ്പോൾ അത് വരെ സ്വപനത്തിൽ കെട്ടിപ്പൊക്കിയ ലോകം എന്തായിരുന്നു? സ്വപ്നം കാണുന്ന സമയത്ത് എല്ലാം ശരി എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥിരമായി നിൽക്കുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ആ ലോകം, ഒരു സ്വിച്ച് ഇട്ടപോലെ പെട്ടെന്ന് ഇല്ലാതാകുന്നു. അതായത്, സ്വപ്നത്തിൽ കാണുന്ന ആ ലോകം സ്ഥിരമല്ല.. അത് നിലനിൽക്കുന്നില്ല.  സ്വപ്നത്തിൽ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല... മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും കൊണ്ട് ഉള്ളിൽ രചിച്ച ലോകമാണത്. ആ ലോകത്തിന് സ്ഥിരത ഇല്ല. അപ്പോൾ സ്വപ്നത്തിൽ കാണുന്ന ലോകം എന്താണ്? നമ്മൾ എവിടേക്കും പോകാതെ, കിടക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് തന്നെ കിടന്ന്, ബാഹ്യമായ ഒന്നിന്റെയും ഇടപെടലുകൾ ഇല്ലാതെ ഉണ്ടാകുന്ന ആ ലോകം... നമ്മുടെ ഒരംശം തന്നെയാണ്..  ചുരുക്കത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, സ്വപ്നത്തിൽ നമ്മൾ കാണുന്നത് "നമ്മളെ" തന്നെയാണ്... അല്ലെങ്കിൽ സ്വപ്നത്തിൽ നമ്മൾ കാണുന്ന ലോകം "നമ്മൾ" തന്നെയാണ്.

ചുരുക്കം: സ്വപ്നലോകത്തിൽ കാണുന്ന ലോകത്തിന് സ്ഥിരതയില്ല... സ്വപ്നത്തിൽ കാണുന്ന ലോകം നമ്മൾ തന്നെയാണ്..

ജാഗ്രത് : ഉണർന്നിരിക്കുന്പോഴും ഇത് തന്നെയല്ലേ സംഭവിക്കുന്നത്. ആകെയുള്ള വ്യത്യാസം, ഉണർന്നിരിക്കുന്പോൾ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ വഴി ഉണ്ടാകുന്ന sensations അനുസരിച്ച് മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ലോകം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്.. ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് നല്ലവനാണോ അല്ലയോ എന്നത്..? ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന കാര്യം ഏതായാലും, ഓരോരുത്തരുടെയും മനസ്സിന്റെയും ബുദ്ധിയുടെയും അവസ്ഥ അനുസരിച്ച്,  ചിലർ "അയാൾ നല്ലവനാണെന്നും", "ചിലർ അയാൾ ചീത്തയാൾ" ആണെന്നും പറയുന്നു. അങ്ങിനെ, ഈ ദൃശ്യലോകത്തിൽ (അല്ലെങ്കിൽ ബാഹ്യലോകത്തിൽ) എല്ലാവരും കാണുന്ന/കേൾക്കുന്ന ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് ഒരാളെ ഉള്ളൂ, പക്ഷെ അവനവന്റെ മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവും വഴി ഉള്ളിൽ ഓരോരുത്തരും ഉണ്ടാക്കുന്ന/രചിക്കുന്ന ലോകം വേറെ ആകുന്നു എന്ന് മാത്രം. അതായത്, നമ്മുടെ ശരീരത്തിന് പുറത്തു നാം കാണുന്ന ഈ ലോകത്തിൽ (ദൃശ്യലോകം അല്ലെങ്കിൽ ബാഹ്യ ലോകം) എന്തൊക്കെ ഉണ്ടായലും, നമ്മുടെ ലോകം എന്ന് പറയുന്നത്, നാം തന്നെ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നതാണ്. സ്വപ്നലോകത്തിന് സ്ഥിരത ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞ പോലെ, ജാഗ്രത് അവസ്ഥയിൽ ഉള്ള നമ്മുടെ ലോകത്തിനും സ്ഥിരത ഇല്ല.. ജാഗ്രത് അവസ്ഥയിൽ കാണുന്ന ലോകം ഇപ്പോഴും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയല്ലേ? ഉദാഹരണത്തിന്, ബാല്യത്തിൽ കണ്ടപോലെ അല്ല പലതും കൗമാരത്തിലും യവ്വനത്തിലും വാർദ്ധക്യത്തിലും കാണുന്നത്. അത് പോലെ ഇന്ന് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്തവർ പിന്നീട് അയാളെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നില്ല എന്നതും..

ചുരുക്കം: സ്വപ്നലോകത്തിലെന്ന പോലെ ജാഗ്രത്തിൽ കാണുന്ന ലോകത്തിനും  സ്ഥിരതയില്ല... ജാഗ്രത്തിൽ കാണുന്ന ലോകവും നമ്മൾ തന്നെയാണ്... (പഞ്ചേന്ദ്രിയ പ്രേരിതമായി ജാഗ്രത്തിൽ ലോകമുണ്ടാകുന്നു.. എന്നേയുള്ളൂ... ലോകം സൃഷ്ടിക്കുന്നത് മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കരവുമാണ്... അത് നമ്മൾ തന്നെയാണ്)

ചുരുക്കം: 

- "ഉണർന്നിരിക്കുന്പോൾ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളുടെ influence കാരണം മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഒരു ലോകം ഉള്ളിൽ രചിക്കുന്നു".  പക്ഷെ, "സ്വപ്നത്തിൽ, പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളുടെ influence ഇല്ല്ലാതെ തന്നെ  മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഒരു ലോകം ഉള്ളിൽ രചിക്കുന്നു". 

- സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ആ ലോകം സ്‌ഥിരത ഇല്ലാത്തതാണെന്ന് നമുക്കറിയാം.. അത് പോലെ ഉണർന്നിരിക്കുന്പോഴും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ലോകം സ്‌ഥിരത ഇല്ലാത്തതാണ്. 

- "സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ആ ലോകം നമ്മൾ തന്നെയാണ്", അത് പോലെ "ഉണർന്നിരിക്കുന്പോൾ നമ്മൾ ഉണ്ടാക്കിയ ലോകവും നമ്മൾ തന്നെയാണ്'.  ഏത് അവസ്ഥയായാലും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ലോകം നമ്മൾ തന്നെയാണ്. 

ഈ സത്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിത്തരാനാണ് "സ്വപ്നം" എന്ന ഒരവസ്ഥ... സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ലോകത്തിന് സ്ഥിരത ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പമാണ്. അത് വഴി ഉണർന്നിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയിലുണ്ടാകുന്ന ലോകത്തിനും സ്ഥിരത ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ഉണർന്നിരിക്കുന്ന അവസ്ഥ മാത്രമേ ഉള്ളൂ എങ്കിൽ ഇങ്ങനെ താരതമ്യം ചെയ്തു എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. 

(ഇതിന്റെ ചില പ്രായോഗിക വശങ്ങൾ...

നമ്മൾ ഒരാളെ വെറുക്കുന്നു. അയാളെ പറ്റി മോശമായ കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നു. മറ്റെയാൾ ഇതൊന്നും അറിയുന്നില്ല. ഇങ്ങനെയുള്ള സന്ദർഭങ്ങളിൽ നമ്മൾ തന്നെയാണ് സ്വയം ദുഷിക്കുന്നത് എന്ന സന്ദേശത്തോടെയുള്ള മെസ്സേജുകൾ സോഷ്യൽ മീഡിയയിലും ബുക്കുകളിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടാകും. എന്താണ് അവിടെ സംഭവിക്കുന്നത്? മുൻപ് എഴുതിയ പോലെ, "നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ലോകം - മറ്റൊരാളെ പറ്റി മോശമായി കാണുന്ന ലോകം - നമ്മൾ തന്നെയാണ്"... അതായത്, നമ്മൾ തന്നെയാണ് അവിടെ "മോശമായ ഘടകം")

സുഷുപ്തി : ഉറങ്ങുന്ന സമയത്ത് ഉള്ളിൽ ഒരു ലോകമേ ഇല്ല. ഉണർന്നിരിക്കുന്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന ആ ലോകം പൂർണ്ണമായി അതില്ലാതാകുന്നു.പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഒന്നും അവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല. 

 

ജാഗ്രത്തിൽ    -->  നമ്മൾ ഇടപഴകുന്ന സ്ഥിരമായ ഒരു ലോകമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു 

സുഷുപ്തിയിൽ --> ജാഗ്രത്തിൽ കണ്ടിരുന്ന സ്ഥിരമായ ലോകം ഇല്ലാതാകുന്നു.  

സ്വപ്നത്തിൽ    -->  ഉണ്ടാകുന്ന, സ്ഥിരമെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ലോകം, സ്വപ്നത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തു വന്നാൽ പെട്ടെന്ന് ഇല്ലാതാകുന്നു. 

ഏതാവസ്ഥയായാലും നമ്മൾ കാണുന്ന, ഉള്ളിൽ രചിക്കുന്ന, സ്ഥിരമായി നിൽക്കുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ലോകം.. അത് സ്‌ഥിരമല്ല. 

സ്‌ഥിരമല്ലാത്തതിന് നിലനിക്കണമെങ്കിൽ, അതിനേക്കാൾ സ്ഥിരമായ ഒരു അധിഷ്ഠാനം ആവശ്യമാണ്. വൃത്തം വരക്കാൻ കോംപസ്സ് സെന്റർ പോയിന്റിൽ ഉറപ്പിച്ചു പിടിക്കുന്ന പോലെ. ആകാശത്തു പറക്കുന്ന പട്ടത്തിന്റെ നൂല് താഴെ നിന്ന് പിടിക്കുന്ന പോലെ. (സെന്റർ പോയിന്റിൽ നിന്ന് കോംപസ്സ് മാറിയാൽ വൃത്തമാകില്ല വരക്കപ്പെടുന്നത്...  നൂലിന്മേലുള്ള പിടി വിട്ടാൽ പട്ടം അതിന്റെ വഴിക്കു പോകും).  ഈ ഒരറിവ്, സ്‌ഥിരമായ ആ അധിഷ്ഠാനത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ ആവശ്യമാണ്. ആ അറിവ് ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്നതിന് സ്വപ്നം എന്ന അവസ്ഥ സഹായിക്കുന്നു. സ്വപ്നത്തിലുണ്ടാകുന്ന ലോകത്തിനെന്ത് പറ്റുന്നു (സ്ഥിരത ഇല്ലായ്മ) എന്ന് മനസ്സിലാക്കി ബാക്കി അവസ്ഥകളിലും ഉണ്ടാകുന്ന ലോകത്തിനു എന്ത് പറ്റുന്നു (അതിനും സ്ഥിരത ഇല്ലായ്മ) എന്ന് എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്നു..  

സ്ഥിരമെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന ലോകം സ്ഥിരമല്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്താണ് ഇവിടെ സ്ഥിരമായിട്ടുള്ളത്?

സ്‌ഥിരമായി നിൽക്കുന്നതാണ് ആത്മാവ് 

----------------------------------------------------

സുഷുപ്തി: ഉറക്കത്തിൽ ഇന്ദ്രിയങ്ങളും, ബുദ്ധിയും, മനസ്സും, അഹങ്കാരവും പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല. പക്ഷെ ഉറക്കമെണീറ്റാൽ ഉറങ്ങി എന്ന് നമുക്കറിയാം. അപ്പോൾ ഉറങ്ങുന്ന സമയത്ത്, ഉറങ്ങാതെ നിൽക്കുന്ന എന്തോ ഉള്ളിലുള്ളത് കൊണ്ടാണ്,  ഉറക്കമെണീറ്റാൽ ഉറങ്ങി എന്ന് മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നത്. അതായത്, ഉറക്കത്തിന് സാക്ഷിയായി നിൽക്കുന്ന എന്തോ നമ്മുടെ ഉള്ളിലുണ്ട്... അതാണ് ആത്മാവ്.. 

സ്വപ്നം: ഇതേ ആത്മാവ് തന്നെയാണ് സ്വപ്നം കാണുന്പോൾ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ സാക്ഷി ആയി നിൽക്കുന്നത്. മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും സ്വപ്നത്തിന് കാരണം ആയേക്കാമെങ്കിലും, ചിലപ്പോൾ സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നെണീറ്റ ഉടനെ സ്വപ്നം കണ്ടെന്ന് മനസ്സിലാകുമെന്നു മാത്രമല്ല, സ്വപ്നത്തിൽ എന്താണ് കണ്ടതെന്ന് വ്യക്തമായി ഓർമ്മയുമുണ്ടാകും. അങ്ങനെയുള്ള അവസ്ഥയിൽ സ്വപ്നത്തിന്റെ ഒരു impression ബുദ്ധിയിൽ (ചിത്തം ഓർ മെമ്മറിയിൽ) പതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നർത്ഥം.  മറ്റു ചിലപ്പോൾ, സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നെണീറ്റ ഉടനെ സ്വപ്നം കണ്ടെന്ന് മനസ്സിലാകുകയും പക്ഷെ സ്വപ്നത്തിൽ എന്താണ് കണ്ടതെന്ന് ഓർമ്മയുണ്ടാകുകയുമില്ല.  എന്താണ് സ്വപ്നം കണ്ടതെന്ന് ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നത് ബുദ്ധി (ചിത്തം ഓർ മെമ്മറി) ആണെങ്കിലും, സ്വപ്നം കണ്ടു എന്ന് മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നത് മനസ്സോ ബുദ്ധിയോ അല്ല. അത് മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നത് , സ്വപ്നത്തിന് സാക്ഷി ആയി നിൽക്കുന്ന ആത്മാവാണ് 

ജാഗ്രത്: ഇത് തന്നെയാണ് ഉണർന്നിരിക്കുന്പോഴും സംഭവിക്കുന്നത്. ഉറക്കത്തിൽ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവും ഒന്നും പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും, ആ ഒന്നുമില്ലാത്ത അവസ്ഥക്ക് ആത്മാവ് സാക്ഷി ആയി നിൽക്കുന്നു. സ്വപ്നത്തിൽ, പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും, പ്രവർത്തിക്കുന്ന മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും സാക്ഷി ആയി ആത്മാവ് നിൽക്കുന്നു. ഇതിനെ ഒന്ന് കൂടി extend ചെയ്‌താൽ, ജാഗ്രത്തിൽ എന്ത് നടക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാകും.  പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളുടെയും, മനസിന്റെയും, ബുദ്ധിയുടെയും, അഹങ്കാരത്തിന്റെയും പ്രവത്തനങ്ങൾക്ക് ആത്മാവ് സാക്ഷി ആയി നിൽക്കുന്നു. 

എല്ലാറ്റിനും സാക്ഷി ആയി നിൽക്കുന്ന ആത്മാവ് തന്നെയാണ് എല്ലായിപ്പോഴും എല്ലാം നമ്മളെ അറിയിച്ചു തരുന്നത്. 

ജാഗ്രത്തിൽ - ഉണർന്നിരിക്കുന്നവൻ 

സുഷുപ്തിയിൽ - ഉറങ്ങുന്നവൻ

സ്വപ്നത്തിൽ - സ്വപ്നം കാണുന്നവൻ 

ഉണർന്നിരിക്കുന്നവനും, ഉറങ്ങുന്നവനും, സ്വപ്നം കാണുന്നവനും അല്ലാതെ നാലാമതായി എന്തോ "എപ്പോഴും" ഉള്ളിലുണ്ട്.. അതിനെ "തൂരിയം" എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു.. അത് തന്നെയാണ് ആത്മാവ്..

PS: എനിക്ക് മനസ്സിലായി എന്ന് തോന്നിയത് എഴുതിയെന്നേ ഉള്ളൂ. നിങ്ങൾക്കിത് മനസ്സിലായില്ലെങ്കിൽ അത് ഈ വിഷയത്തിന്റെയോ നിങ്ങളുടെയോ പ്രശ്നമല്ല. എന്റെ വിവരണത്തിന്റെ പ്രശ്നമാണ്. സ്വാമി സർവപ്രിയാനന്ദയുടെ "Who Am I" എന്ന പ്രഭാഷണം (https://www.youtube.com/watch?v=eGKFTUuJppU&t=4521s ) കേട്ടാൽ എല്ലാം വളരെ വ്യക്തമാകും 

മനുഷ്യനും മൃഗങ്ങളും ഭഗവദ് ഗീതയും

മനുഷ്യനും മൃഗങ്ങളും തമ്മിൽ വ്യത്യാസം ഉണ്ടോ? സാമ്യം ഉണ്ടോ?

സ്ഥൂലമായ (physical) കാര്യങ്ങളിലെ വ്യത്യാസം

----------------------------------------------

ബാഹ്യമായും ആന്തരവുമായുമുള്ള വ്യത്യാസങ്ങൾ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ തന്നെ പറയാൻ പറ്റുന്നതാണ്. മൃഗങ്ങൾക്ക് വാലുള്ളത് പോലെ മനുഷ്യന്മാർക്ക് വാലില്ല എന്നതും, ആനയുടെ തുന്പിക്കൈ പോലത്തെ മൂക്കുള്ള ആരും ഈ ലോകത്തിലില്ല എന്നതും, ബാഹ്യമായ വ്യത്യാസങ്ങളുടെ ഉദാഹരണങ്ങൾ ആണ്. അതുപോലെ, സിംഹത്തിന്റെ നാവ് പോലെയല്ല മനുഷ്യന്റെ നാവ്, ഹൃദയത്തിന്റെ ഘടനയിലും ശ്വാസകോശത്തിന്റെ ഘടനയിലുമൊക്കെ ഉള്ള വ്യത്യാസങ്ങൾ എന്നിവയൊക്കെ ആന്തരമായ വ്യത്യാസങ്ങളുടെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. ബാഹ്യമായും ആന്തരമായും ഉള്ള ഈ വ്യത്യാസങ്ങളൊക്കെ സ്ഥൂലം (physical existence ഉള്ളത്) ആയ ശരീരഭാഗങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങളാണ്. അതായത്, ആ വ്യത്യാസങ്ങളെ നമ്മുടെ കണ്ണ് കൊണ്ട് കാണാം (ശരീരം വെട്ടി മുറിച്ചാൽ ഉള്ളിലുള്ളതൊക്കെ കാണാം), വേണമെങ്കിൽ ആ വ്യത്യാസങ്ങളെയൊക്കെ തൊട്ടറിയാം.

സൂക്ഷ്മമായ (non-physical) കാര്യങ്ങളിലെ സാമ്യം

-------------------------------------------------

പക്ഷെ നമുക്ക് കാണാൻ പറ്റാത്ത കാര്യങ്ങളിലോ? അങ്ങനെ കാണാൻ പറ്റാത്ത ഘടകങ്ങളുണ്ടോ? "ഉണ്ട്" എന്നാണു ഉത്തരം.. എന്താണ് മനുഷ്യരിലും മൃഗങ്ങളിലും കാണാൻ പറ്റാത്തതായി, തൊടാൻ പറ്റാത്തതായി ഉള്ളത്? അങ്ങനെയുള്ളതിനെ സൂക്ഷ്മമായ (non-physical) ഘടകങ്ങളായി കണക്കാക്കാം.

മിക്കവാറും ആൾക്കാർക്കും, "മനുഷ്യൻ" എന്ന് പറഞ്ഞാൽ/കേട്ടാൽ ശരീരത്തെ ബന്ധപ്പെടുത്തി മാത്രമേ ചിന്തിക്കാനോ കാണാനോ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പക്ഷെ മനുഷ്യൻ വെറും ശരീരം മാത്രമല്ല. പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ (ആ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളെ ഒട്ടിച്ചുവക്കാൻ മാത്രമായ ശരീരം), മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം (ego) എന്നിവയും അതിനൊക്കെ ആധാരമായി നിൽക്കുന്ന ആത്മാവും കൂടി ചേർന്നതാണ് ഒരു മനുഷ്യൻ.

- പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ എന്തൊക്കെ sense ചെയ്താലും, അത് മനസ്ഥലത്തിൽ (മനസ്സിൽ) എത്തിയാൽ മാത്രമേ നമ്മൾ അറിയുകയുള്ളൂ. (ഉറങ്ങുന്ന ഒരാളുടെ കണ്ണ് തുറന്ന് ഒരു ആപ്പിൾ കാണിച്ചു കൊടുത്താൽ അയാൾ അതറിയുന്നില്ല. കണ്ണ് കാണുന്നുണ്ട്.. പക്ഷെ മനസ്സ് അത് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.. കാരണം, ഉറങ്ങുന്പോൾ മനസിന്റെ പ്രവർത്തനം ഇല്ല).

- അത് പോലെ, മനോമണ്ഡലത്തിൽ (മനസ്സിൽ) എന്തെങ്കിലും എത്തിയാലും, അതെന്താണെന്നറിയാൻ ബുദ്ധി പ്രവർത്തിക്കണം. ബുദ്ധി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ജീവിതാനുഭവങ്ങളിലൂടെ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള അനുഭവ വിജ്ഞാന സന്പത്തും ആ അനുഭവ സന്പത്തുകളെ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കണം എന്ന ധാരണയും ആണ് (മനോമണ്ഡലത്തിൽ എന്തോ ഒരു സാധനം കണ്ടു എന്ന തോന്നൽ എത്തിയാലും, അതൊരു ആപ്പിൾ ആയിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നത്, "എന്താണ് ഒരു ആപ്പിൾ? അതെങ്ങനെയിരിക്കും?" എന്നൊക്കെയുള്ള പൂർവകാല അനുഭവസന്പത്ത് കാരണമാണ്).

- എല്ലാവരിലും ഉള്ളതാണ് "ego" അല്ലെങ്കിൽ അഹങ്കാരം.. "എന്ത് കണ്ടു" എന്നത് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും ബുദ്ധിയും കൂടി അറിയിച്ചു തരുന്നു. .. പക്ഷെ "ആരാണ് കണ്ടത്?". "ഞാൻ കണ്ടു" എന്ന് പറയുന്പോൾ അതിലെ "ഞാൻ" എന്ന് പറയുന്നതാണ് ego അല്ലെങ്കിൽ അഹങ്കാരം. ഇപ്പറഞ്ഞ ഈ "ഞാൻ" --> "എന്റെ സാധനം", "എന്റെ കഴിവ്", "എന്റെ കാർ" എന്നൊക്കെ പറയുന്പോൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ആ "ഞാൻ" ആണ്. ആ അഹങ്കാരത്തിന്റെ പ്രകടനം ആണ് ബുദ്ധിയിലൂടെ മനസ്സിലും മനസ്സിലൂടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലും പ്രകടം ആകുന്നത്. ("ഞാൻ എന്തോ വലിയൊരു സംഭവം ആണെന്ന്", അല്ലെങ്കിൽ "ഇതെല്ലാം ഏന്റെയാണ്", "എന്റെ കുട്ടികൾ മിടുക്കന്മാരാകണം" എന്നൊക്കെ കരുതി ജീവിക്കുന്ന ആൾക്കാർ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള "ഞാൻ" or False Self)

- പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും അപ്പുറത്താണ്, അവക്കൊക്കെ അധിഷ്ഠാനം ആയിട്ടുള്ള ആത്മാവ് ഉള്ളത്. ആ ആത്മാവ് ആണ് ശരിയായ "ഞാൻ". (True Self).

നമുക്ക് മുന്നിൽ കാണുന്ന ദൃശ്യപ്രപഞ്ചത്തിൽ മുഴുകി ജീവിക്കുന്ന മിക്കവാറും മനുഷ്യന്മാരും ഇന്ദ്രിയതലത്തിൽ മാത്രമേ ചിന്തിക്കാറുള്ളൂ.. മനസ്സിലാക്കാറുള്ളൂ.. കുറച്ച് പേർ മനസ്ഥലത്തിലും.. അതിലും കുറച്ച് പേർ ബുദ്ധി തലത്തിലും കാര്യങ്ങളെ വിശകലനം ചെയുന്നു. മനസ്സിലും ബുദ്ധിയിലും വിശാലതയോടെ എല്ലാവരെയും ഒന്നായി കണക്കാക്കി ജീവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും, മിക്കവാറും ആൾക്കാരും അഹങ്കാരം or ego എന്നതിന്റെ പിടിയിൽ പെട്ട് പോകും. അപ്പോൾ, മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും അടിസ്ഥാനം ആയിരിക്കുന്ന ആത്മാവിന്റെ ആ തലത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ വിശകലനം ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നവർ വളരെ വളരെ കുറവായിരിക്കും. (ഉദാഹരണത്തിന്..

- ലോകം മുഴുവൻ ഒരു "rat race" ആയിരിക്കുന്ന ഈ കാലത്ത്.. മിക്കവാറും മാതാപിതാക്കളും സ്വന്തം കുട്ടി മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ നന്നാകണം എന്ന ചിന്തയോടെ മാത്രമായിട്ടായിരിക്കും ജീവിക്കുന്നത്. മനസ്ഥലത്തിലും ബുദ്ധിതലത്തിലുമുള്ള ഇടുങ്ങിയ വീക്ഷണവും അഹങ്കാരത്തിന്റെ വിളയാട്ടവുമാണിത്.

- മാതാപിതാക്കൾക്ക് കുറച്ച് വിശാല മനസ്കതയും വിശാല ബുദ്ധിയും ഉണ്ടെങ്കിൽ മറ്റു കുട്ടികളും നമ്മുടെ കുട്ടിയെ പോലെ നന്നായി വരണം എന്നാഗ്രഹിക്കും.. പക്ഷെ ഏതെങ്കിലും ഒരു critical ഘട്ടം വന്നാൽ.. മറ്റു കുട്ടികൾ താഴെ ആയാലും സ്വന്തം കുട്ടി നന്നായി വരണം എന്ന് തന്നെ ആയിരിക്കും അവരും ചിന്തിക്കുക. ഇതാണ്.. മനസ്ഥലത്തിലും ബുദ്ധിതലത്തിലും വളരെ വിശാലമായ അളവുകോൽ ഉള്ളവർ അഹങ്കാരം കൊണ്ട് ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന അവസ്ഥ

- ആത്മതലത്തിൽ എത്തിയിട്ടുള്ള മാതാപിതാക്കൾ ആണെങ്കിൽ, മറ്റുകുട്ടികളും സ്വന്തം കുട്ടികളും എല്ലാം ഒന്ന് പോലെ എന്ന രീതിയിൽ കണക്കാക്കാനും, സ്വന്തം കുട്ടി മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ മേലെ എത്തിയാൽ അതിൽ അമിതമായി സന്തോഷിക്കാതിരിക്കാനും, അത് പോലെ സ്വന്തം കുട്ടി മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ വളരെ താഴെ ആയാൽ അമിതമായി വിഷമിക്കാതിരിക്കാനും, പറ്റുന്നവർ ആയിരിക്കും. ഇതാണ്, മനസ്ഥലത്തെയും ബുദ്ധിത്തലത്തെയും അഹങ്കാരത്തിന്റെ വിളയാട്ടത്തെയും എല്ലാം കവച്ചുവെച്ച് ആത്മതലത്തിൽ വിശകലനം ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ.

)

മനുഷ്യൻ --> ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം, ആത്മാവ്

മൃഗങ്ങളുടെ കാര്യം എടുത്താലും ഇത് തന്നെയാണ് ഉള്ളത്. മൃഗങ്ങൾക്കും ഇന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഉണ്ട്. അവയുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്കും മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും അധിഷ്ഠാനം ആത്മാവ് തന്നെ.

സൂക്ഷ്മമായ (non-physical) കാര്യങ്ങളുടെ ഉപയോഗത്തിലെ വ്യത്യാസം

-------------------------------------

പക്ഷെ, മൃഗങ്ങൾ അവയുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളും മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഉപയോഗിക്കുന്നത് വളരെ പരിമിതമായ കാര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാണ് - ഭക്ഷണം കിട്ടാൻ (ഇര പിടിക്കാൻ), അവ ജീവിക്കുന്ന territory അവയുടേതാണെന്ന് ഉറപ്പിക്കാൻ, ഇണയെ കിട്ടാൻ.. ഉദാഹരണത്തിന് - National Geographic ചാനലിൽ, പാത്തും പതുങ്ങിയും പുലി മാനിനെ പിടിക്കാൻ പോകുന്നത്, കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരിക്കുമെന്ന് കരുതുന്നു. പുലിയുടെ മനസ്സും ബുദ്ധിയും ആ ഭക്ഷണം കിട്ടാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. വയർ നിറഞ്ഞാൽ, പുലി എവിടെയെങ്കിലും പോയി വിശ്രമിക്കും. അതിന്റെ വാസസ്ഥലത്ത് ("എന്റെ വാസസ്ഥലത്ത്" - "ഞാൻ എന്ന അഹങ്കാരം") വേറെ ഏതെങ്കിലും ജീവി വന്നാൽ അതിനെ അവിടെ നിന്നോടിക്കും. പ്രകൃതിയിയുടെ പ്രേരണകൾ കൊണ്ട് ഇണ ചേരാനും പുലി ശ്രമിക്കും. ഇതിനപ്പുറം അധികം കാര്യങ്ങളൊന്നും പുലി ചെയ്യുന്നുണ്ടാവില്ല. ഇത് തന്നെയാണ് മിക്കവാറും മൃഗങ്ങളുടെയും കാര്യം.

എന്നാൽ മനുഷ്യന്റെ കാര്യം അങ്ങനെയല്ല. മനുഷ്യന്റെ മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അഹങ്കാരത്തിനും ചെയ്യാൻ പറ്റുന്ന കാര്യങ്ങൾക്ക് ഒരു പരിധിയും ഇല്ല. എത്ര വേണമെങ്കിലും നല്ലത് ചെയ്യാനും ചീത്ത ചെയ്യാനും ഉള്ള കഴിവ് മനുഷ്യനുണ്ട്. ചന്ദ്രനിലേക്കും ചൊവ്വയിലേക്കും പോകാൻ റെഡി ആയി നിൽക്കുന്ന മനുഷ്യൻ ഭീകരപ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ ഏത്രയോ പേരെ കൊല്ലുന്നു. നമ്മൾ ഹിറ്റ്‌ലറെയോ സദ്ദാം ഹുസൈനെയോ ഒക്കെ ദുഷ്ടരായി കണക്കാക്കുന്പോൾ അവരുടെ ശരീരമല്ല അവരെ കൊണ്ടു ആ ദുഷ്ടതയൊക്കെ ചെയ്യിച്ചിട്ടുള്ളത്. അവരുടെ മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവുമാണ്. സ്വയം ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കിയാൽ മതി... മറ്റുള്ളവരെ പറ്റി നമ്മുടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ചിന്തകൾ, മറ്റുള്ളവരെ പറ്റി നമ്മൾ ബുദ്ധിയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ചീത്തയായ കാര്യങ്ങൾ, "നമ്മൾ എന്തോ വലിയ ഒരു സംഭവം" ആണ് എന്ന അഹങ്കാരത്തോടെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന സമയങ്ങൾ ഒക്കെ. ഇങ്ങനെയുള്ള ഓരോ തെറ്റായ ചിന്തയും തെറ്റായ ആലോചനയും അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ പ്രവർത്തനങ്ങളുമൊക്കെ തന്നെയാണ്, പരസ്പരം വിരോധങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനും, അങ്ങനെയങ്ങനെ ലോകത്തിൽ യുദ്ധം, ഭീകരാക്രമണങ്ങൾ, പിടിച്ചുപറി എന്നിവയൊക്കെ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനും കാരണങ്ങൾ.

മനുഷ്യരും മൃഗങ്ങളും തമ്മിലുള്ള പ്രധാന വ്യത്യാസം - "പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളും, മനസ്സും, ബുദ്ധിയും, അഹങ്കാരവുമൊക്കെ എന്തിനാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത് എന്ന കാര്യത്തിൽ" ആണ്.

ഭഗവദ് ഗീതയുടെ പ്രാധാന്യം

---------------------------

ബാഹ്യമായ കാര്യങ്ങളിലെ പൊലിമ മാത്രമാണ് വികസനം എന്ന തെറ്റായ ധാരണയിൽ മുന്നോട്ടു പോകുന്നവരാണ് മനുഷ്യർ. ഗവേഷണം മുഴുവനും ബാഹ്യവസ്തുക്കളെ പറ്റി ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യർ, എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കും പരിഹാരം തേടുന്നത് ബാഹ്യവസ്തുക്കളിൽ നിന്നും മറ്റു ആൾക്കാരിൽ നിന്നുമൊക്കെയാണ്. പക്ഷെ, ശരിയായ പരിഹാരം കിടക്കുന്നത് അവനവന്റെ ഉള്ളിൽ ആണെന്നും, പ്രശ്നപരിഹാരങ്ങക്ക് പുറത്തേക്കല്ല, അകത്തേക്കാണ് നോക്കേണ്ടതെന്നും പലർക്കും അറിയില്ല. (materials നെ പറ്റിയല്ല പ്രശ്നം എന്നതുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിച്ചത്, , മനസ്സിലെ സുഖം അല്ലെങ്കിൽ ദുഃഖം..എന്നതിനെ പറ്റി )

മനുഷ്യ മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയേയും അഹങ്കാരത്തെയും കാട് കയറാതെ നല്ല രീതിയിലേക്ക് കൊണ്ട് വരാനും, അല്ലെങ്കിൽ നല്ല രീതിയിൽ തന്നെ പറ്റാവുന്നിടത്തോളം നിലനിർത്താനും ഉള്ള വഴിയാണ് ഭഗവദ് ഗീത പറഞ്ഞു തരുന്നത്. കാട്ടാനയെ മെരുക്കി നാട്ടാനയാക്കുന്ന പോലെ, കാട് കയറിയ മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും അഹങ്കാരത്തെയും മെരുക്കി ഒതുക്കി മാറ്റാനുള്ള വഴികൾ ആണ് അതിലുള്ളത്. അത് മനസ്സിലാക്കുന്നത് വഴി, മനുഷ്യർക്ക് മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഒക്കെ എന്തിന് ഉപയോഗിക്കണം.. എങ്ങിനെ ഉപയോഗിക്കണം... എന്നത് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്നു. (വില്ലാളിവീരനായ അർജുനൻ അസ്ത്രശസ്ത്രവിദ്യകളിൽ നിപുണനായിരുന്നുവെങ്കിലും മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും സംയമനത്തിൽ കൊണ്ടുവരാൻ പറ്റാത്ത ഒരാളായിരുന്നു. കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത ഭഗവദ് ഗീത സന്ദേശം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടാണ് അർജുനന് മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും സംയമനത്തിലാക്കാൻ പറ്റിയത്. അതെ അർജുനന്റെ അവസ്ഥയാണ് ലോകത്തിലെ ഭൂരിപക്ഷം മനുഷ്യർക്കും.. ബുദ്ധിമാൻ ആയതു കൊണ്ടോ കുറെ ഡിഗ്രി എടുത്തത് കൊണ്ടോ ഏതെങ്കിലും വിഷയത്തിൽ നിപുണൻ ആയത് കൊണ്ടൊന്നും അയാൾക്ക് മനോബുദ്ധിമേഖലയിൽ സംയമനം ഉണ്ടെന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല. ചുരുക്കത്തിൽ അങ്ങനെയുള്ള ബുദ്ധിമാന്മാരും, അനവധി വിഡ്ഢിത്തവും ക്രൂരകൃത്യങ്ങളും ചെയ്തുകൂട്ടുന്നുണ്ട് എന്നതിൽ സംശയമില്ല)

ശരിയായ ഉദാഹരണം അല്ലെങ്കിലും, ഒരമ്മ പെറ്റ മക്കൾ തമ്മിൽ കലഹിക്കുന്ന നിലയിൽ എത്തണമെങ്കിൽ കുറെ സമയം എടുക്കും, മിക്കവാറും എത്തുകയുമില്ല. പക്ഷെ വേറെയൊരമ്മ പെറ്റ ഒരാളോട് കലഹിക്കുന്ന നിലയിൽ പിന്നെയും വേഗത്തിൽ എത്തിയേക്കും. എന്താണ് ഈ വ്യത്യാസത്തിന് കാരണം? നമ്മൾ ഒരേ അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ നിന്നാണ് വന്നത് എന്ന ആ "ഒരുമ", നമ്മൾ അറിയാതെ തന്നെ പരസ്പരം ഒരു bonding (ഒരമ്മയിൽ നിന്നുണ്ടായവർ എന്ന bonding) ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ, വേറെയൊരമ്മ പെറ്റ ഒരാളോട് അങ്ങനെ ഒരു bonding ഉണ്ടാവുകയുമില്ല. നമ്മുടെ സഹോദരങ്ങളോട് bonding ഉണ്ടാകുന്നു.. വേറെ ഒരാളോട് ആ bonding ഉണ്ടാകുന്നില്ല. എവിടെയാണ് ഈ bonding ഉണ്ടാകുന്നത്? അത് ശരീരത്തിലോ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലോ അല്ലോ. മനസ്സിലും ബുദ്ധിയിലും ആണ് ആ bonding ഉണ്ടാകുന്നത്. പുറമെ ഉള്ള ഒരാളെ, അയാളും എന്റെ അമ്മ പെറ്റ പോലെ തന്നെ എന്ന രീതിയിൽ നമ്മുടെ മനസ്സിലും ബുദ്ധിയിലും (ബുദ്ധിമുട്ടാണെങ്കിലും) ഉറപ്പിക്കാൻ പറ്റിയാൽ, അയാളും നമ്മുടെ സഹോദരങ്ങളും തമ്മിൽ ഉള്ള വ്യത്യാസം ഇല്ലാതാകും. പിന്നെ സ്വന്തം സഹോദരങ്ങളോട് എന്ന പോലെ അയാളോടും നമുക്ക് കലഹിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാകും. ചുരുക്കം പറഞ്ഞാൽ, "ഒരമ്മയിൽ നിന്നുണ്ടായവർ ഞങ്ങൾ" എന്ന ആ bonding പൊട്ടിച്ചുകളഞ്ഞത് "എല്ലാവരും ഒരേപോലെ" എന്ന രീതിയിൽ കാണാൻ സാധിപ്പിച്ചു.

ഇത് പറയാൻ എളുപ്പമാണ്. പക്ഷെ പ്രവർത്തിയിൽ കൊണ്ട് വരാൻ വളരെ വിഷമമാണ്.

അവിടെയാണ്, ഭഗവദ് ഗീതയുടെ പ്രാധാന്യം. മനുഷ്യന്മാർ മാത്രമല്ല, മൃഗങ്ങളും, വൃക്ഷങ്ങളും, ഭൂമിയും, മറ്റു ഗോളങ്ങളും, സൂര്യനും, നക്ഷത്രങ്ങളും എല്ലാം ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത് ഒന്നിൽ നിന്നാണ് (ആ ഒന്നിനെയാണ് ആത്മാവ് or ബ്രഹ്മം എന്ന് പറയുന്നത്), "എല്ലാം ഒന്നും തന്നെ" എന്ന ഒരു ബോധമാണ് ഭഗവദ് ഗീത ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്നത്. നേരത്തെ എഴുതിയ ഉദാഹരണത്തിൽ, സ്വന്തം സഹോദരങ്ങളും വേറെയൊരാളും ഒന്നിൽ നിന്ന് തന്നെയാണ് ഉണ്ടായത് എന്ന ബോധം വന്നാൽ പിന്നെ (അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാവരും ഒന്ന് തന്നെ എന്ന ബോധം വന്നാൽ പിന്നെ), പരസ്പരം വിദ്വേഷവും കലഹവും ഉണ്ടാകേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ ഉണ്ടാകുന്ന ആ ബോധത്തിനെയാണ് ആത്മജ്ഞാനം എന്ന് പറയുന്നത്. എല്ലാ ദിവസവും സുഖമായി പുട്ടടിച്ച് സുഖിച്ച് കഴിയുന്നവർക്കും എന്നും കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മോഹ-മദ-മാത്സര്യങ്ങളിൽ മുഴുകി കഴിയുന്നവർക്കൊന്നും ആ നിലയിൽ പെട്ടെന്ന് എത്താൻ പറ്റില്ല. "സുഖം", "കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മോഹ-മദ-മാത്സര്യം" എന്നിവയൊക്കെ മനസ്സിലും ബുദ്ധിയിലും പ്രകടമാകുന്ന ലക്ഷണങ്ങൾ ആണ്. ആ ദുർലക്ഷണങ്ങളെ തുടച്ചുമാറ്റാൻ പറ്റില്ല എന്നാണ് ഒട്ടു മിക്ക ആൾക്കാരും വിചാരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഭഗവദ് ഗീത മനസ്സിലാക്കുന്നതിലൂടെ പതിയെ പതിയെ ഓരോന്നും തുടച്ചുമാറ്റപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ മനസ്സുകളിൽ ഇത്രയും കാലത്തെ അഴുക്കുകൾ കുമിഞ്ഞു കൂടിയിരിക്കുന്നത് കാരണം, എല്ലാം പെട്ടെന്ന് flush out ആയി എന്ന് വരില്ല. പക്ഷെ, നമ്മുടെ ശ്രമം കൊണ്ട് കുറച്ചെങ്കിലും അഴുക്കുകൾ കളയാൻ പറ്റിയാൽ, അത്രക്കും നല്ലത് എന്ന് കരുതാം.

അതിന് ഭഗവദ് ഗീതയിൽ അനവധി വഴികൾ പറയുന്നു - കർമ്മയോഗം, ഭക്തിയോഗം, സാംഖ്യയോഗം എന്നിങ്ങനെ. ഓരോ വ്യക്തിക്കും അനുയോജ്യമായ വഴി അവർക്ക് സ്വീകരിക്കാം. മുഴുവൻ സമയവും മുറിയുടെ വാതിൽ അടച്ച് അതിനകത്ത് കണ്ണുമടച്ചിരിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട.. ഈ ലോകത്തിൽ എല്ലാവരോടും ഇടപഴകി ജീവിച്ചും ആത്മജ്ഞാനം കിട്ടാൻ പറ്റുന്നതാണ്.

വാസ്തുശാസ്ത്രം

------------------

എല്ലാം ഒന്നിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ്, എല്ലാം ഒന്നാണ് എന്ന തോന്നൽ വന്നാൽ പിന്നെ മനുഷ്യരെ മാത്രമല്ല, മറ്റു ജീവികളെയും വൃക്ഷങ്ങളെയും ഒന്നും നമുക്ക് നമ്മുടെ സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾ കാരണം നശിപ്പിക്കാൻ തോന്നുകയില്ല. അങ്ങിനെ, ഈ പ്രകൃതിയോട് ഇണങ്ങി ചേർന്ന് ജീവിക്കാനും.. മറ്റ് മനുഷ്യർക്കും മറ്റ് ജീവികൾക്കും സസ്യങ്ങൾക്കും എല്ലാറ്റിനും ഇവിടെ പരസ്പരം ഇണങ്ങി ചേർന്ന് ജീവിക്കാനും മനുഷ്യനെ പഠിപ്പിച്ചു തരുന്നു. ഇതേ idea തന്നെയാണ് വാസ്തുശാസ്ത്രത്തിന്റെ പിന്നിലും ഉള്ളത്. നാം ഒരു വീട് പണിയുന്പോൾ അത് പ്രകൃതിയുമായി ഇണങ്ങിച്ചേർന്നതാകണം എന്ന ചിന്ത. ഭൂമിയുടെ അടിയിലുള്ള നീരുറവകളെ ശല്യപ്പെടുത്താതെ, കാറ്റിന്റെ സഞ്ചാരത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്താതെ, കാന്തിക തലങ്ങളെ ശല്യപ്പെടുത്താതെ, energy flows നെ ശല്യപ്പെടുത്താതെയൊക്കെ കെട്ടിടങ്ങൾ പണിയാനുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങൾ ആണ് വാസ്തുശാസ്ത്രം പറഞ്ഞു തരുന്നത്.

ഒരു മനുഷ്യൻ ഒരു കെട്ടിടം തോന്നിയ പോലെ പണിതാൽ പ്രകൃതിക്ക് വലിയ പ്രശ്നമൊന്നും ഉണ്ടാകില്ല എന്ന തോന്നലാണ് മിക്കവർക്കും. ഇത്രയും വലിയ ഭൂമിയിൽ ഇത്രയും ചെറിയ മനുഷ്യൻ ഇത്രയും ചെറിയ ഒരു കെട്ടിടം ഉണ്ടാക്കിയാൽ, ഒരു പ്രശ്നവും ഉണ്ടാകില്ല എന്ന ചിന്ത. അവിടെയാണ് ഏറ്റവും വലിയ വിരോധാഭാസം.. "താൻ ഒരു സംഭവം ആണെന്ന് കരുതുന്ന" മനുഷ്യൻ ഈ ലോകം മുഴുവൻ തന്റെ കൈപ്പിടിയിൽ ആണെന്ന് കരുതി ജീവിക്കുന്നു. ഇത്രയും വലിയവനാണെന്ന് ഭാവിക്കുന്ന അതേ മനുഷ്യന്‌, "സ്വയം ഈ ലോകത്തെ ഭൂമിയെ പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിക്കാൻ പറ്റും" എന്ന് ചിന്തിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല.

നമ്മൾ വലുതോ ചെറുതോ എന്നതിനൊക്കെ അപ്പുറം നമ്മളും ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്, നമ്മുടെ ഓരോ പ്രവർത്തിയും ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ influence ചെയ്യുന്നു എന്നൊരു ബോധോദയവും ആത്മജ്ഞാനത്തോട് കൂടി ഉണ്ടാകുന്നു.

എന്നാൽ ശരി...

---------------

വികസനത്തിന്റെ പേരും (progressive thinking) പറഞ്ഞ്, മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും ഉണ്ടാക്കി തീർത്ത സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾ കാരണം, ഓസോൺ ലെയർ ഓട്ടയായി... അങ്ങനെ ആഗോള താപനം ഉണ്ടാകുന്നു... climate change കാരണം കാട്ടുതീ വന്നു.. പ്ലാസ്റ്റിക്കിന്റെ ഉപയോഗം കുറക്കൂ... പേപ്പർ ഉപയോഗിക്കരുത് മരങ്ങളെ രക്ഷിക്കൂ... എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് ടീവിയിലും ഇന്റർനെറ്റിലും തുള്ളിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കോമരങ്ങളെ കാണുന്പോൾ സഹതാപം തോന്നുന്നു. (ആ വ്യ്കതികളോടല്ല സഹതാപം തോന്നുന്നത്..) മനുഷ്യരാശിയുടെ നിലനിൽപ്പിനെ മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ട് ദൈനം ദിനം ജീവിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന സംസ്കാരങ്ങളെ, പഴഞ്ചൻ എന്ന് പറഞ്ഞ് തള്ളിക്കളഞ്ഞ്... ഏച്ചുകൂട്ടിയപോലത്തെയുള്ള ആധുനിക ശാസ്ത്രത്തിന്റെ അടിമകൾ ആയി നമുക്കെല്ലാവർക്കും ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന അവസ്ഥ ആലോചിച്ചാണ് സഹതാപം തോന്നുന്നത്

[09262020]

പുരുഷാർത്ഥം

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി 'പുരുഷാർത്ഥം' എന്ന വാക്കിനെ പറ്റി കേൾക്കുന്നത് 1987ൽ, ആ പേരിൽ ഒരു മലയാള സിനിമ വന്നപ്പോഴായിരുന്നു. അന്ന് ആ സിനിമ കണ്ടെങ്കിലും, സിനിമ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പപ്പോൾ "തലക്ക് മീതെ ശൂന്യാകാശം താഴെ മരുഭൂമി" എന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. കാരണം, ഒരു ചുക്കും മനസ്സിലായില്ല.

വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഇപ്പോൾ ആണ് പുരുഷാർത്ഥം എന്നാൽ എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത്. നല്ല രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു സമൂഹം നിലനില്കുന്നതിന് വേണ്ടി, മനുഷ്യന് നല്ല രീതിയിൽ ജീവിക്കാൻ മാർഗ്ഗദർശനം നല്കുന്ന, ഹിന്ദു ഫിലോസഫിയിലുള്ള ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട ആശയത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന ഒരു വാക്കാണ് "പുരുഷാർത്ഥം". "പുരുഷ", "അർത്ഥ" എന്നീ രണ്ടു സംസ്കൃത വാക്കുകൾ ചേർന്നുണ്ടായ ഈ വാക്കിലെ "പുരുഷ" എന്നത് മനുഷ്യനെയും (ആണ് പെണ്ണ് എന്ന വ്യത്യാസമില്ല) "അർത്ഥ" എന്നത് ലക്ഷ്യത്തെയും, അങ്ങിനെ "പുരുഷാർത്ഥം" എന്നത് "മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ ലക്ഷ്യത്തേയും" സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാമം, മോക്ഷം എന്നീ നാല് ലക്ഷ്യങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ നാല് പുരുഷാർത്ഥങ്ങൾ ആണുള്ളത്. അവയെ ഒരുമിച്ച് "ധർമ്മാർത്ഥകാമമോക്ഷം" എന്ന് പറയുന്നു.

എന്താണെന്ന് വിശദീകരിക്കാം.

മോക്ഷം: മനുഷ്യന്റെ പരമമായതും ഏറ്റവും പ്രധാനമായതുമായ ലക്ഷ്യം "മോക്ഷം" ആണ്. പൊതുവെ മോക്ഷം എന്ന് പറഞ്ഞാൽ പുനർജ്ജന്മം ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ എന്നാണ് എല്ലാവരും മനസ്സിലാക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഇവിടെ പറയുന്ന 'മോക്ഷം', ജീവിച്ചിരിക്കുന്പോൾ തന്നെ നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാത്തിൽ നിന്നും ഉള്ള ബന്ധനങ്ങൾ (bonding or attachment) ഒഴിവാക്കുക എന്നതാണ്. നമ്മൾ എല്ലാവരും നമ്മുടെ ജോലി, കുട്ടികൾ, വീട്, ഭാര്യ, മറ്റു വസ്തുക്കൾ എന്നിവക്ക് വേണ്ടി പരിശ്രമിക്കുകയും പരാക്രമം കാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മൾ ചെയ്യുന്നത് ശരിയായാൽ "സന്തോഷം", അല്ലെങ്കിൽ "ദേഷ്യം", "ദുഃഖം" എന്നിവയോടു കൂടി ജീവിക്കുന്നു. അത് കൊണ്ടാണ് ജോലി, കുട്ടികൾ, വീട്, ഭാര്യ, മറ്റു വസ്തുക്കൾ എന്നിവയൊക്കെ നമുക്ക് ഈ ലോകത്തോടുള്ള ബന്ധനങ്ങൾ (attachment) ആണെന്ന് പറയുന്നത്. ആ ബന്ധനങ്ങൾ എല്ലാം ഇല്ലാതായാൽ, അതായത് അവക്കൊക്കെ (വീട്, കുട്ടികൾ.. etc) എന്ത് സംഭവിച്ചാലും നമുക്ക് അത്യാധികമായ സുഖമോ ദുഖമോ ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാൻ പറ്റുന്ന അവസ്ഥയാണ് "മോക്ഷം" എന്ന് പറയുന്നത്. ആ ഒരു അവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചേരാൻ പറ്റിയാൽ, നമുക്ക് ശരിയായ ഈശ്വരനെ മനസ്സിലാക്കാം.. അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെ നമുക്ക് ആത്മജ്ഞാനം നേടാം. ഇതാണ് മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ പരമമായ ലക്‌ഷ്യം.

കാമം: "മോക്ഷം" എന്നത് ആർക്കും അങ്ങിനെ ചാടിക്കേറി പെട്ടെന്ന് എത്താൻ പറ്റിയ ഒരു അവസ്ഥയല്ല. കാരണം, ഓരോ മനുഷ്യജീവിയും ജനിക്കുന്ന നിമിഷം മുതൽ സ്വന്തം മനസ്സിനെ ആഗ്രഹങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആഗ്രഹത്തിന്റെ വിത്തുമായാണ് ഓരോ കുഞ്ഞും ജനിക്കുന്നത്. നിലനിൽപ്പിനു വേണ്ടി ആണെങ്കിലും, മുലപ്പാലിനും സുരക്ഷിതത്വത്തിനും സ്വന്തം അമ്മയോട് ഒട്ടി നിൽക്കാനുഉള്ള ആഗ്രഹങ്ങളുമായാണ് എല്ലാവരും ജനിക്കുന്നത്. പിന്നീട് വളരുംതോറും മനുഷ്യന്റെ മനസ്സ് ആഗ്രഹങ്ങളെ കൊണ്ട് നിറയുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള ആഗ്രഹങ്ങളെയാണ് "കാമം" എന്ന് പറയുന്നത്. നാം പൊതുവെ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ള ലൈംഗികമായ ആഗ്രഹത്തെ മാത്രമല്ല "കാമം" എന്നത് കൊണ്ട് ഇവിടെ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അത് സ്വത്തിനോടുള്ള ആഗ്രഹം ആകാം, സ്ഥലങ്ങൾ കാണാൻ ഉള്ള ആഗ്രഹം ആകാം, സ്വന്തം മകനെ പഠിപ്പിച്ച് IAS ഓഫിസർ ആക്കണം എന്ന ആഗ്രഹം ആകാം.

അർഥം: അർഥം എന്നത് കൊണ്ട് "meaning" എന്നല്ല ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. സന്പാദ്യം, പണം, അഭിവൃദ്ധി (wealth & prosperity) എന്നിവയെ ആണ് അർഥം എന്നത് കൊണ്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. മുൻപ് പറഞ്ഞ "കാമം" തീരണമെങ്കിൽ നമുക്ക് വേണ്ട ഒരു പ്രധാന കാര്യം ആണ് "അർഥം". ചുരുക്കം പറഞ്ഞാൽ, കയ്യിൽ 4 കാശുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ മിക്കവാറും എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും നടപ്പിലാക്കാൻ പറ്റൂ, അല്ലെങ്കിൽ കാമത്തിന് ഒരു അവസാനം ഉണ്ടാകൂ.

ധർമ്മം: ഈ വാക്കിനെ പല രീതിയിലും വിശദീകരിക്കാം. "നാം മനസ്സിലാക്കുന്ന ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ, അല്ലെങ്കിൽ പ്രപഞ്ചചക്രത്തെ തിരിയാനും തിരിയിക്കാനും ഉള്ള അചഞ്ചലമായ ഒരു വ്യവസ്ഥ ആണ് ധർമ്മം". ഭൂമി സൂര്യന് ചുറ്റും തിരിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. സ്വയം തിരിയുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കൂ.. ഈ രണ്ടു തിരിയലുകളും നിന്ന് പോകുന്ന ഒരു സമയം. നമ്മുടെയൊക്കെ നാശം ആ നിമിഷമോ ആ നിമിഷത്തിനു ശേഷമോ ഉണ്ടായിരിക്കും, പക്ഷെ ഇത് വരെ അങ്ങിനെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല, അല്ലെങ്കിൽ ഭൂമിയുടെ തിരിയലുകൾ നിന്നിട്ടില്ല. അപ്പോൾ ഭൂമിയുടെ ധർമ്മം ആണ് "നിൽക്കാതെ ചുറ്റിത്തിരിയുക" എന്നത്. ഭൂമി മാത്രമാണോ ധർമ്മം പാലിക്കേണ്ടത്? അല്ല എന്നാണ് ഉത്തരം. ഭൂമിയിൽ ഉള്ള എല്ലാ ജീവജാലങ്ങൾക്കും "ധർമ്മം പാലിക്കുക" അല്ലെങ്കിൽ "വ്യവസ്ഥക്ക് അനുസരിച്ച് ജീവിക്കുക" എന്നത് ബാധകമാണ്. എങ്കിൽ മാത്രമേ പ്രപഞ്ചചക്രത്തിന്റെ നിലനില്പ് സാധ്യമാകൂ. എങ്കിൽ മാത്രമേ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ഒരു dust ന്റെ മാത്രം വലുപ്പമുള്ള ഭൂമിയുടെയും, ഭൂമിയിലെ എല്ലാത്തിന്റെയും നല്ല രീതിയിൽ ഉള്ള നിലനിൽപ്പ് ഉണ്ടാകൂ. മറ്റു ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ..

ഉദാഹരണം 1 : ഒരാൾ മുളക് പൊടി ഉണ്ടാക്കി വിൽക്കുന്നു എന്ന് വിചാരിക്കുക. അയാൾക്ക് ഒരു കിലോ മുളകുപൊടി ഉണ്ടാക്കാൻ 100 രൂപ ചെലവാക്കേണ്ടി വരുന്നു, അയാൾ അത് 125 രൂപക്ക് വിൽക്കുന്നു. ലാഭം കിട്ടുന്ന 25 രൂപ കൊണ്ട് അയാൾക്ക് അയാളുടെ ബിസിനസ്സ് നടത്തിക്കൊണ്ടു പോകാനും നല്ലൊരു സന്പാദ്യം ഉണ്ടാക്കാനും പറ്റുന്നു എങ്കിൽ അയാൾ "ധാർമ്മികമായി" ആണ് ബിസിനസ്സ് നടത്തുന്നത് എന്ന് പറയാം. കുറെ ദിവസം കഴിയുന്പോൾ, ചുറ്റുവട്ടത്ത് വേറെ ആരും മുളക് കച്ചവടം നടത്തുന്നില്ല എന്നും, അതിനാൽ മുളകുപൊടി കൂടുതൽ വിലക്ക് വിറ്റാലും (ഉദാഹരണത്തിന് 200 രൂപക്ക് ) വാങ്ങിക്കാൻ ആൾക്കാർ ഉണ്ടാകും എന്ന് അയാൾ മനസ്സിലാക്കുന്നു. അങ്ങിനെ ചെയ്‌താൽ അയാൾ "ധാർമ്മികമായി" അല്ല ആ ബിസിനസ്സ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന് പറയാം. കുറെ ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ മറ്റൊരു കാര്യം മനസ്സിലാക്കി.. എന്താണെന്ന് വച്ചാൽ... മറ്റു ചില വിലകുറഞ്ഞ ചുവപ്പു നിറമുള്ള പൊടികൾ (മായം) ചേർത്താൽ ഒരു കിലോ മുളകുപൊടി 60 രൂപയ്ക്കു ഉണ്ടാക്കാമെന്നും അങ്ങിനെ ചെയ്‌താൽ തനിക്ക് കിട്ടുന്ന ലാഭം വർധിക്കുമെന്നും മനസിലാക്കുന്നു. അങ്ങിനെ ചെയ്‌താൽ അയാൾ "ധാർമ്മികമായി" അല്ല ആ ബിസിനസ്സ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന് പറയാം. മറ്റൊരു സാഹചര്യം... സ്ഥിരമായി കൃത്യം കാശ് കൊടുത്ത് മുളകുപൊടി വാങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരാൾ, ഒരു ദിവസം കയ്യിൽ കാശില്ലാത്തതിനാൽ കടം പറയുന്നു എങ്കിൽ ധാർമ്മികമായ രീതിയിൽ പറഞ്ഞാൽ അയാൾക്ക് മുളകുപൊടി കടം കൊടുക്കേണ്ടതാണ്. പക്ഷെ എന്നും കടം പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയാൽ മുളകുപൊടി കൊടുക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല താനും.

ഉദാഹരണം 2: കുട്ടികളെ പല വിഷയങ്ങളും പഠിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് ഒരു ടീച്ചറുടെ ജോലി (ടീച്ചർ എന്നത് സ്ത്രീകളെയും പുരുഷന്മാരെയും represent ചെയ്യുന്നു). ഇക്കാലത്ത് പല സ്‌കൂളുകളിലും കോളേജുകളിലും അങ്ങിനെ ആണ് ടീച്ചർമാർ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. പക്ഷെ പഠിപ്പിക്കുക, എന്നത് മാത്രമാണോ ടീച്ചർമാരുടെ "ധർമ്മം"? ടീച്ചർമാർ പഠിപ്പിക്കുന്ന കുട്ടികളാണ് നാളെ മന്ത്രിമാരായും, ഡോകർമാരായും, എഞ്ചിനീയർമാരായും, ഓട്ടോറിക്ഷ ഡ്രൈവർമാരായും മാറുന്നത്. അപ്പോൾ നല്ല ഒരു സമൂഹം കെട്ടിപ്പടുക്കണമെങ്കിൽ നല്ല മന്ത്രിമാരും നല്ല ഡോക്ടർമാരും ഓട്ടോറിക്ഷ ഡ്രൈവർമാരും ഒക്കെ ഉണ്ടാകണം. അങ്ങനെ ആകുന്ന മന്ത്രിമാർക്കും ഡോക്ടർമാർക്കും ഓട്ടോറിക്ഷ ഡ്രൈവർമാർക്കും എഞ്ചിനീയർമാർക്കും, ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നതിന്റെ ആദ്യ ചവിട്ടുപടി കാണിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടത് ടീച്ചർമാർ ആണ്. കുട്ടികളോട് അടുത്തിടപഴകി, അവരിലെ കുറവുകൾ കണ്ടെത്തി, പറ്റുന്ന പോലെ അവയെ നികത്തി, വേണ്ടത്ര പ്രോത്സാഹനം നൽകി, ശരിയായ വഴികളിലൂടെ മാത്രം സഞ്ചരിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച് കുട്ടികളിലെ കഴിവുകൾ കണ്ടെത്തി അതിനെ അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലേക്ക് തൊടുത്തുവിടാനുള്ള ശക്തിയുടെ ആദ്യത്തെ വിത്തുകൾ കുട്ടികളുടെ മനസ്സിൽ തന്നെ പാകി ഇട്ട്, പറ്റാവുന്നത്ര ആത്മവിശ്വാസവും സപ്പോർട്ടും കൊടുക്കുക എന്നതൊക്കെ കൂടി ചെയ്‌താൽ മാത്രമേ ടീച്ചർമാർ അവരുടെ ധർമ്മം പാലിക്കുന്നുള്ളൂ.. ഇത്രയും എഴുതിയപ്പോൾ "എന്റമ്മോ, ഇതൊക്കെ ഒരു ടീച്ചർക്ക് ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നതാണോ എന്ന് തോന്നും" (പറ്റുന്നത് തന്നെ... ഞാൻ പഠിച്ച സ്‌കൂളിൽ സി പി ഗോപിനാഥൻ എന്നൊരു മാഷ് അങ്ങിനെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് തന്നെ തെളിവ്)

ധർമ്മം എന്നത് മേൽപ്പറഞ്ഞ ഉദാഹരണങ്ങളിലൂടെ മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാകും എന്ന് കരുതുന്നു.

അപ്പോൾ, പുരുഷാർത്ഥം എന്നാൽ എന്താണ്?

ധർമ്മ + അർത്ഥ + കാമ + മോക്ഷം = ധർമ്മാർത്ഥകാമമോക്ഷം

എന്ന് പറഞ്ഞാൽ "ധാർമ്മികമായ രീതിയിൽ വേണ്ടത്ര അർഥം (സന്പാദ്യം) സംഭരിച്ച് ആഗ്രഹങ്ങൾ (കാമം) മുഴുവൻ സഫലീകരിച്ച് മോക്ഷം നേടാൻ ശ്രമിക്കണം" എന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. സന്തുഷ്ടമായ നിറഞ്ഞ ഒരു ജീവിതം നയിക്കുന്നതിന് സഹായിക്കുന്ന ജീവിതലക്ഷ്യങ്ങൾ ആണ് നാല് പുരുഷാർത്ഥങ്ങൾ. മനുഷ്യന്റെ പരമമായ ലക്ഷ്യത്തിൽ (മോക്ഷം) എത്തുന്നതിന് സഹായകമാക്കുന്ന മറ്റു മൂന്ന് ലക്ഷ്യങ്ങളാണ് "ധർമ്മം", "അർത്ഥം", "കാമം. എങ്കിലും, ഇവയെ ഒന്ന് കഴിഞ്ഞ് അടുത്തത് എന്ന രീതിയിൽ കാണണ്ട. ഇവ നാലും ഒരു balanaced ആക്കി ജീവിക്കാനാണ് ശ്രമിക്കേണ്ടത്. ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും ഇത് പോലെ പ്രവർത്തിച്ചാൽ, ലോകത്തിലെ ചതിയും കളവും കുറയും.. യുദ്ധങ്ങളും അക്രമങ്ങളും കുറയും... ശാന്തിയും സമാധാനവും വർദ്ധിക്കും..

പക്ഷെ എന്താണ് ഇക്കാലത്തെ അവസ്ഥ? ഇക്കാലത്തെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ന്യൂനതകൾ വളരെ വ്യക്തമാണ്.

ഈ നാല് ലക്ഷ്യങ്ങളിൽ, "അർത്ഥവും കാമവും" മാത്രമാണ് എല്ലാവരുടെയും ലക്ഷ്യം. നല്ല ഒരു ജോലി കിട്ടാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് മിക്കവാറും ആൾക്കാരും സ്‌കൂളിലും കോളേജിലും പഠിക്കുന്നത്. "ധർമ്മം മോക്ഷം" എന്നീ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമുള്ള ലക്ഷ്യങ്ങളെ പറ്റി ഒരു ബോധവും ഇല്ലാതെ അവയെ പറ്റി മനസ്സിലാക്കാതെ, വെറും "അർത്ഥവും കാമവും" മാത്രം ലക്ഷ്യമാക്കി പഠിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ്, ഈ ലോകത്തിൽ അഴിമതി നിറഞ്ഞ മന്ത്രിമാരും, കള്ളത്തരം കാണിക്കുന്ന എൻജിനീയർമാരും, ഡോക്ടർമാരും, ഓട്ടോറിക്ഷ ഡ്രൈവർമാരും ഒക്കെ ഉണ്ടാകുന്നത്. 50 വയസ്സിനോട് അടുത്തപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ ഇതിനെ പറ്റി മനസ്സിലാക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഈ കാലയളവിനുള്ളിൽ, ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കാതെ "അർത്ഥ കാമ" ലക്ഷ്യങ്ങളോടെ പ്രവർത്തിച്ച് ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് എതിരായി, ഞാനും പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒട്ടു മിക്ക ആൾക്കാരും അങ്ങിനെ തന്നെ.

ഇവിടെയാണ് പണ്ടത്തെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രസക്തി...

ഇക്കാലത്ത് സയൻസ് എന്നതിന് അമിത പ്രാധാന്യം നൽകിയാണ് പഠനം. "അർത്ഥ കാമ" ലക്ഷ്യം മാത്രമേ ഇക്കാലത്തെ സയൻസ് നിറവേറ്റി തരുന്നുള്ളൂ. അതുകൊണ്ടാണ് സയൻസ് കണ്ടുപിടിച്ച ആറ്റം ബോംബും കെമിക്കൽ വെപ്പൺസും ഒക്കെ ജനങ്ങളുടെ മേൽ പ്രയോഗിച്ചത്. ഇതിഹാസങ്ങൾ നോക്കൂ.. പുരാണ കഥകൾ നോക്കൂ... അതികഠിന തപസ്സ് ചെയ്‌താൽ മാത്രമേ പലർക്കും അതിമാരകമായ ആയുധങ്ങൾ കിട്ടിയിരുന്നുള്ളൂ. അല്ലെങ്കിൽ അത്രയും ആത്മാർത്ഥമായി ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു ശിഷ്യന് മാത്രമേ, ഒരു ഗുരു അതിമാരക ആയുധങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നുള്ളൂ. (ഉദാഹരണം ദ്രോണർ അർജുനനെ ആണ് നല്ല ശിഷ്യനായി കണക്കാക്കിയിരുന്നത്.. അല്ലാതെ സ്വന്തം മകൻ അശ്വത്ഥാമാവിനെ അല്ല. അത് കൊണ്ട് അർജുനന് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്ത പലതും അശ്വത്ഥാമാവിന് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തിട്ടില്ല). അതി കഠിന തപസ്സ് ചെയ്‌യുന്ന ഒരാൾക്കേ, അല്ലെങ്കിൽ ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരാൾക്കേ, അതിമാരക ആയുധങ്ങൾ വേണ്ട സമയത്ത് മാത്രം ഉപയോഗിക്കാനുള്ള നിയന്ത്രണം ഉണ്ടാകൂ. ഈ ലോകത്തിന്റെ പുരോഗതി എന്നതിന്റെ അളവുകോൽ, ഉയർന്ന കെട്ടിടങ്ങളും വിലകൂടിയ കാറുകളും, GDPയും ഒക്കെ ആയി മാറുന്പോൾ "അർത്ഥ കാമ" ലക്ഷ്യങ്ങൾ നേടാനുള്ള ഓട്ടപ്പാച്ചിൽ ആണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത്. ആ ഓട്ടപ്പാച്ചിലിനുള്ളിൽ ചിലർ മറ്റു ചിലരെ ചവിട്ടി ഞെരിക്കുന്നതാണ്, നമ്മൾ കാണുന്ന യുദ്ധങ്ങളും കൊലപാതകങ്ങളും ബലാത്സംഗങ്ങളും ഒക്കെ.

ഇക്കാലത്തെ സയൻസ് (വിദ്യാഭ്യാസം) എന്ന് പറയുന്നത് പാശ്ചാത്യ ലോകം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയ "അർത്ഥ കാമ" സഫലീകരണ മാർഗ്ഗം മാത്രമാണ്. അതിൽ ധർമ്മത്തിന്റെയോ മോക്ഷത്തിന്റെയോ ഒരു തരി പോലും കാണാൻ പറ്റില്ല. പക്ഷെ ഭാരതത്തിൽ വളരെ പണ്ടുണ്ടായിരുന്ന വിദ്യാഭ്യാസ രീതികൾ "ധർമ്മ അർത്ഥ കാമ മോക്ഷ" ലക്ഷ്യങ്ങളെ ഉന്നം വെച്ചുകൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു.

50 വയസ്സിനോടടുത്ത് എനിക്കുണ്ടായ ഈ വെളിപാട്, വളരെ ചെറുപ്രായത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്ന രീതിയിലുള്ള ഒരു വിദ്യാഭ്യാസം, വരും തലമുറകൾക്ക് കിട്ടണേ എന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ നിർത്തുന്നു.

ലോകാ സമസ്താ സുഖിനോ ഭവന്തു...

PS: ഭാഗവതം നാല് പുരുഷാർത്ഥങ്ങളുടെയും പ്രാധാന്യം വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. പ്രഹ്ലാദന്റെ അച്ഛനായ ഹിരണ്യകശിപു, തന്റെ രാജ്യത്തിൽ അർത്ഥവും കാമവും മാത്രമേ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചർമാർ ഇല്ലാത്ത സമയത്ത്, പ്രഹ്ലാദൻ തന്റെ സഹപാഠികൾക്ക് ധർമ്മത്തെ പറ്റിയും മോക്ഷത്തെ പറ്റിയും പറഞ്ഞുകൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഭാഗവതം വെറും കഥകളായി കാണുന്നവർ മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമാണിത്. കഥകളിലൂടെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്ന ഭാഗവതം എന്ത് കൊണ്ടും ശ്രേഷ്ഠമായ ഒരു ശാസ്ത്രം തന്നെയാണ്.

[09072020]

Veda Vyasa's Contributiions

Question: Who wrote Vedas?

Answer: Veda Vyasan

This was what I had understood about Veda and its author. Recently, I realized the mistake in this. Vyasa did not write Vedas. He just collected, composed and compiled the Vedic Knowledge into Vedas. It means, the contents of Vedas had existed and practiced much before Vyasa. Veda which means "knowledge" (from the root word "Vid" which means "to know") is believed to be passed from Brahma to human kind. At the same time, it is considered to be "authorless".

Here I am briefly describing the contributions of Vyasa to the humankind and how they are connected to each other.

Vedas

-------

Vedic knowledge which existed even before Vyasa, had been an Oral Tradition passed through generations. There are 4 yugas - Satya Yuga, Krutha Yuga, Dwapara Yuga and Kali Yuga. The moral values kept on decreasing from one yuga to the other. So, the ability and interest to orally practice and pass the Vedas to next generation, reduced. May be that was one of the reasons for Vyasa to document/compile Veda so as to preserve the Vedic Knowledge for future generations. He compiled Vedas into 4 - Rig Veda, Yajur Veda, Sama Veda and Atharva Veda. Each individual Veda is composed of 4 sections - Samhitas (mantras and benedictions), Brahmanas ( Commentaries on rituals, ceremonies etc.), Aranyakas (Philosophy behind rituals), and Upanishads (Spiritual Knowledge & Philosophy)

Upanishads

---------------

Upanishads need a special mention since they are the most important. The first 3 parts of vedas (Samhita, Brahmana, Aranyaka) are mainly focused on mantras, rituals and sacrifices. The last part, based on Spiritual Knowledge is called Upanishads.

The way, the world was considered to be formed was upside down. In other words, the roots or source of the world is from "up above" (in Sanskrit "upari"). The Gods were considered to be Up Above and the Gods cannot be seen. So, pleasing the Gods was done by chanting mantras and doing rituals. While mantras were to praise the Gods, rituals were done to please the Gods by offering something materialistic to Gods. Chanting mantras is okay, but how can something be given when Gods are invisible? So, "Agni" (Fire) was depended on to deliver their offerings to these Upari Devas (Gods Up above) and things that were sacrificed in Agni was considered to be delivered to Gods.

These were done for quite a long period of time and eventually lost its significance. Some people started questioning the importance of Gods and mantras/rituals done to please the Gods. One example is, some rituals need a lot of physical strength which could be done when they were young but not when they were old. (e.g. sitting in front of fire for long time, holding heavy puja vessels etc. were not difficult when they were young, but impossible to do when they became old). Another possible example (just my thought... I don't know whether this example is correct) could be, may be there was a rain God and over many years, heavy rain and flooding might have disrupted their lives. So, some people might have started thinking "Is the rain God powerful?" or "Is the rain God, the real God?". These kind of thoughts made some people to seek the true God. Since it is not possible to do that in their society (due to too much mantra/ritual based life), they went to the forest and started meditating. As a result, enlightenment and realization happened to many and their knowledge was the Spiritual Knowledge to realize the true God. That Spiritual Knowledge are the contents of Upanishads.

Upanishads are called "Vedantha", which means "end of the Veda" or "conclusion of the veda" ("antha" means "end"). Upanishads means "sitting down near", which means it needs to be learned by sitting down near the teacher or Guru. It will be very difficult to read and understand the real essence of Upanishads. One needs to learn it from someone who has properly understood it.

Upanishads contains the cream or essence of Vedas.

Bhagavat Gita (Mahabhartham)

--------------------------------------

Bhagavat Gita is part of the epic Mahabharatha. Arjuna who was prepared to wage war against his cousins, Guru, and great grandfather Bhishma, became mentally weak at the beginning of the war. Krishna spoke to Arjuna and made him fight by mentally uplifting him. How could he do that? What Krishna spoke to Arjuna, known as Bhagavat Gita is the "cream of all Upanishads" (Upanishads are cream of the vedas, while Bhagavat Gita is the cream of all Upanishads).

Arjuna became mentally weak due to the bondage or attachment to the world - his karma/actions, his relatives, Guru, Bhishma etc. But, Krishna could help Arjuna to attain "Moksham" (or liberation) which means "to be free from all bondage in life". (moksham does not mean the typical meaning of no rebirth. It means free from all attachments while alive). Being free from all bondages, it will be possible to realize the true God and do the Karma properly, which in this case was "war".

All of us, are like Arjuna.. facing so many issues in life due to our bondage or attachments to various things and actions. Understanding Bhagavat Gita will help us to be free from these bondages and do our Karma properly.

Bhagavatham

----------------

After compiling Vedas and writing Mahabharatham (which contains Bhagavat Gita), Vyasa was still not fully happy. Something was missing in his life. Narada told him that, what Vyasa had done is great, but Mahabharata is the story of mortals and Bhagavat Gita even though great, is the conversation between two mortals. They do not sufficiently contain the glories of Sri Hari (Mahavishnu). In addition, Mahabharatha is full of wickedness and immoral acts and people may fail to understand the real essence of it and eventually ignoring it altogether. So, Vyasa needs to write something that directly chants the glories of Sri Hari and by reading that people could taste the sweet names of Sri Hari and will not get misguided. That's why Vyasa wrote Bhagavatham.

What is there in Bhagavatham?

King Parikshit (Son of Abhimanyu) was hunting in the forest and felt thirsty. He went to the ashram of Sage Shamika and found him to be in deep meditation. When Parikshit asked for water, Sage Shamika did not respond since he was in a deep meditative state. Parikshit got offended and in the anger, he took a dead snake and threw it around the Sage Shamika's neck. Later, seeing this, Shamika's son Shringi cursed Parikshit to die in 7 days bitten by the snake Thakshak. Parikshit was a noble king, but Kali (kali yuga) played in his head and made him to do this behavior. Later, Parkshit came to normal senses and wished for a punishment for his action. So, he was happy when he heard that Shringi had cursed him to die in 7 days. He was not afraid of death, renounced everything, went to the banks of Ganga and started meditating to prepare for his death. Sages came to pay respects to him and Vyasa's 16 year old son Shuka also came. Parikshit's mind was not calm and was full of questions like "At the time of death, what should a man hear, what should he do, what should he repeat, what should he remember, what should he avoid? How can I spend the rest of my time in the best way? How can I gain the grace of the Lord?". To these questions, Shuka answered by telling the glories of Sri Hari. At the end of 7th day Parikshit was free from all the bondage and clear of the answers to his questions and attained Moksha or liberation. After that Thakshak bit Parikshit and he died.

How was Shuka able to help Parikshit to be free from all bondages? Here also, the Upanishad principles is what Shuka told Parikshit. (similar to what Krishna told Arjuna). But, they were told in "Bhakti" mode glorifying the actions of Sri Hari.

Conclusion

--------------

Both Bhagavad Gita & Bhagavatam contain the cream of Upanishads. Only the context is different. Bhagavat Gita happened when "a person stumbled to face a tough situation" or "to survive in this world. Meanwhile, Bhagavatham happened when "a person was going to die". So, "to live or die properly" one needs to attain "moksha" or "liberation" which is "free from all bondages in life". In other words, lacking the proper knowledge is the cause for all our bondage in the life which leads to all kinds of conflicts, violence, war etc (inside every individual or in society). By seeking and realizing that "proper knowledge", one can be free from all that bondage so as to lead a good individual life and create a good society or world.

Now, a little diversion from Vyasa's contributions. It is not just Arjuna or Parikshit who attained Moksha through Upanishads. Listed a few more here

Bhagavat Gita -- Krishna to Arjuna

Bhagavatham -- Shuka Maharshi to Parikshit

Yoga Vasishtam -- Vasistha to Rama

Bhagavatham -- Krishna to Uddhava. (Uddhav Gita)

Katopanisahd - Yama to Nachikethas

Ashtavakra Gita - Ashtavakran to Janakan (Sita's Father)

Mundakopanishad - Angirasa Maharshi to Shounaka (Shounaka was a homemaker)

Yoga Vasistham: Coming home after a long tour across the country, after seeing the reality of the world, Rama was utterly disillusioned and in a dejected state. At that time, Vasistha talked and advised Rama for 18 days, which is known as Yoga Vasistham. After this, Rama got spiritually enlightened and was completely free of all bondages in life or he achieved Moksha.

Uddhava Gita: Uddhava was Krishna's close friend. Knowing that Krishna is going to die soon, he was worried. Krishna talks to Uddhava so as to help him free from all bondages in the world. Again, Upanishad principles and it is called Uddhava Gita.

Katopanishad: Nachikethas (a little boy) asks Yama the secret of death? Yama got worried and offered Nachikethas all kinds of luxuries to take back the question. Nachikethas did not take back his question. The reason Yama was worried is that, if he explains the "secret of death", his (Yama's) role/importance will come down.. since the secret of death is that "nobody is dying". (Then what is the role of Yama?)

Ashtavakra Gita - Ashtavakra was a maharshi with 8 bends in the body. Once Ashtavakra went to Janaka's court and seeing Ashtavakra's deformed body everyone in Janaka's court laughed. Ashtavakra also laughed with them. King Janaka told Ashtavakra that he (Janaka) knows why everyone in his court laughed. Janaka asked Ashtavakra on what reason Ashtavakra himself laughed. Ashtavakra replied that he laughed thinking about the foolishness of everyone in Janaka's court since they laughed at his deformity. Ashtavakra says that shape of his body does not affect him (Atma). The conversation goes deep and Janaka gets enlightened. This is called Ashta Vakra Gita.

Mundakopanishad: Shounaka was a ritual oriented man who could not do the rituals when he was old. He went to the forest and asked Angirasa Maharshi that "tell me that, by knowing which I will know everything". Angirasa talks to Shounaka which is the contents of Mundakopanishad.

PS: In the above write up, Moksha does not mean the typical meaning of no rebirth. Here Moksha means one needs to be free from all bondage in the earth while he/she is alive.

PS: There is one more called Brahma Sutras attributed to Vyasa, which I have purposefully omitted here.

[06162020]

Cancer Prevention - Through Bhagavad Gita

The epic Mahabharatha is about the war between Kauravas and Pandavas. In it, Arjuna (one of the Pandavas) had prepared for the war for 13 years. But, just before the war was to begin, he became mentally weak and told his charioteer Krishna that he does not need the country or victory in the war. Arjuna was in a moral dilemma about the violence and death that is going to happen in the war. His confusion and mental agony arose since he had to fight his relatives and friends, especially his great grandfather Bhishma & his respected teacher Drona. Arjuna threw away his weapons and sat in his chariot in front of Krishna. Krishna spoke to Arjuna and advised him to bring him back to the spirits so as to take part in the war. Whatever Krishna advised Arjuna is known as Bhagavad Gita which mainly contains Upanishad principles itself.

"Samabhavam" or "equability" in Bhagavad Gita

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

One of the main message in Bhagavad Gita is to keep "sama bhavam" or "equability" towards all the dualities in life. Examples of dualities are "Sukham & Dukham" (Happiness & Sadness), "jayam & parajayam" (success & failure), "raathri & pakal" (Night & Day), "karuppu & velupp" (black & white), fulfillment & nonfulfillment, accomplishment & non accomplishment etc.

The duality Sukham & Dukham (or Happiness & Sadness) is what we feel in our mind. For every human being, 5 sensory organs (ear/hear, nose/smell, eyes/see, skin/touch and tongue/taste) are the interface to the visible world. If we don't have any of these 5 sensory organs then we are nothing more than a rock or wooden log since a "rock" or "wooden log" does not have a "mind" or an "intelligence" or "thoughts". So, the 5 sensory organs and 5 senses is what makes us different from inanimate objects. Whatever we sense from this world through these sensory organs, makes us "Happy" or "Sad". E.g. when someone hears about the death of a close relative/friend, he/she will definitely become sad. Whatever heard through "ears" made him/her "sad". Similarly, let us say you ate a sweet mango and it was so sweet that you said "wow, awesome mango". The taste felt through the tongue made you "Happy". Even though the inputs came through the sensory organs (e.g. ear and tongue), the state of being "Happy" (happiness) and the state of being "Sad" (sadness) are felt in our mind. Bhagavad Gita's message is to keep equability in mind towards "happiness" and "sadness". As in the examples above, don't be too sad on hearing the news of death and don't be too happy while eating the sweet mango.

Similarly, "accomplishment & non accomplishment" is another duality. All of us have to do actions (karmam) in the world. Based on the results in the visible world, in the mind there will be a feeling of "accomplishment" or "non accomplishment". E.g. a student is studying well to get the best grade. If the student gets the expected grade, there will be a feeling of "accomplishment" in the mind and if he/she does not get the expected grade, there will be a feeling of "non accomplishment" in the mind. Have the same equable attitude towards both feelings is what Bhagavad Gita says. It does not mean that you should stop doing action or stop studying for the exam. The student should try his level best and put all efforts to get the best grade. But, the results achieved should not affect the state of mind to become too happy or too sad.

This key message of "samabhavam" had helped Arjuna to get up and fight in the war.

Chemical Balance in the body promoting health

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

When our mind is not in Samabhavam or equability mode, it will be reflected as anger, frustration, hatred, excitement etc. The endocrine system in the body produces hormones for each of these emotions. To easily correlate is the term "Adrenaline rush". Adrenaline is a hormone produced in the body, when human beings are under stress or danger. Stress is caused by what is there in our mind. So, if our "mind" is in a "non equability mode" (or "asama bhavam") it will be more turbulent and higher chances of being in stress and hence higher chances of Adrenaline produced in the body.

Every hormone is a chemical. So, every emotion will have a unique hormonal signature or a unique chemical signature in the body. For our good body health, it is important to keep the balance on the chemicals (or hormones) in the body. Being in one particular emotion (whether it is excitement or anger or frustration or happiness) for quite long time or more frequently will disturb the chemical (or hormonal) balance in the body. And it will affect our physical health.

So, if it is possible to keep "samabhavam" or "equability" towards all kinds of feelings in our mind, it will be possible to keep the chemical balance in the body properly and hence a good health.

Chemical Imbalance causing Cancer

++++++++++++++++++++++++++

As of now, Cancer is considered to be happening due to gene mutations (change to our DNA sequence) which result in the uncontrollable cell growth/multiplication. Mutations happen mainly due to 3 reasons - "external factors/carcinogens (e.g. cigarette smoke)", "some viruses" and "unexplained DNA copy error".

Once a mutation happens, that corrupted gene will be copied into all future cancer cells originated from the gene corrupted/mutated cell. Studies have found that just one mutation will not cause cancer. Some cancers may take 100-150 mutations over a quite long period of time (many years) to result in cancer. So, if it takes 150 mutations to cause cancer, it means that after the 150th mutation the cancer cell loses its control on cell multiplication leading to uncontrolled cell division/growth. The cancer is detected only after the 150th mutation and all the previous 149 mutations have gone unnoticed. But, all those 149 mutations have contributed to the 150th mutation. So, is it possible to prevent the previous 149 mutations? (I could not find any references along these lines, if you find any, please share)

Meanwhile, the various hormones or chemicals enter and leave the cells. I feel that quality/quantity of these chemicals entering/leaving the cells may have an effect on gene mutations. The hormone estrogen is found to cause some forms of breast cancer and hormone testosterone is found to cause some forms of prostate cancer. It is quite easy to think and digest that the two reasons for Cancer - "carcinogens" and "viruses" - are most likely to disturb the chemical balance, which may be helping to cause the gene mutations. Plus there is a third reason "unexplained DNA copy error", which also may be caused by some chemical imbalance.

As wrote earlier, our emotions cause a disturbance to the "chemical balance" of the body. This happens on a hourly/daily basis in our life. I mean, most of us get into various kinds of anger, frustration, excitement etc. (e.g. watch the current TV channel news.. it is a world of negativity spreading around..). So, the unnoticed 149 mutations (in our example above) may be happening slowly due to our emotions, eventually leading to the final 150th mutation to cause uncontrollable cell growth multiplication.

How Bhagavad Gita may help against Cancer

+++++++++++++++++++++++++++++++++

If the "chemical imbalance" is aiding the gene mutation (by itself or together with "carcinogens" or "viruses") then reducing the "chemical imbalance" may help to prevent cancer. That's where Bhagavad Gita becomes relevant. So, keeping the proper chemical balance by keeping equability in mind by following Bhagavad Gita may prevent/slow down/stop the mutations and hence Cancer. In other words, it may prevent/slow down/stop some or all of the 149 mutations and hence never reaching the 150th mutation so as to trigger uncontrollable cell multiplication. At first, I thought Bhagavad Gita was a religious text, but getting more deeper into it, I am realizing that it is not at all religious... It is about how to deal with different situations in life. Or to keep the "samabhavam" or "equability" at every moment in life irrespective of whatever life throws at us.

PS: If someone is already in that "equability" mindset there may not be much need to go through Bhagavad Gita. Also, other scriptures from other faiths also may have similar materials to help human beings to keep their mind steady. If you think you can attain that "samabhavam" or "equability state" by following Modi or Sonia or Pinarayi, that is also a viable option.

[12292019]