കഴിവും അറിവും

കഴിവ് നിശ്ചയിക്കുന്നത് മനസ്സും അറിവ് നിശ്ചയിക്കുന്നത്  ബുദ്ധിയുമാണ്. 

ഓരോരോ കാര്യങ്ങൾ എത്ര നന്നായി ചെയ്തുതീർക്കാൻ പറ്റുന്നു എന്നത് ഓരോരുത്തരുടെയും കഴിവ് അനുസരിച്ചിരിക്കും. കഴിവ് എന്നത് മനസ്സിന്റെ ഒരു ബലമാണ് - WillPower. ഓരോരുത്തരുടെയും കഴിവുകൾ ഓരോരോ വിഷയങ്ങളിൽ ആയിരിക്കും. രണ്ട് കാര്യങ്ങളാണ് കഴിവിനെ നിശ്ചയിക്കുന്നത് - 

- വിഷയത്തെ പറ്റിയുള്ള അറിവ് 

- അനുകൂലമായ സാഹചര്യങ്ങൾ 

പക്ഷെ, വിഷയങ്ങളെ പറ്റി വേണ്ടത്ര അറിവുണ്ടെങ്കിലും, സാഹചര്യങ്ങൾ അനുകൂലമാണെങ്കിലും, അനവധി കാര്യങ്ങളിൽ വളരെയധികം കഴിവ്  (WillPower) പ്രകടിപ്പിക്കുന്നവർ പോലും ചില പ്രവർത്തികളിൽ പരാജയമാകുന്നത് കാണാം.  പല കാര്യങ്ങളിലും വേണ്ടത്ര അറിവുണ്ടെങ്കിലും, വളരെ പ്രധാനമായ ചില അറിവുകളില്ലാത്തതാണ് അതിന്റെ കാരണം.  ഇതിഹാസങ്ങളിലും പുരാണങ്ങളിലും ഇത് തുറന്ന് കാട്ടുന്ന സംഭവങ്ങൾ ഉണ്ട് 

- അസ്ത്രശസ്ത്രവിദ്യയിലും പുറം ലോകത്തെ വിഷയങ്ങളിലുമൊക്കെ നിപുണനായിരുന്ന അർജുനൻ, അവനവന്റെ ഉള്ളിനെ പറ്റിയുള്ള ആത്മീയമായ അറിവില്ലാത്തതിനാൽ, മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന് തൊട്ടുമുൻപ്, യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പറ്റാതെ തളർന്നവശനായി.  (കൃഷ്ണന്റെ ഗീതോപദേശം ആത്മീയമായ അറിവിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു)

- എല്ലാ ആഢംബരങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ച് രാമന്റെ കൂടെ കാട്ടിലേക്ക് പോയ, കടുത്ത സാഹചര്യങ്ങളെ നേരിടാൻ അത്രക്കും കഴിവ് - WillPower ഉണ്ടായിരുന്ന സീത, സ്വർണ്ണമാനെ കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിളകി അതിനെ വേണമെന്ന് വാശി പിടിച്ചത്, ആത്മീയമായി വേണ്ടത്ര അറിവ് ഇല്ലാത്തതിന്റെ ഉദാഹരണമാണ്. 

- ധർമ്മശീലനും, സത്യസന്ധനും ആയ പരീക്ഷിത്ത്,  ദേഷ്യപ്പെട്ട് ഒരു ചത്ത പാന്പിനെ ശമീക മഹർഷിയുടെ കഴുത്തിൽ കൊണ്ടിട്ടു. അതെ പരീക്ഷിത്ത്, തക്ഷകന്റെ കടിയേറ്റ് മരിക്കാൻ തയ്യാറായി ഇരിക്കുന്പോൾ, കടിക്കാൻ വരുന്ന തക്ഷകനെ ഓർത്ത് വിഷമിച്ചു. ഇതും അവനവന്റെ ഉള്ളിനെ പറ്റിയുള്ള ആത്മീയമായ അറിവില്ലാത്തതിനാലാണ് ഉണ്ടായത്. 

നമ്മുടെ ചുറ്റും ഉള്ള മനുഷ്യരിലും ഇതൊക്കെ കാണാം  

- വളരെ നന്നായി പാടാൻ "കഴിവ്" ഉള്ള ഒരു വ്യക്തിക്ക് സംഗീതത്തെ പറ്റിയുള്ള "അറിവ്" ഇല്ലെങ്കിൽ, പാടുന്ന സമയത്ത് അനവധി തെറ്റുകൾ ഉണ്ടാകും. (ഇത്, പുറം ലോകത്തുള്ള ഒരു വിഷയത്തെ പറ്റിയുള്ള അറിവില്ലാത്ത അവസ്ഥയാണ്)

- അവനവന്റെ ജോലി മേഖലയിൽ നിപുണനാണെങ്കിലും, ഏതൊരു ജോലിയിലും നിപുണൻ ആകാനുള്ള കഴിവുണ്ടെങ്കിലും, മക്കളുടെ മുന്നിൽ തകർന്ന് തരിപ്പണമായ എത്രയോ വ്യക്തികളുണ്ട്. (ഇത്, പുറം ലോകത്തെ പറ്റിയുള്ള അറിവ് ഇഷ്ടം പോലെയുണ്ടെങ്കിലും, അവനവന്റെ ഉള്ളിനെ പറ്റിയുള്ള വ്യക്തമായ അറിവില്ലാത്തതിന്റെ ഉദാഹരണമാണ്)

സാഹചര്യങ്ങൾ കഴിവിനെ സ്വാധീനിക്കുന്നതിന്റെ ഉദാഹരണം 

- എന്തെങ്കിലും ഒരു പ്രശ്നമുണ്ടായി അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ പോകണമെങ്കിൽ നമ്മുടെ കൂടെ കുറെ ആൾക്കാർ ഉണ്ടെങ്കിൽ, മനസ്സിന്റെ ബലം കൂടും. പക്ഷെ നമ്മളൊറ്റക്കാണെങ്കിൽ, വേണ്ടത്ര ധൈര്യം അല്ലെങ്കിൽ കഴിവ് - WillPower  - ഉണ്ടാകില്ല.

- നമ്മൾ എന്തെങ്കിലും ഒരു project ചെയ്യുന്നു. ആ വിഷയത്തിൽ ഒരറിവുമില്ലെങ്കിലും ഒരു സുഹൃത്തോ കുടുംബാംഗങ്ങളോ, മാനസികമായി ഒരു support തന്നാൽ, ചിലപ്പോൾ നമ്മുടെ കഴിവ് - മനസ്സിന്റെ ബലം - കൂടും. ആരോ കൂടെ ഉണ്ടെന്ന തോന്നൽ തന്നെയാണ് അവിടെ അനുകൂല സാഹചര്യങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്  

അങ്ങിനെ നോക്കുന്പോൾ, 

- പുറം ലോക വിഷയത്തെ പറ്റിയുള്ള അറിവ് 

- അവനവന്റ ഉള്ളിനെ കുറിച്ചുള്ള ആത്മീയമായ അറിവ് 

- കൂടെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെന്ന അറിവ് 

എന്നിവ ഉണ്ടായാൽ, വേണ്ടത്ര കഴിവ് ഉണ്ടാകും. 

പുറം ലോകവിഷയത്തെ പറ്റിയുള്ള അറിവ് (ഉദാഹരണം: സംഗീതത്തെ കുറിച്ചുള്ള അറിവ്), വേണമെങ്കിൽ പഠിച്ചെടുക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. അങ്ങനെയുള്ള പുറംലോക അറിവിനെ പറ്റിയില്ല ഇവിടെ എഴുതുന്നത്. ബാക്കി രണ്ടറിവുകളെ കുറിച്ചാണ് ഇവിടെ എഴുതുന്നത്. 

പുറം ലോകത്തെ ഏത് വിഷയത്തെ പറ്റി അറിവുണ്ടായാലും, മറ്റേതെങ്കിലും ഒരു വ്യക്തി കൂടെ ഉണ്ടെന്ന് തോന്നിയാലും, അതൊന്നും എല്ലാ സന്ദർഭങ്ങളിലും നമ്മളെ സഹായിക്കില്ല. അതിനാൽ ആ അറിവുകൾ ശാശ്വതമായ അറിവുകളല്ല (മേല്പറഞ്ഞ ഉദാഹരണങ്ങൾ നോക്കിയാൽ മനസ്സിലാകും... പുറംലോക അറിവുകളുള്ള അർജുനന്റെ അവസ്ഥ... പിന്നെ, കൂടെയുണ്ടെന്ന തോന്നൽ തരുന്ന സുഹൃത്തോ കുടുംബാംഗങ്ങളോ എന്നും കൂടെയുണ്ടാകണമെന്നോ, ഉണ്ടെങ്കിലും എന്നും അത് പോലെ ഒരു support തരുമെന്നോ പറയാൻ പറ്റില്ല). അപ്പൊൾ എന്താണ് ശാശ്വതമായ അറിവ്?

- നമ്മുടെ ഉള്ളിനെ പറ്റിയുള്ള അറിവാണ് ശരിയായ ശാശ്വതമായ ആത്മീയമായ അറിവ്. ആ അറിവ് ഇതാണ്  - "ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും അധിഷ്ഠാനമായി എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളിൽ ഒരു ചൈതന്യമുണ്ട്. ആ ചൈതന്യമില്ലെങ്കിൽ മനസ്സ് ഉണരില്ല, ബുദ്ധി പ്രവർത്തിക്കില്ല, ശരീരം ചലിക്കില്ല. ആ ചൈതന്യം തന്നെയാണ് ഈശ്വരൻ.  ആര് കൂടെ ഉണ്ടായാലും ഇല്ലെങ്കിലും എപ്പോഴും കൂടെയുള്ളത് ആ ചൈതന്യമാണ് - ഈശ്വരനാണ്. എല്ലാവരിലും ഉള്ള ആ ചൈതന്യം - ഈശ്വരൻ - ഒന്ന് തന്നെ. ആ ചൈതന്യം - ഈശ്വരൻ - എന്നും നിലനിൽക്കുന്നു. അതിന് ജനനവുമില്ല..  മരണവുമില്ല."

ഈ അറിവ് കൊണ്ട് വേണ്ട സമയത്ത് വേണ്ട കാര്യങ്ങൾ വേണ്ട പോലെ ചെയ്യാനുള്ള കഴിവ് ഉണ്ടാകും. എങ്ങിനെ? ഒരു ഉദാഹരണം വഴി പറയാൻ ശ്രമിക്കാം. 

അമിതമായ പുത്രവാത്സല്യം കൊണ്ടാണ്, തെറ്റാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ധൃതരാഷ്ട്രർ ദുര്യോധനന്റെ എല്ലാ കുരുത്തക്കേടുകൾക്കും കൂട്ട് നിന്നത്. താനും തന്റെ മകനും ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി തലത്തിൽ വേറെ വേറെയാണെന്ന ബോധം കൊണ്ടാണ് ധൃതരാഷ്ട്രർ അങ്ങിനെ ചെയ്തത്. താനും മകനും വേറെ വേറെയെന്ന ബോധം. പക്ഷെ, ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി എന്നിവക്ക് അധിഷ്ഠാനമായ "ആ ചൈതന്യം - ഈശ്വരൻ" എന്ന രീതിയിൽ നോക്കിയാൽ ദുര്യോധനും ധൃതരാഷ്ത്രരും ഒന്ന് തന്നെ. ആ തലത്തിൽ നോക്കിക്കാണാൻ പറ്റിയാൽ,  ഒരാൾ മറ്റൊരാളെ എന്തിന് വെറുക്കണം, ഇഷ്ടപ്പെടണം?  

ഉദാഹരണം: ഇടത് കൈ വലത് കയ്യിനെ അടിച്ചാൽ വലത് കൈ ഇടത് കയ്യിനെ വെറുക്കുമോ? അതിന് പകരം തലോടുകയാണ് ചെയ്തതെങ്കിൽ വലത് കൈ ഇടത് കയ്യിനെ ഇഷ്ടപ്പെടുമോ? ഇല്ലല്ലോ.. കാരണം, രണ്ടും കയ്യും ഒരേ ശരീരത്തിന്റെ ഭാഗമാണെന്ന ബോധം ഉള്ളതാണ്. ഇതിനെ extend ചെയ്ത്, രണ്ട്  വ്യക്തികൾ ഒന്നാണെന്ന ബോധം വരണമെങ്കിൽ ഏറ്റവും fundamental ആയ ലെവലിൽ നോക്കികാണണം . ആ fundamental level ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി എന്ന ലെവലിൽ അല്ല. കാരണം, ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി തലങ്ങൾ നമ്മളോരുത്തരും, വേറെ വേറെ എന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്ന അനവധി വ്യത്യാസങ്ങൾക്ക് കാരണമാണ്. (ഒരാളുടെ ശരീരം പോലെയല്ല മറ്റൊരാളുടെ ശരീരം. ഒരാൾ ചിന്തിക്കുന്ന പോലെയല്ല മറ്റൊരാള് ചിന്തിക്കുക)  പക്ഷെ, ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി എന്നിവക്ക് അധിഷ്ഠാനമായ ചൈതന്യം - ഈശ്വരൻ എല്ലാവരിലും ഒന്നും തന്നെ. അതാണ് നോക്കിക്കാണേണ്ട fundamental ലെവൽ. ആ ലെവലിൽ നോക്കിയാൽ, നമ്മളെല്ലാവരും ഒന്ന് തന്നെ. 

അങ്ങിനെ, ആ  fundamental  ലെവലിൽ ലോകത്തെ മുഴുവൻ കാണാൻ പറ്റിയാൽ, വേണ്ട കാര്യങ്ങൾ വേണ്ട രീതിയിൽ ചെയ്യാൻ പറ്റും. ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് ആ തലത്തിൽ ദുര്യോധനനെ കാണാൻ   പറ്റിയിരുന്നെങ്കിൽ, ദുര്യോധനനോട് പുത്രനെന്ന രീതിയിലുള്ള അമിത വാത്സല്യം ഉണ്ടാകില്ലായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് ദുര്യോധനൻ ചെയ്യുന്ന കുരുത്തക്കേടുകളെ എതിർക്കാനുള്ള ശക്തി ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു.  (നമ്മളൊക്കെയും ആ ധൃതരാഷ്ട്രരെ പോലെയാണ്. മക്കളോടുള്ള വാത്സല്യം കാരണം, അവർ ചെയ്യുന്ന തെറ്റുകൾക്ക് മുന്നിൽ കണ്ണടക്കാറില്ലേ? അല്ലെങ്കിൽ കണ്ണടക്കാൻ തയ്യാറായിട്ടല്ലേ ഇരിക്കുന്നത്)

Fundamental ആയ ഇതേ അറിവ് തന്നെയാണ് അർജുനനെക്കൊണ്ട് യുദ്ധം ചെയ്യിപ്പിച്ചത്. ഭീഷ്മരെയും ദ്രോണനെയും തന്റെ മുത്തച്ചനായും ആചാര്യനായും കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പറ്റാതിരുന്ന  അർജുനനെ, ഭീഷ്മരും ദ്രോണരും അർജുനനും കൃഷ്ണനും എല്ലാം ഒരേ ചൈതന്യം തന്നെ എന്ന നിലയിലേക്ക് കൃഷ്ണൻ ഉയർത്തിയത് കൊണ്ടാണ്, അർജുനന് യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പറ്റിയത്. (ഇത് വായിച്ച്, ആർക്ക് ആരെയും കൊല്ലാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ആയി ഇതിനെ കരുതണ്ട... ആ ഒരു തലത്തിലേക്ക് ഉയർന്നാൽ "തനിക്ക് വേണ്ടി" എന്നൊരു സ്വാർത്ഥത ഉണ്ടാകില്ല. അത് കൊണ്ട്, "ഒരുത്തനെ കൊന്ന് അവന്റെ സ്വത്ത് തട്ടിയെടുക്കാമെന്ന" ഇപ്പോഴത്തെ ചിന്ത ആ തലത്തിലെത്തിയാൽ ഉണ്ടാകില്ല)

തന്നെ ശരീരവും മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഒക്കെ ആയി കണ്ട് കൊണ്ടിരുന്നത് കാരണമാണ് പരീക്ഷിത്തിന് ശമീക മഹർഷിയെ വേറെയായി കാണാൻ തോന്നിയത്. അതിനാലാണ് ദേഷ്യം വന്നതും ചത്ത പാന്പിനെ മഹർഷിയുടെ തോളിൽ ഇട്ടതും. പരീക്ഷിത്തും ശമീക മഹർഷിയും ഒന്ന് തന്നെയെന്ന ബോധം പരീക്ഷിത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, അങ്ങിനെ ചെയ്യാൻ തോന്നില്ലായിരുന്നു. ആരെങ്കിലും ദേഷ്യം വന്ന്, അവനവന്റെ കഴുത്തിൽ ചത്ത  പാന്പിനെ ഇടുമോ? (നമ്മളോരുരത്തർക്കും ദേഷ്യം വരുന്പോൾ, മറ്റുള്ളവരെ നമ്മളായി തന്നെ കാണാൻ പറ്റിയാൽ, എത്രത്തോളം അടിയും ബഹളവും കൊലപാതകങ്ങളും യുദ്ധങ്ങളും ഒഴിവാക്കാം)

അടിസ്ഥാനപരമായി, "പരീക്ഷിത്ത് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഉള്ളിലെ ആ ചൈതന്യമാണ് - ഈശ്വരൻ തന്നെയാണ്.. അതിന് ജനനവും മരണവുമില്ല" എന്ന അറിവാണ്,  പരീക്ഷിത്തിനെ ശരീരം/മനസ്സ്/ബുദ്ധി എന്ന തലങ്ങളോടുള്ള ബന്ധനത്തിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിച്ചത്.  ആ മോചനം (മോക്ഷം/മുക്തി) കിട്ടിയ പരീക്ഷിത്തിന്, കടിക്കാൻ വരുന്ന തക്ഷകനെ പേടിയുണ്ടായില്ല. (കൊല്ലാൻ വരുന്നവന്റെ മുൻപിൽ "എന്നെ കൊന്നോളൂ" എന്ന് പറഞ്ഞ് തല കാണിച്ചു കൊടുക്കണമെന്നല്ല അർത്ഥം.  മരിക്കുന്നതിന് മുൻപ് പരീക്ഷിത്തിനെ പോലെ മോക്ഷം/മുക്തി കിട്ടിയാൽ മരണത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഭയവും ഉണ്ടാകില്ല എന്നതാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്)

അത് പോലെ, "എപ്പോഴും ആ ചൈതന്യം നമ്മുടെ ഉള്ളിലുണ്ട്. ആ ചൈതന്യമില്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ ഈ ശരീരവും മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഇല്ല. അതായത് നമ്മൾ  ഒറ്റക്കല്ല, എപ്പോഴും ഈശ്വരൻ കൂടെയുണ്ട്. പുറം ലോകത്തെ ഏത് വ്യക്തി നമ്മുടെ support ന് കൂടെ ഉണ്ടായാലും, ആ support എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഇല്ലാതാകാം. പക്ഷെ, നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ ചൈതന്യം - ഈശ്വരൻ - എപ്പോഴും നമ്മുടെ കൂടെയുണ്ട്. അപ്പോൾ, വേണ്ട കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതിനെ നാം എന്തിന് പേടിക്കണം?" എന്ന അറിവ്, നമുക്ക് വേണ്ടത്ര ബലം അല്ലെങ്കിൽ Willpower തരും. അതായത്, കൂടെ ഈശ്വരനുണ്ടെങ്കിൽ, നമ്മൾ സാഹചര്യങ്ങളുടെ ആനുകൂല്യങ്ങളെ നോക്കിയിരിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല. 

PS1: ഈ കാര്യങ്ങൾ, ഉദാഹരണങ്ങൾ ഇല്ലാതെ എഴുതണമെങ്കിൽ വളരെയധികം എഴുതണം. ഇതിലെ ഉദാഹരണങ്ങളെ എളുപ്പത്തിൽ ഖണ്ഡിക്കാവുന്നതുമാണ്. പക്ഷെ അടിസ്ഥാനപരമായി ഉള്ള ആ ശാശ്വതമായ ആത്മീയമായ അറിവ്, ലോകത്തിൽ കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യാനും (അർജുനൻ) ലോകത്തെ എളുപ്പത്തിൽ വിടാനും (പരീക്ഷിത്ത്) നമ്മളെ സഹായിക്കും. ആ അറിവ് നമ്മളുടെ കഴിവിനെ വർദ്ധിപ്പിക്കും.

PS2: ആശയരൂപത്തിൽ ഈ അറിവുണ്ടായാൽ നല്ലത്. അത് തന്നെ നമ്മളിൽ കുറെ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തും. പക്ഷെ, നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ഈ അറിവ് സാക്ഷാത്കരിച്ചാൽ മാത്രമേ, നമ്മളിലെ മാറ്റങ്ങൾ പരിപൂർണ്ണമാകൂ. അതിനു, അവനവൻ സ്വയം ശ്രമിക്കണം. 

[11282021]

അവതാരങ്ങൾ

അവതരിക്കുക എന്ന് പറഞ്ഞാൽ പ്രകടമാകുക എന്നർത്ഥം. എന്താണ് പ്രകടമാകുന്നത്? പൊതുവേ അവതാരങ്ങളെ,  "വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരങ്ങൾ" എന്ന പേരിലാണ് അറിയുന്നത്.  പക്ഷേ, നാം കാണുന്നതും (കാണാത്തതും) ആയ ഈ ലോകത്തെ നിലനിർത്തുന്ന ആ ശക്തിയുടെ  (ചൈതന്യത്തിന്റെ) പ്രകടനത്തെയാണ് അവതാരങ്ങളെന്ന് പറയുന്നത്. ശംഖ-ചക്ര-ഗദാ-ധാരിയായിട്ടാണ് വിഷ്ണുവിനെ നാം അറിയുന്നതെങ്കിലും,  നേരത്തെ പറഞ്ഞ ആ ശക്തി (ചൈതന്യം) തന്നെയാണ് വിഷ്ണു. 

പൊതുവെ 10 അവതാരങ്ങളെ പറ്റിയാണ് അധികവും പറയുന്നതെങ്കിലും, അവതാരങ്ങൾ അനവധിയാണ്. ഭാഗവതം പറയുന്ന 22 അവതാരങ്ങൾ ഇതൊക്കെയാണ് 

Category 1 

1. 4 കുമാരന്മാർ (സനകൻ, സനാതനൻ, സനന്ദൻ, സനത് കുമാരൻ)

2. വരാഹം 

3. നാരദൻ 

4. നര നാരായണൻ 

5. കപിലൻ 

6. ദത്താത്രേയൻ 

7. യജ്ഞ

8. ഋഷഭ 

9. പൃഥു 

10. മത്സ്യം 

11. കൂർമ്മം 

12. ധന്വന്തരി 

13. മോഹിനി 

14. നരസിംഹം 

15. വാമനൻ 

16. പരശുരാമൻ 

17.വേദവ്യാസൻ 

18. രാമൻ 

19. ബലരാമൻ 

20. ശ്രീ കൃഷ്ണൻ 

21. ബുദ്ധൻ 

22. കൽക്കി 

Category 2 

ഇത് കൂടാതെ, താഴെ പറയുന്നവരും അവതാരങ്ങളാണ് 

- ഋഷികൾ 

- മനുക്കൾ 

- മനു പുത്രന്മാർ (മനുവിന്റെ പുത്രന്മാർ എന്ന് പറയുന്പോൾ നമ്മളൊക്കെ അതിൽ പെടും)

അവതാരങ്ങളെ 3 വിഭാഗങ്ങൾ ആയി കണക്കാക്കാം 

- കലാവതാരം  (കല അവതാരം)

- അംശാവതാരം (അംശം അവതാരം)

- പൂർണ്ണാവതാരം (പൂർണ്ണം അവതാരം)

തുടക്കത്തിൽ എഴുതിയിരുന്ന പോലെ, അവതാരം എന്നത് ലോകത്തെ നിലനിർത്തുന്ന ആ ശക്തിയുടെ (ചൈതന്യത്തിന്റെ) പ്രകടനമാണ്.  ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ എല്ലായിടത്തും ആ ശക്തിയുടെ സാന്നിധ്യം ഉണ്ട്. മണ്ണിലും വിണ്ണിലും തൂണിലും തുരുന്പിലും എന്ന് മാത്രമല്ല, നമ്മൾ എല്ലാ മനുഷ്യരിലും ആ ചൈതന്യത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം ഉണ്ട്. ശരീരം വഴിയാണ് നമ്മൾ ഈ ലോകത്തിൽ എല്ലാം ചെയ്യുന്നത്.. അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ ഉള്ളിലുള്ള ആ പരമമായ ചൈതന്യത്തിന്റെ പ്രകടനത്തിന്റെ intensity അനുസരിച്ചാണ് "കല", "അംശം", "പൂർണ്ണം" എന്ന രീതിയിൽ അവതാരങ്ങളെ തരം തിരിച്ചിട്ടുള്ളത്.  ശരീരത്തിലൂടെ പരമമായ ചൈതന്യത്തിന്റെ പ്രകടനം വളരെ കുറച്ച് മാത്രമേ ഉള്ളൂ എങ്കിൽ, അതിനെ "കലാവതാരമെന്നും",  കുറച്ച് അധികം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതിനെ "അംശാവതാരമെന്നും," പരിപൂർണ്ണമായി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അതിനെ "പൂർണ്ണാവതാരമെന്നും" പറയുന്നു. 

Category 2 എല്ലാം കലാവതാരങ്ങളാണ്.   

Category 1 ൽ,  ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഒഴികെ എല്ലാവരും അംശാവതാരങ്ങളാണ് 

ശ്രീ കൃഷ്ണൻ മാത്രമാണ് പൂർണ്ണാവതാരമായിട്ടുള്ളത്. 

നമ്മളിലുള്ള ആ ചൈതന്യത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അതിന്റെ പൂർണ്ണ പ്രകടനം നടത്തുന്ന ഒരു അവതാരമായി മാറാൻ നമ്മളേവരും ശ്രമിക്കേണ്ടതാണ്.

(From സ്വാമി ഉദിത് ചൈതന്യ ഭാഗവത പ്രഭാഷണം)

[11212021]

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം vs ഭഗവദ്ഗീത

ഭഗവദ് ഗീത മഹാഭാരതത്തിൽ ഉള്ളതാണെന്ന് ഒരുവിധം എല്ലാവർക്കും അറിയാം. പക്ഷെ, വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം ഉണ്ടെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും, പലരും അത് ചൊല്ലുമെങ്കിലും, അതിന്റെ ഉത്ഭവവും മഹാഭാരതം വഴിയാണെന്ന് പലർക്കും അറിയില്ല. 

ഭഗവദ് ഗീത - മഹാഭാരതയുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു തൊട്ടു മുന്പ്, തന്റെ മുത്തച്ഛനേയും ഗുരുവിനെയും ബന്ധുക്കളെയും വധിച്ച് യുദ്ധം ജയിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ലായെന്നും അതിനാൽ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് കാട്ടിൽ  പോയി സന്യസിക്കാൻ പോകുകയാണെന്നും പറഞ്ഞ്,  മാനസികമായി തളർന്ന്, കയ്യിലെ ഗാണ്ടീവവും അന്പുകളും ഒക്കെ ഉപേക്ഷച്ച്, രഥത്തിൽ  തളർന്നിരുന്ന  അർജുനനെ,  കൃഷ്ണൻ ഉപദേശിക്കുന്നതാണ് ഭഗവദ് ഗീത. അത്രയും കാലം പഠിച്ച ശാസ്ത്രങ്ങളും, അന്പെയ്ത്ത് വിദ്യകളും ഒന്നും അവിടെ അർജുനനെ സഹായിച്ചില്ല. അത്രയും കാലം പഠിക്കാതിരുന്ന, ഒട്ടും ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്ന മനോ-ബുദ്ധി മേഖലയെ പറ്റിയുള്ള ജ്ഞാനം (Inner Engineering) ആണ് അർജുനനെ വീണ്ടും ശക്തനാക്കിയത്. (ഇക്കാലത്തുള്ള ആൾക്കാർക്കും പറ്റുന്നത് ഇത് തന്നെ... Outer ആയിട്ടുള്ള എല്ലാറ്റിനെ പറ്റിയും അറിയാം, expert ആകാം.. പക്ഷെ അവനവന്റ ഉള്ളിനെ പറ്റി.. മനസ്സ്-ബുദ്ധി തലത്തെ പറ്റി ആരും മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നില്ല.. അതാണ് ഈ ലോകത്തിൽ നടക്കുന്ന എല്ലാ കോലാഹലങ്ങൾക്കും കാരണം)

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം - മഹാഭാരതയുദ്ധം അവസാനിച്ചു. കർണ്ണൻ തന്റെ ജ്യേഷ്ഠനായിരുന്നെന്ന് അറിഞ്ഞ യുധിഷ്ഠിരൻ,  താൻ ഈ യുദ്ധം ജയിച്ചതിൽ അർത്ഥമില്ലെന്നും അതിനാൽ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് കാട്ടിൽ പോകുകായാണെന്നും പറഞ്ഞ് വിലപിച്ചു. കൃഷ്ണൻ ഉപദേശിച്ചെങ്കിലും ഫലമുണ്ടായില്ല. ശരശയ്യയിൽ കിടക്കുന്ന മുത്തച്ഛനെ കാണുന്നതാണ് ഉചിതമെന്ന്, വേദവ്യാസൻ ഉപദേശിച്ചു. പക്ഷെ, മുത്തച്ഛനെ എങ്ങിനെ അഭിമുഖീകരിക്കുമെന്നുള്ള വിഷമത്തിലായിരുന്നു യുധിഷ്ഠിരൻ. കാരണം, മുത്തച്ഛനെ എങ്ങിനെ തട്ടിത്താഴെയിടണമെന്ന് പാണ്ഡവർ ചോദിച്ചപ്പോൾ, ഭീഷ്മൻ തന്നെയാണ്  ആ വഴി പറഞ്ഞുകൊടുത്തത്. ആ വഴി ഉപയോഗിച്ച് തട്ടി താഴെയിട്ട ഭീഷ്മനെ എങ്ങിനെ അഭിമുഖീകരിക്കും? തന്നെ ഭീഷ്മരുടെ അടുത്ത് കൊണ്ടുപോയി കാര്യങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കാൻ, യുധിഷ്ഠിരൻ കൃഷ്ണനോട് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. അങ്ങിനെ അവർ ഭീഷ്മരുടെ അടുത്ത് പോയി, കൃഷ്ണൻ പൗത്രന്റെ വിഷമം അറിയിച്ചു. മനസ്സിന്റെ വിഷമം മാറ്റാൻ, മറ്റെന്തെങ്കിലും പുതിയതായി ചെയ്ത് തുടങ്ങുക എന്നതാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും, അതിനായി അശ്വമേധയാഗം ചെയ്യണമെന്നും, ഭീഷ്മൻ യുധിഷ്ഠിരനോട് പറഞ്ഞു.  അശ്വമേധയാഗം നടത്തുവാൻ ഒരു വർഷത്തെ തയ്യാറെടുപ്പ് ആവശ്യമാണെന്നും, അത് ചെയ്യുന്നത് വഴി മനസ്സിന്റെ വിഷമം മാറുമെന്നും ഭീഷ്മൻ പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടപ്പോൾ യുധിഷ്ഠിരന് ആശ്വാസം തോന്നിയെങ്കിലും, ഉള്ളിലുണ്ടായ ഒരു സംശയം മുത്തച്ഛനോടു ചോദിച്ചു "രാജാക്കാന്മാർക്ക് മാത്രമേ, അശ്വമേധയാഗം പോലെ വലിയൊരു കാര്യം ചെയ്യാൻ പറ്റുകയുള്ളൂ. പക്ഷെ, എന്റെ അതേ അവസ്ഥയിൽ പെട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സാധാരണക്കാരന് അശ്വമേധയാഗമൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല. അങ്ങിനെയുള്ള ഒരാൾ, അയാൾക്ക് മനസ്സമാധാനം കിട്ടണമെങ്കിൽ എന്ത് ചെയ്യണം?". പരമശിവൻ പാർവതിക്ക് ഉപദേശിച്ച് കൊടുത്ത, ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ പരിപാലിക്കുന്ന/സംരക്ഷിക്കുന്ന ആ ശക്തിയെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന വിഷ്ണുവിന്റെ ആയിരം നാമങ്ങൾ (വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം) പണ്ടേ ഉള്ളതാണെന്നും,  അത് ജപിക്കുന്നത് അശ്വമേധയാഗത്തിനു തുല്യമാണെന്നും ഭീഷ്മൻ യുധിഷ്ഠിരനോട് പറഞ്ഞു. യുധിഷ്ഠിര-ഭീഷ്മ സംവാദമാണ് വിഷ്ണുസഹസ്രനാമത്തെ നമ്മളിൽ എത്തിക്കുന്നത്  

---

ഭഗവദ് ഗീത - യുദ്ധത്തിന് തൊട്ടു മുന്പ് ഉണ്ടായത് 

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം - യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനം ഉണ്ടായത് 

---

ഭഗവദ് ഗീത - കൃഷ്ണാർജ്ജുന സംവാദം  

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം - ഭീഷ്മ യുധിഷ്ഠിര സംവാദം 

---

ഭഗവദ് ഗീത - മാനസികമായി തളർന്ന അർജുനന്നെ ശക്തനാക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗം 

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം - മാനസികമായി തളർന്ന യുധിഷ്ഠിരനെ ശക്തനാക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗം 

---

ഭഗവദ് ഗീത - ഒരു കർമ്മശാസ്ത്രം. 

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം -  ഒരു ജപാനുഷ്ഠാനം. 

---

ഭഗവദ് ഗീത - മനസ്സിനെയാണ് ചികിൽസിക്കുന്നത്, ശാന്തമാക്കുന്നത്.  അത് വഴി, കർമ്മം ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.  

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമവും മനസ്സിനെയാണ് ചികിൽസിക്കുന്നത്, ശാന്തമാക്കുന്നത്.  ജപിക്കുന്നത് വഴി മനസ്സിന് സമാധാനം ഉണ്ടാക്കുന്നത്. മനസ്സിനെ സഹസ്ര നാമം എന്ന ഭാവനാ മണ്ഡലത്തിൽ വിനിയോഗിച്ച്, നമുക്ക് വേണ്ട ഗുണങ്ങൾ, നേട്ടങ്ങൾ, ഐശ്വര്യങ്ങളും, പ്രഭാവങ്ങൾ, പ്രതാപങ്ങൾ ഒക്കെ സന്പാദിക്കാനുള്ള വഴി. 

---

ഭഗവദ് ഗീത - കൃഷ്ണന് അർജുനനെ ഉപദേശിച്ച് ശക്തനാക്കാൻ പറ്റി 

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം - കൃഷ്ണന് യുധിഷ്ഠിരനെ ഉപദേശിച്ച് ശക്തനാക്കാൻ പറ്റിയില്ല.

(ഇത്, മഹാഭാരതത്തിൽ കൃഷ്ണൻ നമ്മളെ പോലെ ഒരു മനുഷ്യൻ തന്നെയായിരുന്നുവെന്നാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. കൃഷ്ണൻ ഒരു ദൈവം ആയിരുന്നെങ്കിൽ, യുധിഷ്ടിരനെയും ഉപദേശിച്ച് ശക്തമാക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. പക്ഷെ, കൃഷ്ണൻ enlightened ആയ ഒരു മനുഷ്യനായിരുന്നു എന്നതാണ് നമ്മളും കൃഷ്ണനും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം. Enlightened ആയ ഒരാൾ ഒരു സന്യാസിയോ, ഹിമാലയത്തിലെ ഗുഹകളിലോ ജീവിക്കേണ്ടതാണെന്നാണ് പൊതുവെയുള്ള ഒരു ധാരണ. പക്ഷെ, enlightened ആയ ഒരാൾക്ക്,  ധർമ്മസംസ്ഥാപനത്തിനുള്ള പ്രവർത്തികളും ചെയ്യാൻ പറ്റും എന്നാണ് കൃഷ്ണന്റെ ജീവിതം കാണിച്ച് തരുന്നത്)

---

ഭഗവദ് ഗീത - കൃഷ്ണനല്ല ഇതിന്റെ രചയിതാവ്. കൃഷ്ണൻ തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്, ഭഗവദ് ഗീതയിലുള്ളത് പണ്ടേ ഉള്ളതാണെന്ന്. (പണ്ടേ ഉള്ള ഉപനിഷദ് തത്വങ്ങൾ)

വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം -  ഭീഷ്മൻ അല്ല ഇതിന്റെ രചയിതാവ്. പരമശിവൻ പാർവതിക്ക് പണ്ടേ ഉപദേശിച്ചിട്ടുള്ളതാണെന്ന് ഭീഷ്മൻ പറയുന്നു. 

(മഹാഭാരതം, ഇവ രണ്ടും നമ്മളിലേക്ക് എത്തിക്കുന്നുവെന്ന് മാത്രം)

----

നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ, വിദ്യ/ഐശ്വര്യം/സന്പത്ത്/യശസ്സ് ഇവയൊക്കെ ലഭ്യമാക്കാൻ സഹായിക്കുന്നതാണ് വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം. 

വിശ്വം വിഷ്ണുർ വഷാത്കാരോ ഭൂത ഭവ്യ ഭവത് പ്രഭുഃ 

ഭൂതകൃത് ഭൂതഹൃദ് ഭാവോ ഭൂതാത്മാ ഭൂതഭാവനഃ 

.....

.....

[10242021]

ഹൈന്ദവ ദാർശനിക ശാസ്ത്രം (Hindu Philosophy)

ശരീരം, ശരീരത്തിലെ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ, മനസ്സ്, ബുദ്ധി എന്നിവയൊക്കെ ഒത്തുചേർന്നതാണ് മനുഷ്യൻ. ഇവയൊക്കെ ഒത്തുചേർന്ന് പ്രവർത്തിക്കുന്പോഴേ ഒരു മനുഷ്യന് പ്രവർത്തിക്കാൻ പറ്റൂ. പ്രവർത്തനങ്ങൾ പുറമെ പ്രകടമാകുന്നത് ശരീരത്തിലൂടെയും ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെയും ആണെങ്കിലും, പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ചുക്കാൻ പിടിക്കുന്നത് മനസ്സും ബുദ്ധിയുമാണ്. മനസ്സും ബുദ്ധിയും പവിത്രമാണെങ്കിൽ സദ് പ്രവർത്തികൾ ചെയ്യാൻ തോന്നും, അല്ലെങ്കിൽ ദുഷ് പ്രവർത്തികൾ ചെയ്യാൻ തോന്നും.  പരീക്ഷകളിൽ വിജയിക്കണമെങ്കിൽ, എത്ര തടിമാടനാണെങ്കിലും ഗുസ്തിയിൽ ജയിക്കണമെങ്കിൽ, ചൊവ്വയിലേക്ക് റോക്കറ്റ് വിടണമെങ്കിൽ ഒക്കെ, മനുഷ്യന്റെ മനസ്സും ബുദ്ധിയും പ്രവർത്തിക്കണം. Nuclear reaction കണ്ടുപിടിച്ചത് മനുഷ്യമനസ്സിന്റെയും ബുദ്ധിയുടെയും വൈഭവമാണ്. അത് പോലെയുള്ള മനുഷ്യ മനസ്സുകളും ബുദ്ധികളും തന്നെയാണ്, nuclear ബോംബ് ഉണ്ടാക്കി മറ്റ് മനുഷ്യരെ കൊന്നത്.  മനുഷ്യനും മൃഗങ്ങളും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസവും ഇത് തന്നെയാണ്. മൃഗങ്ങൾ പ്രധാനമായി, ഭക്ഷണത്തിനും, പാർപ്പിടത്തിനും മാത്രമേ അവയുടെ മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഉപയോഗിക്കുന്നുള്ളൂ. മനുഷ്യന് മാത്രമാണ്, മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഉപയോഗിച്ച് എന്തും ചെയ്യാനുള്ള കഴിവുള്ളത്. 

തനിക്കും സമൂഹത്തിനും, രാജ്യത്തിനും, ലോകത്തിനും ഗുണമാകുന്ന രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ വേണ്ടി ഓരോ മനുഷ്യന്റെയും മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും മെരുക്കി നിർത്താൻ സഹായിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ് Hindu Philosophy യിൽ പറയുന്നത്.  പുരോഗതി എന്ന പേരിൽ Civil/Mechanical/Electrical/Computer  എഞ്ചിനീയറിംഗ് കൊണ്ട്  ലോകത്തിൽ എന്തും മനുഷ്യ മനസ്സുകൾക്കും ബുദ്ധികൾക്കും ഉണ്ടാക്കാം, പക്ഷെ അത് കൊണ്ട് ലോകത്തിന് നന്മയാണോ തിന്മയാണോ ഉണ്ടാകുന്നത് എന്ന് ആലോചിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള Inner Engineering നെ പറ്റി ആരും പഠിക്കുന്നില്ല.. പഠിപ്പിക്കുന്നുമില്ല. Hindu Philosophy പറയുന്നത് ആ Inner  Engineering നെ പറ്റിയാണ്.  (അവനവന്റെ വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ശുചീകരണമാണ് ഇത് കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്)

Hindu Philosophy യുടെ അങ്ങേയറ്റം വരെ പോയാൽ, അതായത് ആത്മസാക്ഷാത്കാരം, ബ്രഹ്മജ്ഞാനം ഉണ്ടായാൽ, ചുറ്റും കാണുന്ന ഈ ഭൂമിയും, ആകാശവും, ഗ്രഹങ്ങളും, നമ്മളും ഒക്കെ ഉണ്ടായത് ഒന്നിൽ നിന്നാണെന്ന് മനസ്സിലാകും ആ "ഒന്നിനെയാണ്" ദൈവം എന്ന് പറയുന്നത്. എല്ലാം ഒന്നിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായതാണെന്ന്  മനസ്സിലായാൽ, നമ്മളും ചുറ്റുവട്ടം കാണുന്നതൊന്നും  തമ്മിൽ ഒരു വ്യത്യാസവുമില്ല എന്ന് മനസ്സിലാകും.  (ശാന്തമായ നടുക്കടലിൽ നിന്ന് തീരത്തേക്ക് വരുന്ന തിരമാലകളെ പോലെയാണ് എല്ലാം. തിരമാലയും കടലും ഒന്ന് തന്നെ എന്ന ബോധം വരുന്ന അവസ്ഥ). ആ ചിന്താഗതിയിൽ ആയാൽ നമുക്ക് മറ്റൊന്നിനെ ദ്രോഹിക്കാനോ, ആക്രമിക്കാനോ കഴിയില്ല. (ആക്രമിക്കില്ല എന്നല്ല, തന്റെ സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒരിക്കലും ആക്രമിക്കില്ല. ലോക നന്മക്ക് വേണ്ടി മാത്രമേ അങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യൂ). ആ ഒരു നിലയിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. അതിന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ചെറിയ ശ്രമം പോലും നമ്മളിൽ വളരെ വലിയൊരു മാറ്റം ഉണ്ടാക്കും. ആ ഒരു ശ്രമത്തിന് മനുഷ്യനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന ഇതിഹാസങ്ങളായ രാമായണവും മഹാഭാരതവും, Hindu Philosophy യുടെ കഥാരൂപത്തിലുള വിവരണമാണ്.  

എല്ലാം ഒന്ന് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്ന അവസ്ഥയിലെ തുല്യതക്ക് മുന്നിൽ ഇക്കാലത്തെ  ഡെമോക്രസിയും, കമ്മ്യൂണിസവുമൊക്കെ പൊക്കിപ്പിടിക്കുന്ന തുല്യത വെറും നിസ്സാരം. 

[10182021]

വിശ്വാമിത്രൻ - ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണ

1. "വിശ്വാമിത്രൻ ആരാണെന്നറിയാമോ?"

2. "എന്താണ് വിശ്വാമിത്രനെ പറ്റിയുള്ള അഭിപ്രായം?"

എന്നീ ചോദ്യങ്ങൾ, കഴിഞ്ഞ കുറച്ച നാളുകളായി പലരുടെയടുത്തും ഞാൻ ചോദിച്ചു. വിശ്വാമിത്രനെ പറ്റി അറിയാത്തവർ ആരുമില്ലയെങ്കിലും, പൊതുവെ മോശമായ  അഭിപ്രായമാണുള്ളത്. "ആവശ്യമില്ലാതെ ദേഷ്യപ്പെടുന്നയാൾ. പെണ്ണുങ്ങളെ കണ്ടാൽ നിയന്ത്രണമില്ലാത്തവൻ (മേനക, രംഭ), ഇയാളെ പോലെയുള്ളവരാണ് മിക്കവാറൂം സന്യാസിമാർ, യോഗികൾ.." ഇങ്ങനെ, പുച്ഛത്തോടും ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടും കൂടി വളരെ നെഗറ്റീവ് ആയിട്ടുള്ള മറുപടികൾ മാത്രമാണ് ലഭിച്ചത്.

ഋഷി എന്നാൽ എന്താണ്? ഋഷിമാരുടെ categorization എങ്ങിനെയാണ്? ഇവ രണ്ടും മനസ്സിലായപ്പോഴാണ്,  "ബ്രഹ്മർഷികൾ" ആണ് ഏറ്റവും മുൻപന്തിയിൽ നിൽക്കുന്നവരെന്നും, വിശ്വാമിത്രൻ ഒരു ബ്രഹ്മർഷിയായിരുന്നെന്നും മനസ്സിലാക്കിയത്. പരബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കിയ, ആത്മനിയന്ത്രണം നേടിയ, senses and passions ൽ വളരെ നിയന്ത്രണമുള്ള ബ്രഹ്മർഷി വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്ന വിശ്വാമിത്രനെ എന്തുകൊണ്ട് ആളുകൾ ഒരു ദേഷ്യക്കാരനായും, സ്ത്രീകളെ കണ്ടാൽ ഇളക്കം വരുന്നവനും ആയി കരുതുന്നു? (ഋഷി - ഋഷിക)

വീണ്ടും വീണ്ടും ആവർത്തിക്കുന്നു. രാമായണമോ മഹാഭാരതമോ വേണ്ട പോലെ പഠിക്കാനോ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാനോ അധികം ആൾക്കാരില്ല, അതിനെ വേണ്ട പോലെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ ഭരണാധികാരികളുമില്ല.  അമർ ചിത്രകഥ ലെവലിൽ ഉള്ള വിവരമേ ഭൂരിപക്ഷം ആൾക്കാർക്കും ഉള്ളൂ. പക്ഷെ, ഇവയിലേക്കു ആഴത്തിൽ ഇറങ്ങിച്ചെന്നാൽ, നമ്മളൊക്കെ ഇത്രയും കാലം മനസ്സിലാക്കിയ പലതും മണ്ടത്തരമായിരുന്നുവെന്ന് തിരിച്ചറിവുണ്ടാകും. 

വിശ്വാമിത്രന്റെ കഥ 

-------------------------

വിശ്വാമിത്രൻ വീരനും ധീരനും ധർമിഷ്ഠനുമായ ഒരു ക്ഷത്രിയരാജാവായിരുന്നു.  ഒരിക്കൽ, ലോകസഞ്ചാരത്തിന്റെ ഭാഗമായി, തന്റെ സൈന്യവും പാരാവാരവുമായി വിശ്വാമിത്രൻ ബ്രഹ്മർഷിയായ വസിഷ്ഠനെ സന്ദർശിച്ചു. ലഭ്യമായ കായ്കനികളും പഴവർഗ്ഗങ്ങളും കൊടുത്ത് വസിഷ്ടൻ വിശ്വാമിത്രനെ സ്വീകരിച്ചു. അവർ രണ്ടു പേരും സംസാരിച്ചു. വസിഷ്ഠനും ശിഷ്യന്മാർക്കും വേണ്ട സൗകര്യങ്ങളും വിഭവങ്ങളും കിട്ടുന്നില്ലേ, എന്ന് വിശ്വാമിത്രൻ ക്ഷേമാന്വേഷണങ്ങൾ നടത്തി. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഭംഗിയായി നടക്കുന്നുവെന്നും, യാദൃശ്ചികമായി വന്നതിനാൽ വേണ്ടത്ര സൽക്കരിക്കാൻ പറ്റിയില്ല എന്നും, നന്നായി ആതിഥ്യമര്യാദയോടെ ക്ഷത്രിയ തേജസ്സ് തുടിക്കുന്ന ബലവാനും യോഗ്യനുമായ വിശ്വാമിത്രനെ സൽക്കരിക്കണമെന്നുണ്ട് എന്നും, വസിഷ്ഠൻ വിശ്വാമിത്രനോട് പറഞ്ഞു. തന്നെയും തന്റെ സൈന്യത്തെയും വേണ്ടപോലെ സൽക്കരിക്കാനുള്ള വിഭവങ്ങൾ വസിഷ്ഠന്റെ കുടീരത്തിൽ ഉണ്ടാകില്ല എന്നറിയാവുന്നത് കൊണ്ട്,  ഇത് വരെ സൽക്കരിച്ച രീതിയും, തന്നെ പറ്റി സദ് വചനങ്ങൾ പറഞ്ഞതുമൊക്കെ തന്നെ, നല്ലൊരു സൽക്കാരം തന്നെയാണെന്ന് വിശ്വാമിത്രൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.  കൂടാതെ, ഞങ്ങളെ സ്നേഹത്തോടെ യാത്രയാക്കിയാൽ മാത്രം മതിയെന്നും വിശ്വാമിത്രൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. (ഇത് വരെ വിശ്വാമിത്രന് വസിഷ്ഠനോട് ബഹുമാനവും ആദരവുമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്). പക്ഷെ, സൽക്കരിക്കണമെന്ന്  നിർബന്ധം പിടിച്ച വസിഷ്ഠൻ, തന്റെ പക്കലുള്ള ശബല എന്ന പേരുള്ള കാമധേനുവായ പശുവിനോട് (എന്ത് ചോദിച്ചാലും കൊടുക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു പശു), വിശ്വാമിത്രനും സൈന്യത്തിനും പാരാവാരത്തിനുമുള്ള സൽക്കാരം ഒരുക്കാൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു. അങ്ങനെ ശബല, വിശ്വാമിത്രനെയും  സൈന്യത്തിനെയും അവർ പ്രതീക്ഷിച്ചതിനും അപ്പുറത്തുള്ള ഒരു സൽക്കാരം നടത്തി അദ്‌ഭുതപ്പെടുത്തി. ഗംഭീരമായ സൽക്കാരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, എന്ത് വേണമെങ്കിലും ഞൊടിയിടയിൽ നൽകാൻ കഴിവുള്ള ശബല എന്ന പശുവിനെ തനിക്ക് വേണമെന്ന ആഗ്രഹം വിശ്വാമിത്രനെ അലട്ടി. അതിനായി എന്ത് വേണമെങ്കിലും തരാൻ തയ്യാറാണെന്ന് വിശ്വാമിത്രൻ വസിഷ്ഠനോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, ശബല തനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാണെന്നും എന്ത് തന്നാലും ശബലയെ തരാൻ പറ്റില്ലെന്നും വസിഷ്ഠൻ അറിയിച്ചു. ഇത് വരെ വസിഷ്ഠനോട് സ്നേഹവും ബഹുമാനവും തോന്നിയിരുന്ന വിശ്വാമിത്രന്റെ മട്ട് മാറി. ബലമായി ശബലയെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോകുവാൻ വിശ്വാമിത്രൻ തയ്യാറായി (മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവം മാറാൻ ഒരു നിമിഷം പോലും വേണ്ട). ശബല വസിഷ്ഠന്റെ അടുത്ത് വന്ന്, തനിക്ക് വിശ്വാമിത്രന്റെ  കൂടെ പോകണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു. വേണ്ട പോലെ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്ത് വിശ്വാമിത്രനെ തടുത്തുനിർത്താൻ വസിഷ്ഠൻ ശബലക്ക് അനുവാദം കൊടുത്തു. ശബല ഞൊടിയിടയിൽ ഒരു സൈന്യത്തെ സൃഷ്ടിച്ച് വിശ്വാമിത്രനെയും സൈന്യത്തെയും തോൽപ്പിച്ചു. 

തപസ്സ് 1 :  തോറ്റു നാണം കേട്ട വിശ്വാമിത്രൻ ശിവനെ തപസ്സ് ചെയ്ത് വളരെ ശക്തമായ ആയുധങ്ങൾ നേടിയെടുത്തു (ഇങ്ങനെയുള്ള തപസ്സ് - താമസിക് ആയ തപസ്സാണ് - മറ്റുള്ളവരുടെ നാശത്തിന് വേണ്ടി ചെയ്യുന്ന തപസ്സ്). ആ ആയുധങ്ങളുമായി വിശ്വാമിത്രൻ വസിഷ്ഠനെ ആക്രമിച്ചു. വസിഷ്ഠൻ തന്റെ ബ്രഹ്മശക്തി കൊണ്ടും, തന്റെ കയ്യിലുള്ള ബ്രഹ്മദണ്ഡ് കൊണ്ടും വിശ്വാമിത്രനെ വീണ്ടും തോൽപ്പിച്ചു. 

തപസ്സ് 2 : തന്റെ ക്ഷത്രിയ ശക്തിയും ആയുധങ്ങളുമൊക്കെ ബ്രഹ്മശക്തിക്കു മുൻപിൽ വെറും നിസ്സാരമാണെന്ന ബോധോദയമുണ്ടായ വിശ്വാമിത്രൻ വസിഷ്ഠനെ പോലെ ഒരു ബ്രഹ്മർഷി ആകുവാൻ വേണ്ടി വീണ്ടും തപസ്സ് ചെയ്തു. വളരെ കാലം തപസ്സ് ചെയ്തപ്പോൾ ബ്രഹ്മാവ്‌ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്, വിശ്വാമിത്രനെ രാജർഷിയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. താൻ ഇത്രയും കാലം തപസ്സ് ചെയ്തിട്ടും ബ്രഹ്മർഷിയാകാൻ പറ്റിയില്ല, വെറും രാജർഷിയാകാനേ പറ്റിയുള്ളൂ എന്ന പരിഭവമായിരുന്നു വിശ്വാമിത്രന്. ആ പരിഭവം തന്നെയാണ് പ്രശ്നമെന്ന് ബ്രഹ്മാവ്‌ വിശ്വാമിത്രനോട് പറഞ്ഞു. (തപസ്സ് എന്നത് മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും ആണ് ശുദ്ധി ഉണ്ടാക്കുന്നത്. മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും ഏറ്റവും ശുദ്ധി ഉള്ളവരാണ് ബ്രഹ്മർഷികൾ)

തപസ്സ് 3 :  "എനിക്ക് കിട്ടിയില്ലല്ലോ" എന്ന പരിഭവം മനസ്സിന്റെ ശുദ്ധിയില്ലായ്മയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ വിശ്വാമിത്രൻ, അത് മാറ്റാനായി വീണ്ടും വളരെ കാലം തപസ്സ് ചെയ്തു.  അതിനിടയിൽ മേനക വന്ന് വിശ്വാമിത്രന്റെ തപസ്സ് മുടങ്ങി. വിശ്വാമിത്രനും മേനകയും ഒരുമിച്ച് ജീവിച്ചു. കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ബ്രഹ്മർഷിയാകാനുള്ള തപസ്സിൽ നിന്നും താൻ വഴി മാറിപ്പോയിയെന്ന്,  വിശ്വാമിത്രന് ബോധ്യമായി.  മേനകയെ സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞയച്ചു. 

തപസ്സ് 4 : മനസ്സ് കാമത്തിന് അടിമയായതാണ് തന്റെ തപസ്സിന് മുടക്കം വരുത്തിയതെന്നും, അല്ലാതെ മേനകയല്ല തപസ്സ് മുടക്കിയതെന്നും മനസ്സിലാക്കിയ വിശ്വാമിത്രൻ, കാമത്തെ അതിജീവിക്കാൻ വളരെയധികം നാൾ വീണ്ടും തപസ്സ് ചെയ്തു. ബ്രഹ്മാവ്‌ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് വിശ്വാമിത്രനെ ഋഷിമുഖ്യൻ (മഹർഷി) ആയി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അപ്പോൾ താൻ ജിതേന്ദ്രിയൻ (ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ ജയിച്ചവൻ... ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ വഴി മനസ്സിനുണ്ടാകുന്ന ചാഞ്ചാട്ടങ്ങൾക്ക് വിധേയനല്ലാതെ ജീവിക്കാൻ പറ്റുന്നവൻ) ആയോ എന്ന് വിശ്വാമിത്രൻ ബ്രഹ്മാവിനോട് ചോദിച്ചു. "കാമം" എന്ന വികാരത്തിനെ താൻ അതിജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന ബലത്തിലാണ് വിശ്വാമിത്രൻ അങ്ങിനെ ചോദിച്ചത്. വിശ്വാമിത്രൻ ജിതേന്ദ്രിയൻ ആയിട്ടില്ലെന്നും അതിന് ഇനിയും പരിശ്രമിക്കണമെന്നും ബ്രഹ്മാവ് പറഞ്ഞു.

തപസ്സ് 5 : ജിതേന്ദ്രിയനാകുവാൻ, വിശ്വാമിത്രൻ വീണ്ടും കുറെ കാലം തപസ്സ് ചെയ്തു. അതിനിടയിൽ രംഭ വിശ്വാമിത്രന്റെ തപസ്സ് മുടക്കുവാൻ വന്നു. ഇപ്രാവശ്യം വിശ്വാമിത്രൻ കാമത്തിന് അടിമയായില്ല. പക്ഷെ, ദേഷ്യത്തോടെ രംഭയെ ശപിച്ച് ഒരു കല്ലാക്കി മാറ്റി. പക്ഷെ, ഉടനെ തന്നെ, തന്റെ മനസ്സ് ക്രോധത്തിന് അടിമയായിരുന്നുവെന്ന് (അത് കൊണ്ടാണ് ജിതേന്ദ്രിയൻ ആയിട്ടില്ലെന്ന് ബ്രഹ്‌മാവ്‌ പറഞ്ഞത്)  മനസ്സിലാക്കിയ വിശ്വാമിത്രൻ, ഇനി ആരോടും ഒന്നിനും ദേഷ്യപ്പെടില്ല എന്ന നിലയിലെത്താൻ വേണ്ടി, വീണ്ടും തപസ്സു ചെയ്തു. 

തപസ്സ് 6 : അങ്ങിനെ സൗശീല്യം വളർത്തിയെടുക്കാൻ കുറെ നാൾ നീണ്ട്  നിന്ന തപസ്സ് കഴിഞ്ഞ്, വിശന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുന്ന സമയത്ത് ഇന്ദ്രൻ  ബ്രാഹ്മണന്റെ വേഷത്തിൽ വന്ന് ഭക്ഷണം ചോദിച്ചു. താൻ കഴിക്കാനിരുന്ന ഭക്ഷണം ബ്രാഹ്മണന് കൊടുത്ത് വിശ്വാമിത്രൻ വീണ്ടും തപസ്സ് ചെയ്തു.

തപസ്സ് 7 : വളരെ കാലം വീണ്ടും തപസ്സ് ചെയ്തപ്പോൾ ബ്രഹ്മാവ്‌ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്, വിശ്വാമിത്രന് ബ്രഹ്മർഷി പദം കൊടുത്തു. "എന്റെ ജീവിതത്തിലെ പരമമായ ആഗ്രഹം ബ്രഹ്മർഷിയായ വസിഷ്ഠൻ എന്നെ ബ്രഹ്മർഷിയാണെന്ന്  വിളിക്കുന്നതാണെന്നും, അങ്ങനെ സാധിച്ചാൽ ഞാൻ കൃതാർത്ഥനാകുമെന്നും" വിശ്വാമിത്രൻ ബ്രഹ്മാവിനോട് പറഞ്ഞു. വസിഷ്ഠൻ അവിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്, വിശ്വാമിത്രൻ ബ്രഹ്മർഷിയായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നുവെന്നും  ഇനി മുതൽ താനും വിശ്വാമിത്രനും തമ്മിൽ ഒരു വ്യത്യാസവുമുണ്ടായിരിക്കില്ലെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. (കുട്ടിക്കാലത്ത് ഇതിനെ പറ്റി കേട്ടിരിക്കുന്നത്, വസിഷ്ഠന്റെ വായിൽ നിന്ന് തന്നെ "ബ്രഹ്മർഷി" എന്ന് കേൾക്കാൻ വിശ്വാമിത്രൻ വാശി പിടിച്ചുവെന്നാണ്. പക്ഷെ വാശി പിടിക്കുകയല്ല.. അപേക്ഷിക്കുകയാണ് വിശ്വാമിത്രൻ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്)

Summary 

------------

ലോകത്തിൽ മനുഷ്യന്മാരെ കൊണ്ട് എല്ലാ കുരുത്തക്കേടുകളും ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നത്, "കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മദ-മാത്സര്യം" ആണ്. ഇവയിൽ നിന്നും മോചനം കിട്ടിയാൽ മാത്രമേ, പരബ്രഹ്മത്തെ അറിയാനും ആത്മസാക്ഷാത്‍കാരം ഉണ്ടാകാനും പറ്റുകയുള്ളൂ. (At least, നമുക്കെല്ലാവർക്കും നല്ലൊരു വ്യക്തിത്വം ഉണ്ടാകണമെങ്കിൽ ഇവയിൽ നിന്നും മോചനം നേടേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്). വിശ്വാമിത്രൻ ഘട്ടം ഘട്ടമായി ഇപ്പറഞ്ഞ "കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മദ-മാത്സര്യ" ങ്ങളിലെ ഓരോന്നിൽ നിന്നും മോചനം നേടുന്നത് കാണാം. മനസ്സിന്റെയും ബുദ്ധിയുടെയും ശുദ്ധീകരണം  വഴിയാണ്, ഈ മോചനം നേടുന്നത്. ആ ശുദ്ധീകരണമാണ് തപസ്സ് ഉണ്ടാക്കി തരുന്നത് (സാത്വിക തപസ്സ് ചെയ്യുന്നത് മനസ്ഥലത്തിലും ബുദ്ധിതലത്തിലും ആയിരിക്കും). വസിഷ്ഠന്റെ ബ്രഹ്മശക്തിയുടെയും ബ്രഹ്മദണ്ഡിന്റെയും മുന്നിലെ തോൽവി, "ലോഭ-മദ-മാത്സര്യ" ങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള മോചനത്തിന് വഴി തെളിച്ചു. പിന്നീട് വിശ്വാമിത്രൻ ബ്രഹ്മർഷിയാകാനാണ് (ബ്രഹ്മജ്ഞാനത്തിന്) പരിശ്രമിച്ചത്. മേനകയുമായുള്ള സഹവാസത്തിന് ശേഷം ചെയ്ത തപസ്സ് വഴി, "കാമ" ത്തിൽ നിന്ന് മോചനം നേടി. രംഭയെ ശപിച്ചതിന് ശേഷം ചെയ്ത തപസ്സ് വഴി, "ക്രോധത്തിൽ" നിന്ന് മോചനം നേടി. 

വിശ്വാമിത്രൻ ഒരു ക്ഷത്രിയനായിരുന്നു. ക്ഷത്രിയന്മാർക്ക് 4 ആശ്രമങ്ങളായ "ബ്രഹ്മചര്യം-ഗാർഹസ്ഥ്യം-വാനപ്രസ്ഥം-സന്യാസം" എന്നിവയിൽ വാനപ്രസ്ഥം വരെയെത്താനേ പറ്റൂ എന്നും, സന്യാസത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ പറ്റില്ലായെന്നുമാണ്  പൊതുവെ കരുതുന്നത്. പക്ഷെ, വിശ്വാമിത്രൻ എല്ലാ ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും തരണം ചെയ്ത് "സന്യാസം" എന്നതിൽ എത്തുകയും, അതിന്റെ പരമോന്നതിയിൽ എത്തുകയും ചെയ്തു. 

കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മദ-മാത്സര്യങ്ങൾ ഓരോന്നോരോന്നായി തരണം ചെയ്യുന്നതിനിടയിലും വിശ്വാമിത്രൻ ഒരു തപോധനനും, ഋഷിയും, രാജർഷിയും, മഹർഷിയുമൊക്കെ തന്നെയായിരുന്നു. "വിശ്വാമിത്രൻ ആരായിരുന്നു? എന്തായി? എങ്ങിനെയാണ് ആയത്" എന്നത് മുഴുവൻ മനസ്സിലാക്കിയാൽ തെറ്റിധാരണകൾ ഉണ്ടാകില്ല. അവിടന്നവിടന്ന് ഓരോ സംഭവങ്ങൾ മാത്രമെടുത്ത് നോക്കുന്പോൾ ആണ് എല്ലാ തെറ്റിദ്ധാരണകളും ഉണ്ടാകുന്നത്. മേനകയുടെ കൂടെ കഴിഞ്ഞു എന്ന് വച്ച്, പെണ്ണിനെ കണ്ടാൽ പെട്ടെന്ന് അടിതെറ്റുന്ന പോലെ ചിത്രീകരിക്കേണ്ട ആളല്ല വിശ്വാമിത്രൻ. അത് പോലെ, ദേഷ്യം കൊണ്ട് രംഭയെ ശപിച്ച് കല്ലാക്കി എന്ന് കരുതി, ഒരു കോപിഷ്ഠനായി ചിത്രീകരിക്കേണ്ട ആളല്ല വിശ്വാമിത്രൻ.  ഒരു ക്ഷത്രീയനായ വിശ്വാമിത്രന് കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മദ-മാത്സര്യങ്ങളെ തരണം ചെയ്ത് ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നേടാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ, ആർക്കും ഈ നിലയിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ പറ്റുമെന്നാണ് വിശ്വാമിത്രന്റെ ജീവിതം കാണിച്ചു തരുന്നത്.  

ഇനി നമുക്കേവർക്കും ചിന്തിക്കാം.. നമ്മളും കാമ-ക്രോധ-ലോഭ-മദ-മാത്സര്യങ്ങൾക്ക് അടിമകളല്ലേ? ആണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അതിനെ തരണം ചെയ്യാൻ നമ്മൾ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടോ?

PS: രാമായണത്തിൽ സീതാസ്വയവരത്തിന് വിശ്വാമിത്രൻ രാമനെ ജനകന്റെ രാജസദസ്സിൽ കൊണ്ടുപോയപ്പോൾ, ജനകന്റെ പുരോഹിതൻ ശതാനന്ദൻ വിശ്വാമിത്രനെ പറ്റി വിവരിക്കുന്നതാണ് മുകളിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. അതിൽ നിന്നാണ് വിശ്വാമിത്രന്റെ മാഹാത്മ്യം മനസ്സിലാക്കുന്നത്. അതാണ് രാമായണത്തെ പറ്റി ശരിയായ അറിവ് ഉണ്ടാകേണ്ടതിന്റെ പ്രാധാന്യം. 

[10172021]

ഋഷി - ഋഷിക

ഋഷി എന്ന വാക്ക്,  "ഋഷ്" എന്ന ധാതുവിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായതാണെന്ന് പറയുന്നു. "ഋഷ്" എന്നാൽ  "അറിയുക" എന്നർത്ഥം. എല്ലാം അറിയുന്നവർ ഋഷി എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. ഋഷി എന്നത് പുരുഷന്മാരെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. വളരെ വളരെ പണ്ട് (വേദകാലത്ത്), സ്ത്രീകളും ആ വിഭാഗത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരെയാണ് ഋഷിക എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നത്. അതായത് വേദകാലത്ത്, വേദം പഠിക്കുന്നതിനും പഠിപ്പിക്കുന്നതിനും അനുസരിക്കുന്നതിനും, സ്ത്രീ പുരുഷ വ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.  

ഋഗ്വേദത്തിൽ 27 ഋഷികമാരെ പറ്റി പറയുന്നുണ്ട്. അവരെ 3 ഗ്രൂപ്പുകളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു 

- ദേവന്മാരെ സ്തുതിക്കുക - എന്നത് മാത്രം ചെയ്തിരുന്നവർ. വേദകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യാത്തവർ. 

- ഋഷിമാരും ദേവതകളുമായി സംവദിച്ചിരുന്നവർ.  

- തപസ്സു ചെയ്തവർ, അറിവിൽ മുന്തി നിന്നവർ. അവരെ ദേവതകളായി കണക്കാക്കിയിരുന്നു. 

ഋഷിമാരുടെ തരം തിരിവ് ഇങ്ങനെ 

- ബ്രഹ്മർഷി --  ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠം,  പരബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കിയവർ. ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നേടിയവർ. തങ്ങളുടെ senses and passions ൽ വളരെ നിയന്ത്രണം ഉള്ളവർ.  ബ്രഹ്മർഷികളിൽ നിന്നാണ് ഗോത്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്  (ഉദാഹരണം - വസിഷ്ഠൻ, വിശ്വാമിത്രൻ, ആംഗീരസ്)

- മഹർഷി - ജ്ഞാനം, അറിവ് എന്നതിൽ മികച്ചവർ. ഇവർ ബ്രഹ്മർഷികൾക്ക് താഴെയാണ്.  (ബൃഹസ്പതി, ശുക്രൻ, വ്യാസൻ, വാല്മീകി)

- ദേവർഷി - ബ്രഹ്മർഷിമാരുടെ സന്ദേശങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരിൽ എത്തിക്കുന്നവർ (കണ്വൻ, നാരദൻ)

- പരമർഷി - (ഭേലൻ)

- കാണ്ഡർഷി - (ജൈമിനി)

- സുദർഷി  - വേദമല്ലാത്ത വിഷയങ്ങൾ പഠിച്ച നിപുണർ (സുശ്രുതൻ - വൈദ്യശാസ്ത്രം)

- രാജർഷി -  ഋഷിയായ ക്ഷത്രിയ രാജാവ്. ബ്രഹ്മർഷികളുടെ തത്വങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കുന്നവർ  (ജനകൻ)

PS: മുകളിൽ എഴുതിയതിൽ നിന്നും ചെറിയ വ്യത്യാസത്തോടെയുള്ള വിവരങ്ങൾ കാണാം. ഏതാണ് 100% ശരി എന്ന് ചോദിച്ചാൽ അറിയില്ല. പക്ഷെ, അവരവരുടെ ജ്ഞാനത്തിന്റെയും ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഇതുപോലെയുള്ള categorization ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് വാസ്തവം. 

[10152021]

ഭഗവാൻ

ഭഗവാൻ എന്നാൽ എന്താണ്? പൊതുവെ ഈശ്വരന്റെ (ദൈവത്തിന്റെ) ഒരു പര്യായമായിട്ടാണ്  ഭഗവാൻ എന്ന വാക്കിനെ ഉപയോഗിക്കുന്നത്. പക്ഷെ, ആ വാക്ക് ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത് ഈശ്വരനെ സൂചിപ്പിക്കാനല്ല. കാലാകാലങ്ങളായി ഉപയോഗിച്ചുപയോഗിച്ച് അതിന്റെ ശരിയായ അർത്ഥമെന്താണെന്ന് ശ്രദ്‌ധിക്കാതായി. 

"ഭഗം" എന്നറിയപ്പെടുന്ന ആറ് മനോഗുണങ്ങൾ ഉള്ള ഒരാളെയാണ് ഭഗവാൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. ഇതിന്റെ അടിസ്ഥാനം, വിഷ്ണുപുരാണത്തിലെ ഒരു ശ്ലോകമാണ് 

"ഐശ്വര്യസ്യ സമഗ്രസ്യ 

വീര്യസ്യ യശസ്സശ്രിയഹ 

ജ്ഞാനവൈരാഗ്യയോശ്ചൈവ 

ഷണ്ണാം ഭഗ ഇതീരണ"

സമഗ്രമായ ഐശ്വര്യം (great wealth), വീര്യം (strength), യശസ്സ് (fame), ശ്രീ (spelndour), ജ്ഞാനം (ആത്മജ്ഞാനം or ബ്രഹ്മജ്ഞാനം - Supreme knowledge of absolute reality, Brahman,), വൈരാഗ്യം (dispassion or detachment) - എന്ന ഈ ആറ് ഗുണങ്ങൾ ഉള്ളവർ ആരാണോ, അവരെയാണ് ഭഗവാൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. (ചിലയിടത്ത്, "വീര്യസ്യ" എന്നതിന് പകരം "ധർമ്മസ്യ" എന്നാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്). 

ഉദാഹരണം 

1. ശ്രീകൃഷ്ണൻ -  മഹാഭാരതത്തിൽ കൃഷ്ണൻ വെറുമൊരു മനുഷ്യൻ മാത്രം.. പക്ഷെ ഈ ആറ് ഗുണങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ, ഭഗവാൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള "ഭഗവാൻ" കൃഷ്ണൻ ഒരു "ഗീതം" (ഗീതം എന്നാൽ പാട്ട്.. മറ്റുള്ളവരെ ഉറക്കുന്ന, മറ്റുള്ളവരുടെ സങ്കടം/ദുഃഖം/വിഷമം മാറ്റാൻ സഹായിക്കുന്നത്) പോലെ അർജുനന് പറഞ്ഞുകൊടുത്തതാണ് "ഭഗവദ്" ഗീത. 

2. ശ്രീരാമൻ  

3. വേദവ്യാസൻ 

ഭഗം എന്ന് പറയുന്ന ഈ ആറ് ഗുണങ്ങൾ materialistic ആയിട്ടുള്ളതല്ല. മനസ്സിനും ബുദ്ധിക്കും ഉണ്ടാകേണ്ട ഗുണങ്ങളാണ്. ആ ഗുണങ്ങൾ ഉണ്ടാകാനും, ഉണ്ടെങ്കിൽ അതിനെ   ഉദ്ദീപിപ്പിക്കാനും  സഹായിക്കുന്നതാണ് ഭഗവദ് ഗീത. 

(ഭഗവാൻ എന്ന വാക്കിന് ഇനിയും വേറെ നിർവ്വചനങ്ങൾ ഉണ്ടാകാം. പക്ഷെ, പൊതുവെ നമ്മളെല്ലാവരും വിചാരിക്കുന്നത് പോലെ ഈശ്വരനെയല്ല ആ വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്

വിഷ്ണുപുരാണത്തിൽ തന്നെ, വേറെയൊരു നിർവചനമുണ്ട് 

"ഉത്പത്തിം പ്രളയം ചൈവ ഭൂതാനാമഗതിം 

വേത്തി വിധ്യാമാവിധ്യവും ച സ വാച്യോ ഭഗവാനിതി"

ഉത്പത്തി (creation or ഉത്ഭവം), പ്രളയം (destruction or dissolution), ജീവജാലങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നത്   ഇല്ലാതാകുന്നത്, വിദ്യ (wisdom), അവിദ്യ (ignorance) - ഇവയൊക്കെ അറിയുന്നവനെ ഭഗവാനെന്ന് വിളിക്കണം )

[10092021]

അർഹത

മഹാഭാരതത്തിലെ 4 കാര്യങ്ങൾ 

1. ദേവവ്രതന്റെ (ഭീഷ്മരുടെ) അച്ഛനായ ശന്തനുവിന് ഒരു മുക്കുവപെൺകൊടിയായ സത്യവതിയെ വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന്  ആഗ്രഹമുണ്ടാകുന്നു.  സത്യവതിയുടെ മക്കൾ ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ രാജാവാകും എന്ന ഉറപ്പ് കിട്ടിയാൽ മാത്രമേ, വിവാഹത്തതിന് അനുവാദം നൽകൂ എന്നതിൽ, സത്യവതിയുടെ അച്ഛൻ ഉറച്ച് നിന്നു. ദേവവ്രതൻ അവിടെ ഉള്ളത് കൊണ്ട്, സത്യവതിയുടെ മക്കൾക്ക് രാജ്യാധികാരം കിട്ടില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു, സത്യവതിയുടെ അച്ഛന്റെ വിശ്വാസം.  പക്ഷെ,  തന്റെ മകനായ ദേവവ്രതനെ തഴഞ്ഞ് ആ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ശന്തനു തയ്യാറായില്ല. ഇതറിഞ്ഞ ദേവവ്രതൻ, തനിക്ക് രാജ്യം വേണ്ട എന്നും അതിനാൽ, ശന്തനുവും സത്യവതിയും തമ്മിലുള്ള വിവാഹം നടക്കണമെന്നും, അഭ്യർത്ഥിച്ചു. പക്ഷെ,  ദേവവ്രതന്റെ മക്കൾ ഭാവിയിൽ രാജ്യാവകാശം ഉന്നയിച്ചാലോ, എന്നായി സത്യവതിയുടെ അച്ഛന്റെ വിഷമം. ആ പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരമായി, താൻ ഒരിക്കലും വിവാഹം കഴിക്കില്ല എന്ന് ദേവവ്രതൻ തീരുമാനിക്കുന്നു (അപ്പോൾ മുതലാണ്, ദേവവ്രതനെ ഭീഷ്മർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടത്). അങ്ങനെ ശന്തനുവിന്റെയും സത്യവതിയുടെയും വിവാഹം നടക്കുന്നു.

2.  മാദ്രിയുടെ  സഹോദരനായ, ശാല്യൻ കൃഷ്ണന്'തുല്യനായ ഒരു പോരാളിയും, സാരഥിയുമായിരുന്നു. (സാരഥി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ, രഥം നയിക്കുന്നവർ അല്ലെങ്കിൽ "തേരാളി".  ഇവരെ വെറും ഡ്രൈവർ എന്ന രീതിയിൽ അല്ല അന്ന് കണ്ടിരുന്നത്.  അക്കാലത്ത്, രഥിയേക്കാൾ [രഥി = പോരാളി] മാഹാത്മ്യം സാരഥികൾക്കായിരുന്നു. രഥികൾ തളർന്നാലോ അവശരായാലോ അവരെ ശാരീരികമായും മാനസികമായും ഉയർത്തേണ്ട ചുമതല സാരഥികൾക്കായിരുന്നു. അതാണ്, മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിൽ കൃഷ്ണനെ സാരഥിയായി കിട്ടണമെന്ന് അർജുനൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്. അതിനെ സാർത്ഥമാക്കിക്കൊണ്ട്, തളർന്ന അർജുനനെ കൃഷ്ണൻ ഗീതോപദേശം വഴി യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പ്രാപ്തനാക്കി). യുദ്ധത്തിൽ പാണ്ഡവരുടെ പക്ഷം ചേരാൻ പോയിരുന്ന ശാല്യനെ വളരെയധികം ആദിത്യമര്യാദയോടെ സ്വീകരിച്ചു. അതിൽ സന്തോഷിച്ച ശാല്യൻ,  "യുധിഷ്ഠിരനെവിടെ?" എന്ന് ചോദിക്കുന്പോഴാണ്, "ഈ സ്വീകരണം മുഴുവൻ ദുര്യോധനൻ സൂത്രത്തിൽ ചെയ്തതാണെന്ന്" ശാല്യൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.  അങ്ങിനെ, ദുര്യോധനൻ ശാല്യനെ സൂത്രത്തിൽ തന്റെ പക്ഷം ചേർന്ന് യുദ്ധം ചെയ്യിപ്പിച്ചു.

3. മഹാഭാരത യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപ്, ദുര്യോധനനും അർജുനനും കൃഷ്ണന്റെ സഹായം തേടാൻ, കൃഷ്ണന്റെ അടുത്ത് ചെന്നു. "ഒന്നുകിൽ മുഴുവൻ നാരായണി സേന" അല്ലെങ്കിൽ "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണൻ", ഇതിലേതാണ് വേണ്ടതെന്ന ചോദ്യത്തിന് "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനെ" മതി എന്നായിരുന്നു അർജുനന്റെ മറുപടി. "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനെ" കിട്ടിയിട്ടെന്താ കാര്യം, നാരായണി സേന മുഴവനെയും എനിക്ക് കിട്ടിയല്ലോ.. അത് ചോദിച്ച് വാങ്ങാത്ത അർജുനൻ വെറും മണ്ടൻ തന്നെയെന്നാണ് ദുര്യോധനൻ വിചാരിച്ചിരുന്നത്. 

4. ദ്രൗപദി വസ്ത്രാക്ഷേപ സമയത്ത്, "താൻ സ്വാതന്ത്രയാണെന്ന" വാദത്തിന്‌ എതിര് പറയാൻ പറ്റാതെ, കൗരവ സഭ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ പറ്റാതായി.  ദൃശ്യശക്തികൾ പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ, ദൈവം അദൃശ്യശക്തികളുടെ രൂപത്തിൽ (കുറുക്കൻ ഓരിയിടൽ, കഴുകൻ പറക്കൽ etc.) പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ, അതിൽ പേടിച്ച ധൃതരാഷ്ട്രർ, ദ്രൗപദി സ്വതന്ത്ര ആണെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ദ്രൗപദിയോട് ഇഷ്ടമുള്ള വരം ചോദിച്ചോളാൻ പറയുന്നു. ആ വരം വഴി, ദ്രൗപദി യുധിഷ്ഠിരനെ സ്വാതന്ത്രനാക്കുന്നു. ഇനിയും വരം ചോദിച്ചോളാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ പറയുന്നു. ആ വരം വഴി, ദ്രൗപദി ബാക്കി പാണ്ഡവരെയും സ്വതന്ത്രർ ആക്കുന്നു. ഇനിയും വരം ചോദിച്ചോളാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ദ്രൗപദി പറയുന്നു.. എനിക്കിനി വരം വേണ്ടായെന്ന്..

ഈ നാല് സംഭവങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സാദൃശ്യവും വ്യത്യാസവും എന്താണ്?

- അവനവൻ അർഹിക്കാത്തത് അടികൂടി വാങ്ങിയാലോ, ചതിയിലൂടെ നേടിയാലോ അത് നിലനിൽക്കില്ല എന്നതാണ് ഒന്നാമത്തെയും, രണ്ടാമത്തെയും സംഭവങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

- അർഹതയുള്ളതെന്താണെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ് മൂന്നാമത്തെ സംഭവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് 

- അർഹിക്കുന്നതിൽ കൂടുതൽ നേടേണ്ട ആവശ്യമില്ലെന്നാണ് നാലാമത്തെ സംഭവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

തന്റെ പേരക്കുട്ടികൾ രാജാക്കന്മാരാകണം എന്ന ആഗ്രഹം മൂത്ത്, ശന്തനുവിന്റെ മകനായ ദേവവ്രതനോ, ദേവവ്രതന്റെ മക്കൾക്കോ രാജാവാകാൻ പറ്റില്ല എന്ന ഉറപ്പ് നേടിയെടുത്താണ്, സത്യവതിയുടെ അച്ഛൻ മകളുടെ കല്യാണം നടത്തിയത്. എന്നിട്ടെന്തുണ്ടായി? സത്യവതിക്കുണ്ടായ രണ്ട്' മക്കൾ (വിചിത്രവീര്യൻ, ചിത്രാങ്കദൻ) ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ രാജാക്കന്മാരായിയെങ്കിലും രണ്ട് പേരും മക്കളില്ലാതെ മരിച്ചു. പിന്നീട്, വ്യാസനാണ് ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ അവകാശികളെ സൃഷ്ടിച്ചത്. അങ്ങിനെ ഉണ്ടായ കുട്ടികളും (പാണ്ഡു, ധൃതരാഷ്ട്രർ) അവരുടെ പിൻഗാമികളും തമ്മിലുണ്ടായ കുടുംബവഴക്ക് അവരുടെ കുലം മുടിച്ചു. ഭീഷ്മരുടെ കയ്യിൽനിന്നും, സത്യവതിയും അച്ഛനും രാജ്യം തട്ടിയെടുത്തെങ്കിലും, അവരൊക്കെ മണ്ണടിഞ്ഞപ്പോഴും ഭീഷ്മർ ഹസ്തിനപുരത്തുണ്ടായിരുന്നു.  Basically, Bhishma outlived all of them. അത്യാഗ്രഹവും ആർത്തിയും കൊണ്ട് നേടിയെടുക്കുന്നതൊന്നും ശാശ്വതമായി നിലനിൽക്കില്ല.

ശാല്യനെ ചതിച്ചിട്ടാണ് ദുര്യോധനൻ തന്റെ പക്ഷത്ത് ചേർത്തത്. ദുര്യോധനൻ, തന്റെ സുഹൃത്തായ കർണ്ണനിലുള്ള വിശ്വാസം കൊണ്ടാണ് മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന് തയ്യാറായത്. അങ്ങനെയുള്ള കർണ്ണന്റെ മരണത്തിന്റെ കാരണക്കാരൻ ശാല്യൻ ആയിരുന്നു. കർണ്ണന്റെ സാരഥി ആയിരുന്ന ശാല്യൻ,  രഥിയായ കർണ്ണനെ മാനസികമായി തളർത്തുന്ന രീതിയിലാണ് സംസാരിച്ചിരുന്നത്. അത് കർണ്ണന്റെ യുദ്ധവീര്യത്തെ ബാധിച്ചു.  യുധിഷ്ഠിരന്റെ അഭ്യർത്ഥന മൂലമായിരുന്നു, ശാല്യൻ കർണ്ണനെ തേജോവധം ചെയ്തത്. അങ്ങിനെ, ദുര്യോധനൻ അർഹിക്കാത്തത്, ചതിയിലൂടെ നേടിയെടുത്തത്, തന്റെ തന്നെ നാശത്തിന് കാരണമായി.

യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനാണ് ഏത് വലിയ സേനയെക്കാളും ശ്രേഷ്ഠം എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ്, അർജുനൻ കൃഷ്ണനെ തന്നെ മതിയെന്ന് പറയാൻ കാരണം. നല്ലതെന്താണ് എന്നും തനിക്കർഹതയുള്ളതെന്താണെന്നുമുള്ള തിരിച്ചറിവാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണൻ തന്നെയാണ് മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന്റെ ജയപരാജയങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്. 

താൻ എന്ത് ധർമ്മസങ്കടത്തിലാണോ പെട്ടിട്ടുള്ളത്, അതിൽ നിന്ന് കരകയറുക എന്നതിനപ്പുറം കുരു സദസ്സിൽ നിന്ന് ഒന്നും നേടാനില്ലെന്നുള്ള ബോധമാണ്,  കൂടുതൽ വരം വേണ്ട എന്ന് ദ്രൗപദി പറയാൻ കാരണം. ആ സദസ്സിൽ നിന്ന് താൻ അർഹിക്കുന്നത്, അവിടെ നിന്നുള്ള മോചനം മാത്രമാണെന്നും, അതിൽ കൂടുതലൊന്നും ആഗ്രഹിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്നും ദ്രൗപദിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.

PS: വരും തലമുറകളെ, ഇത് പോലെയുള്ള മൂല്യങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട് ജീവിക്കാൻ പ്രചോദനം നൽകുന്നതാണ്, മഹാഭാരതമെന്ന ഇതിഹാസം. 

[09292021]

ഭഗവദ് ഗീതയിലെ ആദ്യ ശ്ലോകത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം

മഹാഭാരത യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപ്, അന്ധനായ ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക്  യുദ്ധം കാണാൻ വേണ്ടി ഒരു പ്രത്യേക ദൃഷ്ടി നൽകാൻ വേദവ്യാസൻ തയ്യാറായിരുന്നുവെങ്കിലും, അത് സ്വീകരിക്കുവാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. തന്റെ ഭാഗത്തും മക്കളുടെ ഭാഗത്തും അധർമ്മം ആണ് ഉള്ളതെന്നും,  അവരുടെ പൂർവികനായ കുരു തപസ്സ് ചെയ്ത് ധന്യമാക്കിയ കുരുക്ഷേത്രഭൂമിയിൽ ധർമ്മം മാത്രമേ ജയിക്കൂ എന്നും, അതിനാൽ തന്റെ മക്കളുടെ അന്ത്യം സുനിശ്ചിതമാണെന്ന്  അറിയാമായിരുന്നത്  കൊണ്ടും, ആ കാഴ്ച്ച കാണാനുള്ള ശക്തി ഇല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ടുമാണ്, യുദ്ധം കാണാനുള്ള പ്രത്യേക ദൃഷ്ടി വേണ്ട എന്ന് ധൃതരാഷ്ട്രർ പറഞ്ഞത്. അതിന് പകരം ആ ദിവ്യദൃഷ്ടി വിശ്വസ്തനായ സഞ്ജയന് നൽകാനും, സഞ്ജയൻ വഴി യുദ്ധവിവരണം കേൾക്കാനും ധൃതരാഷ്ട്രർ തയ്യാറായി.

അങ്ങനെയുള്ള സഞ്ജയനോട്,  ധൃതരാഷ്ട്രർ ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യ ശ്ലോകത്തോടെയാണ് ഭഗവദ് ഗീത തുടങ്ങുന്നത്.  ആദ്യത്തെ ആ ശ്ലോകമാണ് 

"ധർമ്മക്ഷേത്രേ കുരുക്ഷേത്രേ സമവേതാ യുയുത്സവഹ

മാമകാ പാണ്ഡവൈശ്ച കിമകുർവത സഞ്ജയ" 

ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ നേരെയുള്ള അർഥം ഇങ്ങനെയാണ്..   "തങ്ങളുടെ പൂർവികൻ കുരു തപസ്സ്  ചെയ്ത് ധർമ്മക്ഷേത്രമാക്കിയ, അതായത്  ധർമ്മം മാത്രം ജയിക്കുന്ന, ധർമ്മം മാത്രം വിളയുന്ന ആ കുരുക്ഷേത്രഭൂമിയിൽ, യുദ്ധം ചെയ്യാൻ വെന്പി നിൽക്കുന്ന എന്റെ ആൾക്കാരായ കൗരവരും പിന്നെ പാണ്ഡുവിന്റെ മക്കളും, കൂടിച്ചേർന്ന് എന്താണ് ചെയ്തത്?"

ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ വെറും അർഥം എടുത്താൽ ഇതൊരു മണ്ടൻ ചോദ്യം പോലെ തോന്നും. യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു തൊട്ട് മുൻപ് ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തി എന്താണ്? യുദ്ധ ഭൂമിയിൽ യുദ്ധം അല്ലാതെ പിന്നെ എന്ത് ചെയ്യാൻ? അപ്പോൾ എന്താണ് ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തി? 

ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ ഈ ഒരൊറ്റ ചോദ്യത്തിന്റെ മറുപടിയാണ് ഭഗവദ് ഗീതയിലെ ബാക്കി 699 ശ്ലോകങ്ങൾ.

ഒരു പ്രധാന കാര്യം, യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന്റെ തൊട്ടു മുൻപല്ല ധൃതരാഷ്ത്രർ ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. യുദ്ധം തുടങ്ങിയ ഉടനെ സഞ്ജയൻ യുദ്ധഭൂമിയിൽ പോയി ആദ്യം മുതലേ കാര്യങ്ങളെല്ലാം കണ്ടു മനസ്സിലാക്കി. പക്ഷെ അപ്പപ്പോൾ ധൃത്രരാഷ്ട്രരെ വിവരങ്ങൾ അറിയിച്ചിരുന്നില്ല. യുദ്ധത്തിന്റെ പത്താം ദിവസം, അർജുനന്റെ ശരങ്ങളേറ്റ് ഭീഷ്മപിതാമഹൻ താഴെ വീണത് ഇരുപക്ഷങ്ങളെയും നടുക്കിക്കളഞ്ഞിരുന്നു. സഞ്ജയൻ ഉടനെ ധൃത്രരാഷ്ട്രരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകുകയും വിവരം അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. ഭീഷ്മപിതാമഹൻ വീണ വിവരം കേട്ട ധൃതരാഷ്ട്രർ ആകെ വിഷമത്തിലായി. അർജുനനാണ് അത് ചെയ്തത് എന്ന് കൂടി അറിഞ്ഞപ്പോൾ, ധൃതരാഷ്ട്രർ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി. തന്റെ മക്കൾ ഭീഷ്മപിതാമഹനെ കൊന്നാലും അർജുനൻ അത് ചെയ്യില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു ധൃതരാഷ്ട്രർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നത്. കാരണം ഭീഷ്മപിതാമഹന് അർജുനനോടുള്ള വാത്സല്യം കണക്കിലെടുത്താൽ, അർജുനന് അങ്ങിനെ ചെയ്യാൻ പറ്റുകയില്ല എന്ന് തന്നെയാണ് ധൃതരാഷ്ട്രർ കരുതിയിരുന്നത്. അർജുനന് അങ്ങനെ ചെയ്യാനുള്ള മനോധൈര്യം എങ്ങിനെ കിട്ടി? അർജുനൻ പതറിയില്ലേ? ആ ശരങ്ങൾ തൊടുക്കാനുള്ള ശക്തി എങ്ങിനെ കിട്ടി?  ഇത് പോലെയുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ ധൃതരാഷ്ത്രരുടെ മനസ്സിനെ അലട്ടി.  

അത് കൊണ്ട്, "കുരുക്ഷേത്രത്തിൽ യുദ്ധമല്ലാതെ വേറെയെന്തെങ്കിലും നടന്നിട്ടുണ്ടോ", എന്നാണ് ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ ആ ചോദ്യ ശ്ലോകത്തിന്റെ ശരിയായ അർഥം. "വേറെയെന്തെങ്കിലും" എന്ന് വച്ചാൽ.. "എന്തെങ്കിലും ധർമ്മസംവാദം നടന്നിട്ടുണ്ടോ?" എന്നാണ് ചോദിക്കുന്നത്. ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു ധർമ്മസംവാദം വഴിയല്ലാതെ അർജുനന്  ഭീഷ്മപിതാമഹനെ  തട്ടി താഴെയിടാനുള്ള ശക്തിയും മനോധൈര്യവും കിട്ടില്ല എന്ന് ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് തോന്നി എന്നതാണ് അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം ചോദിക്കാൻ കാരണം. അതിന്റെ മറുപടിയായിട്ടാണ്, കൃഷ്ണ-അർജുന സംവാദമായ, ധർമ്മമെന്താണെന്ന് വിശദീകരിക്കുന്ന ഭഗവദ് ഗീതയെ പറ്റി, സഞ്ജയൻ ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത്. 

PS: Scriptures ൽ ഉള്ള ശ്ലോകങ്ങളുടെ ശരിയായ അർത്ഥം പറഞ്ഞു തരാൻ അധികം ആൾക്കാർ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടാണ്,  ഹിന്ദു ഫിലോസോഫിയിലെ കാതലായ പല കാര്യങ്ങളും ജനങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തത്. അത് കൊണ്ടാണ് അനവധി തെറ്റിദ്ധാരണകൾ നിലനിൽക്കുന്നത് 

[09252021]

ദൈവം

ഭൂരിപക്ഷം മനുഷ്യരും, "മനുഷ്യൻ" എന്ന വാക്കിനെ ശരീരവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി മാത്രമേ ചിന്തിക്കാറുള്ളൂ. പക്ഷെ, വെറും ശരീരം മാത്രമാണോ മനുഷ്യൻ? 

"മനുഷ്യൻ =  ശരീരം + മനസ്സ് + ബുദ്ധി".

മനസ്സും ബുദ്ധിയും പ്രവർത്തിക്കാതെ ശരീരത്തിന് ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കില്ല. സ്ഥൂലമായ (physical) ശരീരത്തിനെ പ്രവർത്തിപ്പിക്കണമെങ്കിൽ സൂക്ഷ്മമായ മനസ്സും ബുദ്ധിയും വിചാരിക്കണം. ശരീരത്തെ കാണാമെങ്കിലും, മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും കാണാൻ പറ്റില്ല. അപ്പോൾ, കാണാൻ പറ്റാത്ത ഘടകങ്ങൾക്ക്, കാണാൻ പറ്റുന്ന മറ്റൊന്നിനെ നിയന്ത്രിക്കാനും പ്രവർത്തിപ്പിക്കാനും സാധിക്കും.  അത് പോലെയുള്ള കാണാൻ പറ്റാത്ത ഒന്നാണ് ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ നിയന്ത്രിക്കുന്നതും പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്നതും. പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ നിലനിർത്തുന്നതും, പക്ഷെ നമ്മുടെ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ടോ, മനസ്സ് കൊണ്ടോ, ബുദ്ധി കൊണ്ടോ ഗ്രഹിക്കാൻ പറ്റാത്തതുമായ ആ ചൈതന്യത്തെയാണ് ദൈവം or  Consciousness or  Supreme Lord  (അതിനെ വിഷ്ണുവെന്നോ, ശിവനെന്നോ, യേശുവെന്നോ.. വിളിക്കാം). 

രാമായണത്തിലും മഹാഭാരത്തിലും ഉള്ള ചില സംഭവങ്ങൾ (3  സംഭവങ്ങൾ),  മുകളിൽ പറഞ്ഞ സത്യത്തെ വെളിപ്പെടുത്താനുള്ളതാണ്. ഈ മൂന്ന് സംഭവങ്ങളിലും, ദൃശ്യശക്തികൾ (മനുഷ്യർ) പരാജിതരായപ്പോൾ  അദൃശ്യശക്തികൾ (ദൈവം) പ്രവർത്തിച്ചു എന്നാണ് കാണിക്കുന്നത്. അദൃശ്യമായ മനസ്സും ബുദ്ധിയും ശരീരത്തെ പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന പോലെ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ ഗ്രസിച്ച് നിൽക്കുന്ന അദൃശ്യമായ ദൈവമെന്ന ഘടകവും പ്രവർത്തിക്കും എന്നാണ് ഇത് കാണിച്ചു തരുന്നത്. 

1. മഹാഭാരതത്തിൽ, ദുശ്ശാസനൻ എത്ര പിടിച്ചു വലിച്ചിട്ടും ദ്രൗപദിയുടെ വസ്ത്രം മുഴുവൻ അഴിച്ച് മാറ്റാൻ പറ്റിയില്ല. കൃഷ്ണൻ ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചു എന്ന പൊതുവെയുള്ള ധാരണ തെറ്റാണ്.  ദ്രൗപദിയുടെ വസ്ത്രാക്ഷേപം നടക്കുന്ന സമയത്ത്, കൃഷ്ണൻ ദ്വാരകയിൽ ശൽവനുമായി യുദ്ധം ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അവിടെ ഇല്ലാതിരുന്ന കൃഷ്ണൻ ദ്രൗപദിയെ എങ്ങിനെ രക്ഷിക്കാനാണ്. അപ്പോൾ ആരാണ് ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചത്?  മഹാഭാരതത്തിൽ കൃഷ്ണൻ നമ്മളെല്ലാവരെയും പോലെ വെറും മനുഷ്യനാണ് (അത് സൂചിപ്പിക്കുന്ന അനവധി ഭാഗങ്ങളുണ്ട്). 2 പ്രാവശ്യം വിശ്വരൂപം കാണിച്ചു എന്നതാണ് കൃഷ്ണന്റെ ദൈവീക ഭാവം കാണിച്ചു എന്ന രീതിയിൽ പറയപ്പെടുന്നത്. (അതിനും വിശദീകരണങ്ങൾ ഉണ്ട്). കുരു സദസ്സിലെ ആരും (ഭീഷ്മർ വരെ.. അതിനും വിശദീകരണങ്ങളുണ്ട്) തന്നെ രക്ഷിക്കാൻ ഇല്ലാതായപ്പോൾ, അധർമ്മം അതിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ, അദൃശ്യമായ ആ ധർമ്മം (ശക്തി, ഈശ്വരൻ) ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചു.    (അത് കൊണ്ട്, ക്രോസിൻ കഴിച്ചാൽ എല്ലാവരുടെയും പനി മാറും എന്ന പോലെ,  എല്ലാ സ്ത്രീകളെയും എപ്പോഴും രക്ഷിക്കും എന്നല്ല.)

2. മഹാഭാരതത്തിൽ, ചൂത് കളിയിൽ പാണ്ഡവന്മാർ തോറ്റിരിക്കുന്ന സമയം. യുധിഷ്ഠിരൻ, തന്റെ രാജ്യത്തെയും  സഹോദരന്മാരെയും പണയം വച്ചു. സ്വന്തമായി തന്നെ തന്നെ പണയം വച്ചു. പണയം വക്കാൻ ഇനിയെന്തെന്ന് എല്ലാവരും ആലോചിക്കുന്ന സമയത്ത് കർണ്ണൻ (കർണ്ണൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു) പറഞ്ഞു, "സ്വതന്ത്രയായി നിൽക്കുന്ന ദ്രൗപദിയെ പണയം വക്കാനുണ്ടെന്ന്". അങ്ങിനെ ദ്രൗപദിയെ പിടിച്ച് വലിച്ച് സദസ്സിൽ കൊണ്ട് വന്ന് വസ്ത്രാക്ഷേപം നടത്താൻ ശ്രമിച്ചു. ദ്രൗപദി ഉന്നയിച്ച ഒരു ചോദ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, രാജസദസ്സ് ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാൻ പറ്റാതെ സ്തംഭിച്ച അവസ്ഥയിലായി. ചോദ്യം ഇതായിരുന്നു. "സ്വയം പണയം വച്ച് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട്  അടിമയായിക്കഴിഞ്ഞ യുധിഷ്ഠിരന് എന്നെ പണയം വക്കാൻ സാധിക്കില്ല.  അപ്പോൾ പിന്നെ എന്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് നിങ്ങളെന്നോട് അപമര്യാദയായി പെരുമാറുന്നത്?".  (ഇത് തന്നെയാണ്, കർണ്ണൻ അറിയാതെ "സ്വതന്ത്രയായി നിൽക്കുന്ന ദ്രൗപദി" എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ).  ദ്രൗപദിയുന്നയിച്ച ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയാൻ പറ്റാതെ, രാജസദസ്സ് സന്ദിഗ്ധാവസ്ഥയിലായപ്പോൾ, ഹസ്തിനപുരത്തിൽ കഴുകൻ പറക്കുകയും, കുറുക്കൻ ഓരിയിടുകയും, കിളികൾ അശുഭമായി ചിലക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് കണ്ട് പേടിച്ചാണ്, ധൃതരാഷ്ട്രർ ദ്രൗപദിയെ സ്വതന്ത്ര ആക്കിയത്. തനിക്ക് കിട്ടിയ വരം വഴി, ദ്രൗപദി, തന്റെ ഭർത്താക്കന്മാരെ സ്വതന്ത്രരാക്കുകയും ചെയ്തു.  കുരുസദസ്സിലെ  ദൃശ്യശക്തികൾക്ക്  (മനുഷ്യർ അല്ലെങ്കിൽ ശരീരം, മനസ്സ്, ബുദ്ധി)  പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ പറ്റാതായപ്പോൾ, അദൃശ്യശക്തിയായ ദൈവം, മറ്റു ജന്തുക്കളിലൂടെ പ്രശ്ന പരിഹാരം നടത്തി എന്നാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. 

3. രാമായണത്തിൽ, കുട്ടികളില്ലാതിരുന്ന ദശരഥൻ,  ഒരു യാഗം നടത്തി. അതിന്റ  പ്രസാദമായി ഉണ്ടാക്കിയ പായസം കഴിച്ച ദശരഥന്റെ പത്നികൾക്ക് കുട്ടികളുണ്ടായി. ഇക്കാലത്ത് ആൺകുട്ടിയുണ്ടായാലും പെൺകുട്ടിയുണ്ടായാലും എല്ലാം ഒരേ പോലെ തന്നെ. പക്ഷെ, ദശരഥന്റെ കാലത്ത്,  ആൺകുട്ടിയുണ്ടായാൽ മാത്രമേ രാജ്യത്തിന് ഒരു അനന്തരാവകാശി ഉണ്ടാകുകയുള്ളൂ. അതിന് വേണ്ടി ദശരഥൻ, പല പ്രയത്നങ്ങളും നടത്തി. 3 കല്യാണം കഴിച്ചു. ഇതെല്ലാം കഴിഞ്ഞിട്ടും കുട്ടികൾ ഉണ്ടായില്ല. അപ്പോഴാണ് പുത്രകാമേഷ്ടി യാഗം നടത്തുന്നത്.  അതിന്റെ ഭാഗമായി ദശരഥന് കുട്ടികളുണ്ടായി. ദൃശ്യമണ്ഡലത്തിൽ എല്ല്ലാ പരിശ്രമങ്ങളും നടത്തി പരാജിതനായപ്പോൾ, അദൃശ്യമണ്ഡലം പ്രവർത്തിച്ചു എന്നാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.  

"താൻ പാതി, ദൈവം പാതി" എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ.  നമ്മളൊക്കെ ചൊവ്വയിലേക്ക് റോക്കറ്റ് വിടുകയോ, കുറെ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ നടത്തുകയോ ഒക്കെ ചെയ്താലും, ദൈവം എന്ന ഒരു ഘടകം കൂടി പ്രവർത്തിച്ചാലേ, കാര്യങ്ങൾ നടക്കേണ്ട രീതിയിൽ നടക്കുകയുള്ളൂ. 

[09232021]

Krishna Janmashtami

Tomorrow (August 30, 2021) is Krishna Janmashtami.. Birthday of Krishna. 

All of us know about Krishna from two sources, Mahabharatham and Bhagavatham. Even though both of them are written by Veda Vyasa, they are different in some aspects and similar in some other aspects. Janmashtami is based on Bhagavatham, which describes about Krishna's birth, childhood, kamsa vadham etc. In Bhagavatham, Krishna is considered to be a God or incarnation of God and people celebrate Janmashtami with that Godly feeling. But, is that enough? 

Janmashtami have been celebrated for years and it looks like we are stuck at that point for a quite a long time. Janmashatami should be celebrated, but one should start seeing Krishna as a human being and only then it will be possible to fully understand the message he had given for humanity. The message is how to attain moksha (moksha does not mean free from rebirth) or the liberation or utmost freedom, from all attachments and bondage. It is that freedom which will bring the utmost bliss. For a common man, reaching that level is difficult, but at least thinking along that perspective will bring a level of purification to mind and intellect which will make every individual better and hence a better society. So, how can we start seeing Krishna as a human being? The answer is Mahabharatham and Bhagavad Gita, where Krishna is just a mortal like us and one will be able to grasp the message

So, going to Mahabharatham and Bhagavatham...

Vyasa wrote Mahabharatham which describes the struggles in his own family with the decline and fall of Hasthinapura. It is a treasure for future generations and if properly understood it can be a guide to everyone to lead a proper life.  Ideally, Vyasa should have been happy after writing Mahabharatham since it covered the entire spectrum of human behavior, character and life. But, he was not happy and something was missing and that was bothering him. Then he met Narada. Narada told him that, Vyasa's work is great, but Mahabharata is the story of mortals (many with a lot of wickedness and immoral acts), and people may fail to understand the real essence of it and eventually ignoring it altogether. They do not sufficiently contain the glories of Sri Hari (Mahavishnu). So, Vyasa had to write something that directly chants the glories of Sri Hari and by reading that, people could taste the sweet names of Sri Hari and will not get misguided. That's why Vyasa wrote Bhagavatham. Bhagavatham talks in detail about Krishna as God - his birth, early life etc.

One thing that is common to both of Mahabharatham and Bhagavatham is the 4 purusharthas, dharma-artha-kaama-moksha way of life. It means,  fulfill all your wishes (kaama) with wealth (artha) earned by living righteously (dharma way), and later should relieve everything to be free from all attachments/bondage (moksha). It is more evident in Mahabharatham since it contains the raw life of greedy selfish (artha-kaama) humans in contention with righteous humans (dharma) and the core is Bhagavad Gita (moksha) which influenced the results of the contention (it helped Arjuna to let go of his attachments so as to do his karma as a kshathriya).  In Bhagavatham also, purusharthas are discussed, but more along the lines of devotion (bhakthi) to God. 

By seeing Krishna just as a God, one will get stuck at his birth, early life, kamsa vadham, kaaliya mardanam etc.  These are to get people interested in Krishna as a character and have their focus and attention towards him. If that focus and attention are achieved, one should start looking at Krishna as a human and see what he had offered to humanity. In other words, rather than getting stuck at Krishna pooja, making sweets, murukku etc. people should start focussing on the spiritual and philosophical aspects, which Krishna delivered as a human.

PS1: In Bhagavatham also, the Moksha part is present in detail as Uddhava Gita. Very rarely people get to that part.

PS2: I don't have a complete knowledge on both Mahabharatham and Bhagavatham. And knowledge on Bhagavatham is relatively very small compared to Mahabharatham. So, if there is any mistake, please point it out.

PS3: Finally, what I am trying to say is that all Pooja and Godly functions are just a stepping stone to the more important spiritual and philosophical aspects. Most of the people gets stuck at the "stepping stone" itself. So, make sure to go beyond the stepping stone

[08/29/2021]

ഓണവും തെറ്റിദ്ധാരണകളും

അങ്ങനെ ഒരു ഓണക്കാലം കൂടി മുന്നിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് കൊല്ലങ്ങളായി മഹാബലിയുടെ കാര്യം കുറച്ച് കഷ്ടമാണ്. പ്രളയം, പ്രളയം, കോവിഡ്, കോവിഡ് അങ്ങനെ ഓരോരോ പ്രശ്നങ്ങൾ കാരണം, പതിവ് പോലെ പ്രജകളെ കാണാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ. പക്ഷെ, അതൊന്നുമല്ല ഇവിടുത്തെ വിഷയം.

ഓണം എന്നത്, മഹാബലിയുടെ ചവുട്ടിത്താഴ്‌ത്തപ്പെടലും, പിന്നീട് മഹാബലി എല്ലാ കൊല്ലവും തന്റെ പ്രജകളെ കാണാൻ വരുന്നതുമായിട്ടാണ് കണക്കാക്കുന്നത്. കുട്ടിക്കാലം മുതലേ കേട്ട് ശീലിച്ച ഈ കഥയുടെ അടിസ്ഥാനത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു വിവരം അറിഞ്ഞത്, അമേരിക്കയിൽ വന്നതിന് ശേഷമാണ്.

- അതെന്തായിരുന്നു എന്ന് വച്ചാൽ, മഹാബലി ഉണ്ടായിരുന്നത് നർമ്മദാ നദീ തീരത്തായിരുന്നുവെന്നും അവിടെ വച്ചാണ് മഹാബലിയും വാമനനും കണ്ട് മുട്ടിയതുമെന്നാണ്.  കേരളം എവിടെ കിടക്കുന്നു? നർമ്മദാ നദിയൊഴുകുന്ന മദ്ധ്യപ്രദേശ് എവിടെ കിടക്കുന്നു? അപ്പൊ പിന്നെ.. നമ്മുടെ ഓണം? എങ്കിലും,  ആ കേട്ടതിലൊന്നും  വിശ്വസിക്കാതെ പിന്നെയും കുറെ കൊല്ലം, കുട്ടിക്കാലം മുതലേ കേട്ട, victim മഹാബലി കഥ ഓർത്ത്,  ഓണം ആഘോഷിച്ചു. 

- പിന്നെ കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞാണ് മറ്റൊരു വിവരം അറിയുന്നത്. ബലിപ്രതിപാദ എന്നൊരു ആഘോഷം (ദീപാവലി സമയത്തുള്ളത്) ഇന്ത്യയിൽ പല ഭാഗത്തും ആഘോഷിക്കുന്നു. പക്ഷെ, അവിടെയും സംഭവം ഇത് തന്നെ.. വിഷ്ണു ഭക്തനായിരുന്ന ബലീ എന്നൊരു രാജാവിന്റെ തിരിച്ചുവരലും, മൂന്നടി മണ്ണ് ചോദിക്കലുമൊക്കെ തന്നെ. പക്ഷെ അവരൊക്കെ അതിനെ ആഘോഷിക്കുന്നത്, വാമനൻ അല്ലെങ്കിൽ വിഷ്ണുവിന്റെ വിജയം ആയിട്ടാണ്. ഈ വിവരവും അടിച്ചൊരു മൂലക്കിട്ടു.. ഇത്രക്കും പ്രബുദ്ധതയുള്ള കേരളത്തിൽ ഞങ്ങൾ ആഘോഷിക്കുന്ന രീതി.. ഹ്മ്മ്... അതന്നെ ശരി..

- പിന്നെയും കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞാണ്, അമിത് ഷാ കേരളത്തിൽ വന്ന്, ഓണം വാമനജയന്തി ആയിട്ടാണ് ആഘോഷിക്കേണ്ടത് എന്ന രീതിയിൽ സംസാരിച്ചത്. കേരളത്തിലെ കപടപ്രബുദ്ധതയുടെ അടിത്തറയിലെ കല്ലിളക്കുന്ന പോലത്തെ proposal ആയിപ്പോയില്ലേ അത്? കപടപ്രബുദ്ധത തിളച്ച് മറയുന്ന പലരുടെയും അണ്ണാക്കിലൂടെ "മാവേലീ ധീരാ നേതാവേ, ലക്ഷം ലക്ഷം പിന്നാലെ" പോലത്തെ arguments ഉം വാദഗതികളും ഒഴുകി വന്നു.

ഇത് കൂടി ആയപ്പോൾ,  ഇതിന്റെ പിന്നിലെ വാസ്തവമെന്താണെന്ന്  മനസ്സിലാക്കണമെന്ന്  തീരുമാനിച്ചു. കുറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം അത് മനസ്സിലായി. അമിത് ഷാ തന്നെയാണ് ശരി.. ഉത്തരേന്ത്യക്കാർ തന്നെയാണ് ശരി... എന്നാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത് 

മഹാബലി ധീരനായ നല്ല ഒരു രാജാവായിരുന്നു, വിഷ്ണു ഭക്തനായിരുന്നു. നല്ല ദാനശീലനായിരുന്നു. എല്ലാറ്റിലും തികഞ്ഞവൻ.. പക്ഷെ, ദാനശീലത്തിൽ അധികം അഹങ്കാരവും പ്രൗഢിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. തന്റെയടുത്ത് വന്ന ഒരാൾ മറ്റൊരിടത്ത് പോകേണ്ടി വരരുത് എന്ന് അതിരുവിട്ട രീതിയിൽ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.  തന്നെക്കാൾ വലിയൊരു ദാനശീലൻ എവിടെയും ഉണ്ടാകരുത് എന്ന്‌ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. (മൂന്ന് തരത്തിലുള്ള ദാനമുണ്ട്... സാത്വികം, രാജസം, താമസം. മഹാബലിയുടേത്, രാജസ ദാനത്തിൽ പെട്ട ദാനങ്ങൾ ആയിരുന്നു).  വളരെയധികം perfect ആയിരുന്ന മഹാബലിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരേയൊരു കളങ്കം അതായിരുന്നു. വാമനൻ മൂന്നടി മണ്ണ് ചോദിച്ച്, അത്  കൊടുക്കാൻ പറ്റാതായപ്പോൾ ആണ് മഹാബലിക്ക് തന്റെ അഹങ്കാരത്തെ പറ്റിയും പ്രൗഡിയെ പറ്റിയും ബോധം വന്നത്... അങ്ങിനെ ആ ഒരു കളങ്കം ഇല്ലാതാകുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ആയ മഹാബലിയെ പാതാളത്തിലേക്ക് ചവുട്ടി താഴ്‌ത്തുകയൊന്നുമല്ല ചെയ്തത്. ദേവന്മാരും അസുരന്മാരും എല്ലാവരും പോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന, എന്നാൽ ഒരിക്കലും പോകാൻ പറ്റാത്ത, സുതലത്തിലേക്ക് പോയി അവിടെ താമസിക്കാനുള്ള ഒരു golden offer ആണ് വാമനൻ, മഹാബലിക്ക് കൊടുത്തത്. കൂടാതെ, മഹാവിഷ്ണു തന്നെ മഹാബലിക്ക് കാവൽ നിൽക്കുമെന്ന offer ഉം. അങ്ങിനെ മഹാവിഷ്ണു മഹാബലിയെ ചവുട്ടി താഴ്‌ത്തുകയല്ല, ആർക്കും എത്തിപ്പെടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള വലിയൊരു നിലയിലേക്ക് മഹാബലിയെ ഉയർത്തുകയാണ് ചെയ്തത്. മഹാബലി ഇതെല്ലാം മനസ്സിലാക്കി വളരെ സന്തോഷത്തോടെയാണ് സുതലത്തിലേക്ക് പോയത്. തന്റെ പ്രജകളെ കാണാൻ ഭൂമിയിലേക്ക് മഹാബലി വരുന്നു എന്ന് മാത്രം.  അങ്ങിനെ,  അജ്ഞാനവും അഹങ്കാരവും കൊണ്ടുള്ള അന്ധത ഇല്ലാതാക്കിയത് വാമനൻ അല്ലെങ്കിൽ മഹാവിഷ്ണുവാണ്. അത് കൊണ്ട്, അതിനെ വാമനന്റെ അല്ലെങ്കിൽ മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ പേരിൽ തന്നെയാണ് ആഘോഷിക്കേണ്ടത്. (അത് കൊണ്ട് തന്നെയായിരിക്കണം ബാലിപ്രതിപാദ ദീപാവലി സമയത്ത് ആഘോഷിക്കുന്നത്. ദീപങ്ങളുടെ ആഘോഷം... പ്രകാശം കൊണ്ട് അന്ധത or ഇരുട്ട് മാറ്റുന്ന ആഘോഷം.. മഹാബലിയുടെ ഇരുട്ട് മാറ്റിയതിന്റെ ആഘോഷം)

ഇതിനെ, അമേരിക്കയും ഇറാഖും തമ്മിലുള്ള ഗൾഫ് വാർ (ദേവന്മാരും അസുരന്മാരും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധം) പോലെ കാണുന്നത് കൊണ്ടാണ്, പലർക്കും ഇതിന്റെ ശരിയായ സന്ദേശവും ഉദ്ദേശവും മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തത്. 

തോന്നുന്ന ചില കാര്യങ്ങൾ..

1.  സന്തോഷത്തോടെ സുതലത്തിലേക്ക് പോകാൻ തയ്യാറായി നിന്നിരുന്ന മഹാബലിയുടെ കൂടെയുള്ള പല അസുരന്മാരും ഇതിനെ ശരിയായ രീതിയിൽ മനസ്സിലാക്കാതെ, വാമനനെ ആക്രമിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും കൊല്ലപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ആ അസുരന്മാരുടെ പിൻഗാമികൾ ആയിരിക്കണം "വാമനൻ ഗോ ബാക്ക്" എന്നും,  "Fxxk വാമനൻ" എന്നൊക്കെ, ഇക്കാലത്ത് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. 

2. കപട പ്രബുദ്ധതയുള്ള അനവധി മലയാളികൾ കേരളത്തിലുണ്ട്. ഇവർക്ക് എന്തിന് എന്തിനോട് എങ്ങിനെ പ്രതിഷേധിക്കണമെന്നൊന്നും അറിയില്ല. ഉത്തരേന്ത്യയിൽ പശു എന്ന് കേട്ടാൽ ഉടനെ തന്നെ കേരളത്തിൽ ബീഫ് ഫെസ്റ്റിവൽ നടത്തുന്ന, സച്ചിൻ ടെണ്ടുൽക്കറെ അറിയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞവരെ തെറി കൊണ്ട് അഭിഷേകം ചെയ്യുന്ന കുറെ അസുരഗണങ്ങൾ കേരളത്തിലിപ്പോഴുമുണ്ട്.  ഇവരുടെ കപടപ്രബുദ്ധതയുള്ള മുൻഗാമികൾ, കാര്യം ശരിക്കും മനസ്സിലാക്കാതെ, "നർമ്മദാ നദീ തീരത്ത്  മഹാബലിയെ അന്യായമായി വാമനൻ ചവിട്ടി താഴ്‌ത്തി",  എന്ന് പറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയ പ്രതിഷേധത്തിന്റെ ഭാഗമായിരിക്കാം, കേരളത്തിൽ ഓണം തുടങ്ങിയതിന് കാരണം.

3. കുട്ടിക്കാലം മുതലേ മഹാബലിയെ ഒരു കുടവയറനായ കോമാളിയെ പോലെ കളിയാക്കുന്ന രീതിയിലാണ് ന്യൂസ് പേപ്പറിലും, ടി വി യിലും ഒക്കെ കണ്ടിരുന്നത്. "ദേ മാവേലി കൊന്പത്ത്" എന്ന മിമിക്രിയും കേട്ടിട്ടുണ്ട്.  പക്ഷെ, മഹാബലിയുടെ ഗുണവിശേഷങ്ങൾ ശരിയായി മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ , ഈ കോമാളിത്തരങ്ങൾ ഒന്നും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്തതാണെന്ന്    മനസ്സിലാകും. 

4. ഓണം എന്നത് കേരളത്തിൽ ഒരു ദേശീയ ഉത്സവം ആയി ആഘോഷിക്കുന്നത് കൊണ്ട്, ഓണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായി പറയപ്പെടുന്ന കഥകളിൽ ഒരു correction വേണമെങ്കിൽ,  ഇടത്/വലത് രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെയും , മുസ്ലിം ലീഗിന്റെയും, എന്തിന് പറയുന്നു... ഇടവക പള്ളീലച്ഛന്റെയും കൂടി സമ്മതമുണ്ടെങ്കിലേ നടക്കൂ.. അല്ലാതെ, ആ അടിസ്ഥാന കഥ പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഭാഗവതം പറയുന്നതൊന്നും കേരളത്തിൽ വിലപ്പോവില്ല... 

[08/08/2021]

My Thapass during past 5 years - Bhagavad Gita

I started listening to Bhagavad Gita Thathwa pravachanam by Swami Bhoomananda Tirtha way back in 2016. it is almost 5 years now and I am through all the 735 episodes. Here, noting down how I got into it and what is learned from it. 

Bhagavad Gita is part of the great epic Mahabharatha. But, the Mahabharatha story that I read from various sources built mountains of confusions in me over the years. At the same time, many saints and well educated people viewing Mahabharatha as a unique valuable Epic added more oil to the fire of confusion. What was I missing which prevented me to understand the value of Mahabharatha? At the same time, I had never understood what was there in Bhagavad Gita. I thought it was a more interesting story told by Krishna to Arjuna. Trying to read and understand Bhagavad Gita took me to that level of almost losing my interest in it. All these were some 15 or 20 years ago. Basically two unresolved items -  lack of proper understanding of Mahabharatha and lack of understanding the Story of Bhagavad Gita.  

Hailing from Kerala, where the roots of Leftist thoughts are deep into society, while growing up there I had looked down on the culture, religion, or anything that makes India unique. After becoming a Computer Engineer, coming to USA, and earning well (at that time), it felt like the world was under my feet. But, a health issue which made me handicapped, completely changed the scene.. and I could not walk without crutches for almost 5 years.. and there were high chances of me being in wheel chair for the rest of my life. Even though, I lived in a place with state of the art Western Medical facilities, it was Traditional Chinese Medicine which brought back the confidence back in me and later Ayurveda which made me to walk without crutches. During this long period of treatment, a few other positive things also happened… not due to Western Medicines.. but by Traditional Medicines.. My 25 year old Asthma, which I could not control with all kinds of Western Medicines was brought under control in 3 days by a Traditional Chinese Medicine.. A skin eczema problem which could not be controlled by any of the Western Doctors I consulted was brought under control with a Rs.300 Ayurvedic medicine. These events changed my view towards the world… I started analyzing my thought process and understood that, all these years I have been living in absolute darkness. How can I remove all these darkness?  

The biggest lesson that I have learned in my life is that.. if you sincerely wish for something it will happen. 

During, the severe health issues, there was no Bhagvad Gita or Mahabharatha in my mind. But, after I started walking without crutches, in 2014 or 2015, a friend told me about Swami Bhoomanada Tirtha’s talks in Asianet on Bhagavatham or Bhagavad Gita and wanted me to open Youtube channel and listen to him exactly at that moment itself. I was not ready and politely refused  since I was in an active path of learning about health issues and Traditional Medicines (since that was my life saver, right?). In this process, it became more and more clear to me that, India is much richer in this aspect than any other country in the world. At that time, I did not realize that I was slowly getting pulled into the path to correctly understand the culture of India. And eventually, in 2016 I had the first urge to listen to Swami Bhoomananda Tirtha’s talks.. Now, almost 5 years have gone by.. Now, I understand why India is unique and distinct from rest of the world and why it survived over these many years. 

There are many pros and a very few cons to Swami Bhoomananda Tirtha’s talks. 

There are many who have given talks about Bhagavad Gita. Whom should we listen to? It depends on us… Frequency of the listener should match with frequency of the speaker. That’s what I wrote earlier..  “If you sincerely wish for something, it will happen”… and I got connected to Swami Bhoomanada Tirtha’s talks. He is extremely knowledgeable in Bhagavad Gita, Bhagavatham, Upanishads, Vedantha, Ramayanam.. everything. But, having knowledge is not good enough, one should have the ability to explain it in an easy and attractive style. Swamiji’s talking style is like a Grandfather talking to his children, wishing them well for everything in life, his Malayalam is so pure and clean, he is informative and persuasive etc… To me, once I started listening.. I could not stop that. 

Swami Bhoomanada Tirtha was not just explaining shlokas in Bhagavad Gita one by one. He covers the broad spectrum of Hinduism. Now, I understand more about Hinduism
- The core of Hinduism. How and why people are not able to reach the core of Hinduism? The equality expressed in the core of Hinduism supersedes everything  (e.g. Leftist thoughts, equality preached by many of those ideologies). Core of Hinduism will be acceptable to any Atheist in the world, if they are willing to listen to that.
- The true story of Mahabharatha (Majority of the confusions from childhood is over) and Bhagavad Gita.
- There are many other Gitas like Ashtavakra Gita, Uddhava Gita etc. 
- Vedas, Upanishads and how they are connected to Bhagavad Gita. 
- We know about Ramayana ( 24000 shlokas) but don’t know about Yoga Vasishtam (32000 shlokas).
- The fundamental message is the same in Bhagavad Gita, Upanishads, Yoga Vasishtam, Bhagavatham, Uddhava Gita, Ashta Vakra gita etc. 
- All of us are educated. What is that we missed in our education?
- Difference between Epic and History.
- Why Mahabharatha and Ramayana is superior to any other literature in the world and why it survived so long?
- What is Athman & what is Brahman? How well it explains the equality of everything in the universe.
- Vivekachoodamani by Shankaracharya and what he has done for Hinduism
- Importance of Krishna and Rama in Life.
- Story of Mahabali and the stupidity followed by Malayalis in celebrating Onam.
- What is the real Bhakthi? The Bhakthi followed by people are not the real Bhakthi. 
- What is Saankhya Philosophy?

 

There are many more..

Listening to Swami Bhoomananda’s talks went well for the first 50 episodes which was Mahabharatha Story told as a context leading to Bhagavad Gita. Then Bhagavad Gita started and everything went over my head. I continued to listen to 50 more episodes and then stopped. The problem was with me that, I thought Bhagavad Gita was a story.. while it was pure Philosophy. One day, I talked about Swamiji’s talks to a co-worker in office. He was 15 years younger to me.. but my tone was as if I had got enlightened. Within 5 minutes he realized what I lacked and asked me to listen to Swamy Sarvapriyananda’s “Who am I?” talk (again… If one sincerely wishes something, it will happen). After listening to that, I understood that Bhagavad Gita was not a story.. but a philosophy. Then I went back to Swami Bhoomananda Tirtha’s talks and started again from Episode 1. After that, I have not looked back. I have listened to many episodes multiple times, took a lot of notes.. Overall, I might have spent about 1200 hours over last 5 years…

Did I get enlightened? No.. That’s a long way to go.. and it may not happen during this life. Understanding from a theory point of view itself will help.. a lot. 
Do I know Bhagavad Gita shlokas? No. But, that can be learned if needed.
Am I an expert on these? No way. Like a snail, it is just a step forward, that’s all.

What are the minor cons of Swamiji’s talks…? The problem comes with Swamiji’s diverse knowledge from various sources. He may start explaining a shloka from Bhagavad Gita, then will go to Ramayana - Yoga Vasishtam - Bhagavatham - Viveka Choodamani - Upanishads… and then back to the Gita shloka. It may happen over 4 or 5 episodes and we may lose track from where it started. This was a real problem for me initially… but, eventually I overcame this by noting down what he talked about. Another minor issue was that, there are a lot of repetition about some topics… majority of the repetition is good to make the idea cemented in our brain… but, a few times it had tested my patience… 

I would highly recommend Swamij’s talks to everyone, provided you have the quality of persistence. His talks are rich with knowledge and information, but the only catch is the long duration of it. It does not matter if you decided not to listen to Swamiji’s talks. But, understanding the philosophy described in Bhagavad Gita is a must for everyone.. and I would sincerely suggest you find someone who talks about it and matches your frequency.

PS: In my opinion, don’t try to read and understand, but try to listen

[06/06/2021]

മഹാഭാരതം: ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ ശരിയായ അവകാശി

ഭാരതത്തിലെ ഇതിഹാസങ്ങളായ രാമായണത്തെയും മഹാഭാരതത്തെയും പറ്റി ജനങ്ങൾക്കുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകൾ അനവധിയാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഈ തെറ്റിദ്ധാരണകൾ ഉണ്ടാകുന്നത് എന്നതിനെ പറ്റി, ചരിത്രം, ഇതിഹാസങ്ങൾ, തെറ്റിദ്ധാരണകൾ എന്ന ലേഖനത്തിൽ എഴുതിയിരുന്നു. മഹാഭാരതത്തെ പറ്റിയാണ് കൂടുതൽ തെറ്റിദ്ധാരണകൾ നിലനിൽക്കുന്നത്. അതിലെ ഏകലവ്യനെ പറ്റിയും കർണ്ണനെ പറ്റിയുമുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകൾ മാറ്റാൻ സഹായിക്കുന്നതിനായി രണ്ട് ലേഖനങ്ങൾ എഴുതിയിരുന്നു. (ദ്രോണരും ഏകലവ്യനും, കർണ്ണനെ പറ്റിയുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകൾ). കർണ്ണനെയും ഏകലവ്യനെയും അത്രക്ക് മഹത്വവൽക്കരിക്കപ്പെടേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്ന് മഹാഭാരതം തന്നെ കാട്ടിത്തരുന്നുണ്ട്. കർണ്ണന്റെ മോശമായ വശത്തെ കാണിക്കുന്പോൾ എതിർപ്പുകൾ ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷെ, എന്നെ അദ്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്, ധർമ്മസംസ്ഥാപനത്തിന് വേണ്ടി നടന്ന മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിൽ, ധർമ്മം കൗരവരുടെ ഭാഗത്തായിരുന്നുവെന്നും, കൃഷ്ണ-പാണ്ഡവന്മാർ അധർമ്മികൾ ആയിരുന്നുവെന്നും തെറ്റായി മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നവരും ഉണ്ടെന്നാണ്. ഒരു കഥാപാത്രത്തെ പറ്റി തെറ്റായി മനസിലാക്കുന്നു എന്നതിലുപരി, സംഭവം മുഴുവനും തെറ്റായി മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നു എന്ന അവസ്ഥ. ഈ ആശയക്കുഴപ്പത്തിന്റെ മൂലകാരണം, ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ ശരിയായ അവകാശി ആരാണെന്ന് ഒരു വ്യക്തത ഇല്ലാത്തതാണ്.  

എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, തെറ്റിദ്ധാരണ ഉണ്ടാക്കുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടത് ഇതാണ് (ഇതിൽ ചിലതൊക്കെ ആവർത്തനമാണ്)

1. ഇതിഹാസങ്ങൾ, നാം പിന്തുടരേണ്ട ജീവിതമൂല്യങ്ങൾ എന്താണെന്നും, പിന്തുടരാൻ പാടില്ലാത്ത ചീത്ത കാര്യങ്ങൾ ഏതാണെന്നും, കാണിച്ചു തരുന്നു. സമൂഹത്തിൽ പൊതുവെ നന്മതിന്മകൾ കുറഞ്ഞ കാലഘട്ടത്തിലുണ്ടായ രാമായണത്തിൽ നന്മതിന്മകൾ മനസ്സിലാക്കാൻ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടില്ല. പക്ഷെ, സമൂഹത്തിൽ, തിന്മ നന്മയെക്കാൾ മേലെ ആയിക്കൊണ്ടിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിലാണ് മഹാഭാരതം ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. അതിനാൽ, മഹാഭാരതത്തിൽ ശരിയും തെറ്റും ഇടകലർന്ന് കിടക്കുകയാണ്. ശരിയേതെന്നും തെറ്റെതെന്നും വ്യക്തമായി  മനസ്സിലാക്കാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. ചിലപ്പോൾ വ്യക്തീയമായി നോക്കേണ്ടി വരും, ചിലപ്പോൾ സമാജത്തിന്റെ വീക്ഷണകോണിലൂടെ നോക്കേണ്ടിവരും. വളരെ ബൃഹത്തായ മഹാഭാരതം ഒരാവർത്തിയെങ്കിലും  വായിച്ച് ശരിയും തെറ്റും നോക്കാനൊക്കെ വളരെയധികം സമയമെടുക്കും. അത് കൊണ്ട്, കേൾക്കേണ്ടത്  കേൾക്കേണ്ട രീതിയിൽ ജ്ഞാനികളിൽ നിന്നും കേട്ടില്ലെങ്കിൽ,  വളരെയധികം തെറ്റിദ്ധാരണകൾ ഉണ്ടാകുമെന്നത് സ്വാഭാവികമാണ്. അങ്ങനെ, വില്ലൻ നായകനാണെന്നും, നായകൻ വില്ലനാണെന്നും തോന്നിയേക്കാം. 

2.  ജീവിതമൂല്യങ്ങൾ ശരിയായ രീതിയിൽ പറയാനോ, എഴുതാനോ ഉള്ള ആളുകളുടെ കുറവും, അത് ജനങ്ങളെ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കിപ്പിക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടും കാരണമാണെന്ന് തോന്നുന്നു, ജീവിതമൂല്യങ്ങളെ മുഴുവൻ വലിച്ചെടുത്ത് കളഞ്ഞ് വെറുമൊരു കഥ പോലെ മഹാഭാരതത്തെ പുസ്തകങ്ങളിലും, വീഡിയോകളിലുമൊക്കെ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. വെറുമൊരു കഥാരൂപത്തിൽ കേൾക്കേണ്ടത് കുട്ടിക്കാലത്ത് മാത്രമാണ്. കാരണം, അക്കാലത്ത് എല്ലാ ജീവിത മൂല്യങ്ങളും പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കും. നമ്മൾ വളരും തോറും, നമുക്കുണ്ടാകുന്ന സംശയങ്ങളെ പറ്റി വിചിന്തനം നടത്തണം.  കഥ എന്ന പോലെ മാത്രം കേട്ടാൽ, ആശയക്കുഴപ്പം ഉറപ്പാണ്. 

3. അതിനുപരി, ഈ നൂറ്റാണ്ടിലെ ചിന്തകൾ കൊണ്ട് അയ്യായിരം വർഷം   മുൻപുള്ള മഹാഭാരതത്തെ നിരൂപണം ചെയ്യുന്നുവെന്നതാണ് മറ്റൊരു പ്രധാന പ്രശ്‌നം.  വെറുമൊരു കഥ പോലെ മാത്രം മഹാഭാരതത്തെ മനസ്സിലാക്കിയാൽ, ഇക്കാലത്തെ ജീവിതരീതികളോട് സാമ്യപ്പെടുത്തി ചിന്തിക്കുന്ന രീതിയാണ് അധികവും ഉണ്ടാകുന്നത്. അത്  മഹാഭാരത്തെ പറ്റിയുള്ള ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ കാരണമാകുന്നു. കഴിഞ്ഞു പോയ ആ കാലഘട്ടത്തിന്റെ രീതിയിൽ ചിന്തിപ്പിച്ച്, ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ എങ്ങനെ ധർമ്മത്തിന് വിധേയമായി ജീവിക്കാം എന്ന് മനസ്സിലാക്കിപ്പിക്കാൻ, പുസ്തകങ്ങളോ, അമർ ചിത്രകഥയോ, മഹാഭാരതം സീരിയലോ സഹായിക്കുകയില്ല. അതിന്, ജ്ഞാനികളുടെ നല്ല തത്ത്വപ്രവചനങ്ങൾ തന്നെ കേൾക്കണം. പക്ഷെ, അതിന് സമയം കണ്ടെത്തുന്നവർ വളരെ കുറവാണ്.

ഈ ഒരു പാരഗ്രാഫിൽ ഉള്ളതിന് സമാനമായി മഹാഭാരതത്തെ തെറ്റായി മനസ്സിലാക്കുന്നവരുണ്ട്.  ശന്തനുവിന്റെയും സത്യവതിയുടെയും മക്കളായിരുന്ന ചിത്രാംഗദനും വിചിത്രവീര്യനും മക്കളില്ലാതെ മരിച്ചുപോയി. രാജ്യത്തിനവകാശി ഇല്ലാത്തതിനാൽ, ഭീഷ്മരോട് വിചിത്രവീര്യന്റെ ഭാര്യമാരായിരുന്ന അംബികയെയും അംബാലികയെയും വിവാഹം കഴിക്കാൻ, സത്യവതി ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഭീഷ്മർ അത് നിരസിച്ചു. പിന്നീട് സത്യവതിയുടെ പുത്രനായ വേദവ്യാസന്റെ നിയോഗം വഴി അംബികക്കും അംബാലികക്കും, പാണ്ഡുവും ധൃതരരാഷ്ട്രരും ജനിച്ചു. മൂത്തവനാണെങ്കിലും അന്ധനായ ധൃതരാഷ്ത്രരെ രാജാവാക്കാതെ, ഭീഷ്മരുടെ സമ്മതത്തോടെ അനുഗ്രഹത്തോടെ ഇളയവനായ ബുദ്ധിമാനായ പാണ്ഡുവിനെ രാജാവാക്കി. കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പാണ്ഡു കാട്ടിലേക്ക് പോകുകയും ആ സമയത്ത് ധൃതരാഷ്ട്രരെ  രാജാവാക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് പാണ്ഡു മരിക്കുകയും, പാണ്ഡുവിന്റേതെന്ന് പറയുന്നതും, പക്ഷെ പാണ്ഡുവുമായി രക്തബന്ധം ഇല്ലാത്തതുമായ 5 മക്കളുമായി, പാണ്ഡുവിന്റെ ഭാര്യ കുന്തി ഹസ്തിനപുരത്ത് എത്തി. പാണ്ഡവരും കൗരവരും ഒരുമിച്ച് വളർന്നു. ഒന്നും അർഹിക്കാത്ത പാണ്ഡവർക്ക് ധൃതരാഷ്ട്രർ രാജ്യത്തിന്റെ പകുതി കൊടുക്കുന്നു. ചൂതുകളിയിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു 12 വർഷം വനവാസവും ഒരു വർഷം അജ്ഞാത വാസവും ചെയ്യുന്നു. തിരിച്ചുവന്ന് അവർ അവരുടെ രാജ്യം വേണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നു. അതിന്റെ പേരിൽ യുദ്ധമുണ്ടാകുന്നു. പാണ്ഡുവുമായി രക്തബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത പാണ്ഡവരാണ് മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന് കാരണം. ദുര്യോധനൻ, തനിക്കവകാശപ്പെട്ട രാജ്യം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോകാതിരിക്കാൻ എല്ലാ രീതിയിലും പോരാടിയെന്നേയുള്ളൂ. ദുര്യോധനൻ ചെയ്തതിലൊന്നും ഒരു തെറ്റുമില്ല. 

ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ ശരിയായ അവകാശി ആരാണെന്ന ആശയക്കുഴപ്പം മാത്രമാണ്, ഈ ലേഖനത്തിലൂടെ ഇല്ലാതാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്.

   

തെറ്റിദ്ധാരണ 1: <പാണ്ഡവർ കുരുപരന്പരയിൽ പെട്ടവരല്ല >

പാണ്ഡുവുമായി രക്തബന്ധമില്ലാത്തവരാണ് പാണ്ഡവർ എന്നത് കൊണ്ട്, പാണ്ഡവർ കുരു വംശജരല്ലെന്നും, അതിനാൽ പാണ്ഡവർക്ക് രാജ്യത്തിൽ ഒരവകാശവും ഇല്ലെന്ന് എപ്പോഴും പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന ആളാണ് ദുര്യോധനൻ.  യുദ്ധത്തിന് മുൻപ്, ദൂതുമായി കൃഷ്ണൻ ദുര്യോധനനെ കാണാൻ ചെന്നപ്പോൾ, പാണ്ഡവർ കുരുപരന്പരയിൽ പെട്ടവരല്ലെന്ന് ദുര്യോധനൻ ശക്തമായി വാദിച്ചിരുന്നു. പാണ്ഡവർ കുരുപരന്പരയിൽ പെട്ടവരല്ല എങ്കിൽ കൗരവരും കുരുപരന്പരയിൽ പെട്ടവരല്ല എന്ന് കൃഷ്ണൻ ദുര്യോധനനെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നു. കാരണം, ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ അച്ഛനായ. വ്യാസൻ കുരുപരന്പരയിൽ പെട്ട ആളല്ല. അപ്പോൾ, ധൃതരാഷ്ട്രർക്കും ദുര്യോധനനും കുരുപരന്പര എന്ന് പറഞ്ഞ് രാജ്യം അവകാശപ്പെടാൻ പറ്റില്ല. 

തെറ്റിദ്ധാരണ 2: <ബുദ്ധിസാമർഥ്യമുള്ള പാണ്ഡു ധൃതരാഷ്ട്രരെ പറ്റിച്ചാണ് രാജാവായത്>

കുരുവംശത്തിൽ, രാജാവാകാനുള്ള കഴിവിനാണ് ജനനം/വയസ്സ് എന്നിവയേക്കാൾ പ്രാധാന്യം കൊടുത്തിരുന്നത്. (ഉദാഹരണം, ഇവരുടെയൊക്കെ പൂർവ്വികനായ ഭരതൻ, തന്റെ ഇളയ മകനാണ് രാജ്യം നൽകിയത്, യയാതി തന്റെ ഇളയ മകനാണ് രാജ്യം നൽകിയത്). അന്ധനായ ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് രാജ്യം ഭരിക്കാൻ  ശാരീരികമായ കഴിവില്ല എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമല്ല, രാജാവാകാൻ പറ്റാതിരുന്നത്. മാനസികമായും വളരെയധികം വികലതയുള്ള ആളായിരുന്ന ധൃതരാഷ്ട്രർ. മഹാഭാരതത്തിൽ, എത്രയോ ഭാഗത്ത് അത് പ്രകടമാണ്... ദുര്യോധനന്റെ എല്ലാ ദുഷ്പ്രവർത്തികളെയും ധൃതരാഷ്ട്രർ ആദ്യം എതിർക്കുകയും, പിന്നീട് പുത്രവാത്സല്യം കാരണം അതിനൊക്കെ സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നത് കാണാം. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളെയാണോ, രാജാവാക്കേണ്ടത്. ഇത്, മുൻകൂട്ടി മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത് കൊണ്ടാണ്, ധൃതരാഷ്ട്രരെ രാജാവാക്കാതിരുന്നത്. (രാജ്യത്തെക്കാൾ സ്വന്തം മക്കൾക്ക് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും ഭരണാധികാരിയെ ജനങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുമോ?)

തെറ്റിദ്ധാരണ 3: <ദുര്യോധനനാണ് രാജ്യത്തിന്റെ ശരിയായ അവകാശി>

പാണ്ഡു കാട്ടിൽ പോയപ്പോൾ, ധൃതരാഷ്ട്രരെ രാജാവാക്കി. പണ്ട് രാജാവാക്കാതെ എന്തിനിപ്പോൾ രാജാവാക്കി എന്ന ചോദ്യം പലർക്കുമുണ്ട്.  ധൃതരാഷ്ട്രരെയും പാണ്ഡുവിനേയും ജനിപ്പിച്ച രീതി ഓർക്കുക. ആരെങ്കിലും രാജ്യാവകാശി ആയി ഉണ്ടാകാനാണ് പാണ്ഡുവിനേയും ധൃതരാഷ്ട്രരെയും ജനിപ്പിച്ചത്. അപ്പോൾ, പാണ്ഡു പോയാൽ ധൃതരാഷ്ട്രർ രാജാവ്. ധൃതരാഷ്ട്രരെ ഒരു caretaker രാജാവായി മാത്രമേ വച്ചിരുന്നുള്ളൂ. (ഭരിച്ചത് ഭീഷ്മരായിരുന്നു). ധൃതരാഷ്ട്രർ, ദുര്യോധനനെ യുവരാജാവ് എന്ന നിലയിൽ വളർത്തി. കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞ് പാണ്ഡു മരിച്ചപ്പോൾ കുട്ടികളായ പാണ്ഡവരും കുന്തിയും ഹസ്തിനപുരത്ത് എത്തി. വളരെ കൊച്ചുകുട്ടികളായിരുന്ന  പാണ്ഡവർ ഒരധികാരവും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും, അവർ വലുതായാൽ, രാജ്യത്തിന്റെ അവകാശം ചോദിക്കുമോ എന്ന ഭയം, വെറും caretaker  ആയിരുന്ന ധൃതരാഷ്ട്രർക്കും, മകൻ ദുര്യോധനനമുണ്ടായി. അവരുടെ ആ ഭയമാണ്, ദുര്യോധനൻ പാണ്ഡവർക്കെതിരെ എന്നും ദ്രോഹങ്ങൾ ചെയ്യാൻ കാരണം.

ഇതിൽ, ദുര്യോധനനാണോ യുധിഷ്ഠിരനാണോ അവകാശി എന്നതാണ് എല്ലാവർക്കും ഉള്ള സംശയം.

A. <പാണ്ഡു രാജാവായിരുന്നു. ധൃതരാഷ്ട്രർ ഒരു caretaker രാജാവായിരുന്നു> എന്ന് കരുതുക.

  ആ രീതിയിൽ നോക്കിയാൽ, പാണ്ഡുവിന്റെ മക്കൾക്കാണ് അവകാശം 

B. <പാണ്ഡു രാജാവായിരുന്നു. ധൃതരാഷ്ട്രർ അഭിഷിക്തനായ രാജാവായിരുന്നു> എന്ന് കരുതുക. 

അപ്പോൾ രണ്ട് പേരുടെ മക്കൾക്കും തുല്യ അധികാരമുണ്ടെന്ന രീതിയിൽ ചിന്തിച്ചാൽ, ഉള്ള മക്കളിൽ മൂത്തവനായ യുധിഷ്ഠിരനാണ് രാജാവാകാൻ അവകാശം.യുധിഷ്ഠിരന് ശാരീരികമായോ മാനസികമായോ ഒരു പ്രശ്നങ്ങളും ഇല്ലാതിരുന്ന കാരണം. 

C. <പാണ്ഡു രാജാവായിരുന്നു. ധൃതരാഷ്ട്രർ അഭിഷിക്തനായ രാജാവായിരുന്നു> എന്ന് കരുതുക. ഇപ്പോഴത്തെ രാജാവിന്റെ മകനാണ് രാജ്യത്തിന്റെ അവകാശിയെന്ന രീതിയിൽ ചിന്തിച്ചാൽ  ദുര്യോധനൻ ആണ് അവകാശി..  

മേല്പറഞ്ഞതിൽ, Point C യിൽ ഊന്നിയാണ്, പലരും ദുര്യോധനനാണ് അധികാരം കിട്ടേണ്ടതെന്ന് പറയുന്നത്. ഇതാണ്, തെറ്റായി മനസ്സിലാക്കുന്നവർ എത്തുന്ന conclusion.  താഴെ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളാണ് Point C യെ support ചെയ്യാനായി പറയുന്നത് 

1. ധൃതരാഷ്ട്രർ caretaker രാജാവായിരുന്നില്ല, അഭിഷിക്ത രാജാവായിരുന്നു 

2. രാജാവായ ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ മൂത്തമകനായത് കൊണ്ട്, ദുര്യോധനന് അധികാരം കിട്ടണം.

3. ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ biological son ആയത് കൊണ്ട്, ദുര്യോധനന് തന്നെയാണ് അധികാരം കിട്ടേണ്ടത്. 

മുൻപ് എഴുതിയിരുന്ന പോലെ, മൂത്തമകനായത് കൊണ്ട് അധികാരം കിട്ടുമെന്ന രീതി അവരുടെ കുലത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതേ പോലെ തന്നെ, ധൃതരാഷ്ട്രർ കുരുവംശത്തിലെ biological സന്തതിയല്ല. അപ്പോൾ ദുര്യോധനനും കുരുവംശത്തിന്റെ biological സന്തതിയല്ല. അതിനാൽ,  ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ biological son എന്നതിന് വലിയ പ്രസക്തിയില്ല. മേല്പറഞ്ഞ, മൂന്ന് കാര്യങ്ങളിലെ 2, 3 എന്നതിന് പ്രസക്തിയില്ലാതായി. ഇനി, ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട point 1. ധൃതരാഷ്ട്രർ തന്നെ ഉദ്യോഗപർവ്വത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ ദുര്യോധനനോട് പറയുന്നുണ്ട്,  "നീ രാജാവിന്റെ മകനല്ല, അതിനാൽ നിനക്ക് ഈ രാജ്യത്തിൽ അവകാശമില്ല. പാണ്ഡു മരിച്ചാൽ, പാണ്ഡുവിന്റെ മക്കൾക്കാണ് രാജ്യത്തിന്റെ അവകാശം. വളരെ നല്ലവനായ യുധിഷ്ഠിരനാണ് അവകാശി.... " പിന്നെയങ്ങോട്ട് യുധിഷ്ഠിരന്റെ ഗുണങ്ങളെപ്പറ്റിയും പറയുന്നു. ധൃതരാഷ്ട്രക്ക് താൻ ശരിയായ രാജാവല്ലെന്ന് അറിയാമെന്ന് മഹാഭാരതം തന്നെ പറയുന്നു. 

തെറ്റിധാരണ 3 ന്റെ വിവരണം ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നു. ശരിയായ അവകാശി പാണ്ഡവർ തന്നെയാണ്.

ഇനി മറ്റു കാര്യങ്ങൾ ആലോചിച്ചാൽ 

- വിചിത്രവീര്യൻ മരിച്ചപ്പോൾ, അംബികക്കും അംബാലികക്കും മക്കളില്ലാത്തത് കൊണ്ട് രാജ്യത്തിന് ഒരു അവകാശി ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ ഒഴിവാക്കാൻ,  സത്യവതി ശ്രമിച്ചപ്പോൾ...ശ്രമിച്ച ആ രീതിക്ക് (വ്യാസനുമായുള്ള നിയോഗം) അംഗീകാരം നൽകിയ ഭീഷ്മർ തന്നെയാണ്... ധൃതരാഷ്ട്രരെ caretaker ആക്കാനും, അതിനു ശേഷം യുധിഷ്ഠിരൻ രാജാവാകുമെന്നതുമൊക്കെ തീരുമാനിച്ചത്. ഹസ്തിനപുരത്തിന് വേണ്ടി തന്റെ ജീവിതം തന്നെ ഉഴിഞ്ഞുവച്ച് ജീവിച്ചിരുന്ന ഭീഷ്മർ, യുധിഷ്ഠിരനാണ് രാജാവാകാൻ യോഗ്യൻ എന്ന് കരുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അത് തന്നെയാണ് ശരി.. അപ്പോൾ പിന്നെ ദുര്യോധനന് അതൊക്കെ അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്ന് പറയാൻ ഒട്ടും അർഹതയില്ല.

- പാണ്ഡു മരിച്ചതിന് ശേഷം കുന്തിയും കുട്ടികളായ പാണ്ഡവരും ഹസ്തിനപുരത്ത് എത്തിയപ്പോൾ, വേദവ്യാസൻ സ്വന്തം അമ്മയായ സത്യവതിയോട്, ഇനിയിവിടെ ഈ കുലത്തിന്റെ നാശമാണ് ഉണ്ടാകാൻ പോകുന്നതെന്നും, അതിനാൽ സത്യവതിയും അംബികയും അംബാലികയും നാട് വിട്ട്  പൊയ്ക്കോളൂ എന്നും പറയുന്നുണ്ട്. കുന്തിയും പാണ്ഡവരും ഒരു കാര്യവും (രാജ്യമോ അധികാരമോ) അപ്പോൾ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. വ്യാസനെ  അങ്ങിനെ തോന്നിപ്പിച്ചത്, അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ധൃതരാഷ്ട്രരുടെയും മക്കളുടെയും പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്നായിരിക്കണം. തങ്ങളർഹിക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ പിടിച്ചുവച്ചത് നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്ന ഭയം ഉള്ളത് കൊണ്ടുള്ള പെരുമാറ്റം കാരണം.

- സംഭവപരന്പരയായി നോക്കുന്പോൾ... എപ്പോഴാണ് ധൃതരാഷ്ട്രർ രാജ്യത്തെ രണ്ടായി പങ്ക് വച്ചത്?പാണ്ഡവർ ചോദിച്ചിട്ടാണോ അങ്ങനെ ചെയ്തത്? അല്ല. അരക്കില്ലത്തിലിട്ട് പാണ്ഡവരെ ചുട്ടുകൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ചു. അതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ട് പാണ്ഡവർ ദ്രൗപദിയെ വിവാഹം കഴിച്ച് തിരിച്ച് ഹസ്തിനപുരത്തിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ, ദുര്യോധനനും ശകുനിയും കൂടി ചെയ്ത നീചപ്രവർത്തിയിൽ നിന്ന് മുഖം രക്ഷിക്കാനും, ദുര്യോധനന് രാജാവാകാനും കൂടിയാണ്, ധൃതരാഷ്ട്രർ രാജ്യത്തിന്റെ പകുതി പാണ്ഡവർക്ക് കൊടുത്തത്. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞത്.. "നിങ്ങൾ ഖാണ്ഡവപ്രസ്ഥാത്തിൽ പോയി ജീവിക്കൂ.. നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ cousins ഉം തമ്മിൽ ഇനി ഒരു പ്രശ്നമില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ, നിങ്ങൾ ഖാണ്ഡവപ്രസ്ഥത്തിൽ പോയി ജീവിക്കൂ". (ധൃതരാഷ്ട്രർ അവനവൻ ചെയ്ത പാപത്തിൽ നിന്ന് കൈ കഴുകി രക്ഷപ്പെടാൻ ചെയ്തത്)

ഇത് വരെ എഴുതിയതൊക്കെ, നടന്ന സംഭവങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വിവരണമായിരുന്നു. ഇനിയുള്ളത് ഭഗവദ് ഗീത സന്ദേശത്തിലൂടെ എന്ത് മനസ്സിലാക്കാം എന്നുള്ളതാണ്. 

ഭഗവദ് ഗീത 

----------------

മൂന്ന് വർഷം മുൻപ് വരെ, ഞാനും വളരെ തെറ്റായ രീതിയിലായിരുന്നു മഹാഭാരതത്തെ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത്. എന്റെ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കാൻ (മുഴുവനും ഇല്ലാതായി എന്ന് പറയുന്നില്ല, എങ്കിലും കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നു) സഹായിച്ചത്, ഭഗവദ് ഗീതയാണ്.  യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പറ്റാതെ തളർന്നിരുന്ന അർജുനന് കൃഷ്ണൻ കൊടുത്ത ഉപദേശമായിരുന്നു അത്. ഏതെങ്കിലും ആയുധം പ്രയോഗിക്കാനോ, യുദ്ധതന്ത്രങ്ങളോ ഒന്നുമല്ല കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞുകൊടുത്തത്. നമ്മൾ എപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്ന,  നമ്മൾ ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധ കൊടുക്കാത്ത... മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും പറ്റിയാണ്, കൃഷ്ണൻ അർജുനനോട് പറഞ്ഞത്. മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും പറ്റി, പല വീക്ഷണകോണുകളിൽ നിന്നും പറയുന്നു. അർജുനന് കർമ്മം ചെയ്യാനുള്ള പ്രചോദനം ഉണ്ടാകുന്നു. ഇവിടത്തെ കർമ്മം യുദ്ധമായിരുന്നു. അർജുനൻ യുദ്ധം ചെയ്യുന്നു.  പലരും, ഭഗവദ് ഗീതയെ ഒരു കർമ്മയോഗമായി മാത്രം കരുതുന്നു. കർമ്മം, ഭക്തി, ജ്ഞാനം, ധ്യാനം, യജ്ഞം, തപസ്സ്, സന്യാസം, ഗുണങ്ങൾ, ഭക്ഷണം ഇവയൊക്കെ ഭഗവദ്ഗീതയിൽ പ്രതിപാദിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതിനൊക്കെ അടിസ്ഥാനം മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹങ്കാരം, ആത്മാവ് എന്ന  സൂക്ഷഘടകങ്ങളാണ്. ആ രീതിയിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റിയാൽ (ആത്മാവ് എന്ന തലത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.. കുറഞ്ഞത്, മനസ്സ്/ബുദ്ധി/അഹങ്കാരം എന്ന തലത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ തന്നെ നല്ലത്), മഹാഭാരതത്തിലെ ശരി തെറ്റുകളെ വേണ്ടപോലെ മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പമാണ്, ധർമ്മം ആരുടെ ഭാഗത്താണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പമാണ്.  ഈ രീതിയിൽ മഹാഭാരതത്തെ വീക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ, ആരായിരുന്നു ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ അവകാശി എന്നതിനൊന്നും നമ്മൾ വിചാരിക്കുന്നയത്ര പ്രസക്തിയില്ല എന്ന് മനസ്സിലാകും.  ദുര്യോധനനായിരുന്നു ശരിയായിരുന്ന അവകാശി, അത് കൊണ്ട് ദുര്യോധനൻ ചെയ്തതൊക്കെ, സ്വന്തം അവകാശം രക്ഷിക്കാനല്ലേ എന്ന ചിന്താഗതി തന്നെ തെറ്റാണെന്ന് മനസ്സിലാകും,  ദുര്യോധനൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്ന് മനസ്സിലാകും.

PS: എനിക്ക് മനസ്സിലായി എന്ന് തോന്നുന്നതാണ് എഴുതാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. ഈ വിഷയത്തിൽ ഞാൻ ഒരു തുടക്കക്കാരനാണ്. ചെറിയ തെറ്റുകളൊക്കെ ഉണ്ടാകാം. നമ്മളൊക്കെ ഇതിഹാസങ്ങൾ വേണ്ട പോലെ മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നില്ല എന്ന ആ പ്രധാന കാര്യത്തിൽ തെറ്റൊന്നുമില്ല. 

PS: പാണ്ഡവർ എന്തിനു യുദ്ധം ചെയ്തു എന്നതിനെ പറ്റി വിശദീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. അത് പിന്നീടാകാം 

[02192021]