അർഹത

മഹാഭാരതത്തിലെ 4 കാര്യങ്ങൾ 

1. ദേവവ്രതന്റെ (ഭീഷ്മരുടെ) അച്ഛനായ ശന്തനുവിന് ഒരു മുക്കുവപെൺകൊടിയായ സത്യവതിയെ വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന്  ആഗ്രഹമുണ്ടാകുന്നു.  സത്യവതിയുടെ മക്കൾ ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ രാജാവാകും എന്ന ഉറപ്പ് കിട്ടിയാൽ മാത്രമേ, വിവാഹത്തതിന് അനുവാദം നൽകൂ എന്നതിൽ, സത്യവതിയുടെ അച്ഛൻ ഉറച്ച് നിന്നു. ദേവവ്രതൻ അവിടെ ഉള്ളത് കൊണ്ട്, സത്യവതിയുടെ മക്കൾക്ക് രാജ്യാധികാരം കിട്ടില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു, സത്യവതിയുടെ അച്ഛന്റെ വിശ്വാസം.  പക്ഷെ,  തന്റെ മകനായ ദേവവ്രതനെ തഴഞ്ഞ് ആ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ശന്തനു തയ്യാറായില്ല. ഇതറിഞ്ഞ ദേവവ്രതൻ, തനിക്ക് രാജ്യം വേണ്ട എന്നും അതിനാൽ, ശന്തനുവും സത്യവതിയും തമ്മിലുള്ള വിവാഹം നടക്കണമെന്നും, അഭ്യർത്ഥിച്ചു. പക്ഷെ,  ദേവവ്രതന്റെ മക്കൾ ഭാവിയിൽ രാജ്യാവകാശം ഉന്നയിച്ചാലോ, എന്നായി സത്യവതിയുടെ അച്ഛന്റെ വിഷമം. ആ പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരമായി, താൻ ഒരിക്കലും വിവാഹം കഴിക്കില്ല എന്ന് ദേവവ്രതൻ തീരുമാനിക്കുന്നു (അപ്പോൾ മുതലാണ്, ദേവവ്രതനെ ഭീഷ്മർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടത്). അങ്ങനെ ശന്തനുവിന്റെയും സത്യവതിയുടെയും വിവാഹം നടക്കുന്നു.

2.  മാദ്രിയുടെ  സഹോദരനായ, ശാല്യൻ കൃഷ്ണന്'തുല്യനായ ഒരു പോരാളിയും, സാരഥിയുമായിരുന്നു. (സാരഥി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ, രഥം നയിക്കുന്നവർ അല്ലെങ്കിൽ "തേരാളി".  ഇവരെ വെറും ഡ്രൈവർ എന്ന രീതിയിൽ അല്ല അന്ന് കണ്ടിരുന്നത്.  അക്കാലത്ത്, രഥിയേക്കാൾ [രഥി = പോരാളി] മാഹാത്മ്യം സാരഥികൾക്കായിരുന്നു. രഥികൾ തളർന്നാലോ അവശരായാലോ അവരെ ശാരീരികമായും മാനസികമായും ഉയർത്തേണ്ട ചുമതല സാരഥികൾക്കായിരുന്നു. അതാണ്, മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിൽ കൃഷ്ണനെ സാരഥിയായി കിട്ടണമെന്ന് അർജുനൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്. അതിനെ സാർത്ഥമാക്കിക്കൊണ്ട്, തളർന്ന അർജുനനെ കൃഷ്ണൻ ഗീതോപദേശം വഴി യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പ്രാപ്തനാക്കി). യുദ്ധത്തിൽ പാണ്ഡവരുടെ പക്ഷം ചേരാൻ പോയിരുന്ന ശാല്യനെ വളരെയധികം ആദിത്യമര്യാദയോടെ സ്വീകരിച്ചു. അതിൽ സന്തോഷിച്ച ശാല്യൻ,  "യുധിഷ്ഠിരനെവിടെ?" എന്ന് ചോദിക്കുന്പോഴാണ്, "ഈ സ്വീകരണം മുഴുവൻ ദുര്യോധനൻ സൂത്രത്തിൽ ചെയ്തതാണെന്ന്" ശാല്യൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.  അങ്ങിനെ, ദുര്യോധനൻ ശാല്യനെ സൂത്രത്തിൽ തന്റെ പക്ഷം ചേർന്ന് യുദ്ധം ചെയ്യിപ്പിച്ചു.

3. മഹാഭാരത യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപ്, ദുര്യോധനനും അർജുനനും കൃഷ്ണന്റെ സഹായം തേടാൻ, കൃഷ്ണന്റെ അടുത്ത് ചെന്നു. "ഒന്നുകിൽ മുഴുവൻ നാരായണി സേന" അല്ലെങ്കിൽ "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണൻ", ഇതിലേതാണ് വേണ്ടതെന്ന ചോദ്യത്തിന് "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനെ" മതി എന്നായിരുന്നു അർജുനന്റെ മറുപടി. "യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനെ" കിട്ടിയിട്ടെന്താ കാര്യം, നാരായണി സേന മുഴവനെയും എനിക്ക് കിട്ടിയല്ലോ.. അത് ചോദിച്ച് വാങ്ങാത്ത അർജുനൻ വെറും മണ്ടൻ തന്നെയെന്നാണ് ദുര്യോധനൻ വിചാരിച്ചിരുന്നത്. 

4. ദ്രൗപദി വസ്ത്രാക്ഷേപ സമയത്ത്, "താൻ സ്വാതന്ത്രയാണെന്ന" വാദത്തിന്‌ എതിര് പറയാൻ പറ്റാതെ, കൗരവ സഭ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ പറ്റാതായി.  ദൃശ്യശക്തികൾ പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ, ദൈവം അദൃശ്യശക്തികളുടെ രൂപത്തിൽ (കുറുക്കൻ ഓരിയിടൽ, കഴുകൻ പറക്കൽ etc.) പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ, അതിൽ പേടിച്ച ധൃതരാഷ്ട്രർ, ദ്രൗപദി സ്വതന്ത്ര ആണെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ദ്രൗപദിയോട് ഇഷ്ടമുള്ള വരം ചോദിച്ചോളാൻ പറയുന്നു. ആ വരം വഴി, ദ്രൗപദി യുധിഷ്ഠിരനെ സ്വാതന്ത്രനാക്കുന്നു. ഇനിയും വരം ചോദിച്ചോളാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ പറയുന്നു. ആ വരം വഴി, ദ്രൗപദി ബാക്കി പാണ്ഡവരെയും സ്വതന്ത്രർ ആക്കുന്നു. ഇനിയും വരം ചോദിച്ചോളാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ദ്രൗപദി പറയുന്നു.. എനിക്കിനി വരം വേണ്ടായെന്ന്..

ഈ നാല് സംഭവങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സാദൃശ്യവും വ്യത്യാസവും എന്താണ്?

- അവനവൻ അർഹിക്കാത്തത് അടികൂടി വാങ്ങിയാലോ, ചതിയിലൂടെ നേടിയാലോ അത് നിലനിൽക്കില്ല എന്നതാണ് ഒന്നാമത്തെയും, രണ്ടാമത്തെയും സംഭവങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

- അർഹതയുള്ളതെന്താണെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ് മൂന്നാമത്തെ സംഭവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് 

- അർഹിക്കുന്നതിൽ കൂടുതൽ നേടേണ്ട ആവശ്യമില്ലെന്നാണ് നാലാമത്തെ സംഭവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

തന്റെ പേരക്കുട്ടികൾ രാജാക്കന്മാരാകണം എന്ന ആഗ്രഹം മൂത്ത്, ശന്തനുവിന്റെ മകനായ ദേവവ്രതനോ, ദേവവ്രതന്റെ മക്കൾക്കോ രാജാവാകാൻ പറ്റില്ല എന്ന ഉറപ്പ് നേടിയെടുത്താണ്, സത്യവതിയുടെ അച്ഛൻ മകളുടെ കല്യാണം നടത്തിയത്. എന്നിട്ടെന്തുണ്ടായി? സത്യവതിക്കുണ്ടായ രണ്ട്' മക്കൾ (വിചിത്രവീര്യൻ, ചിത്രാങ്കദൻ) ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ രാജാക്കന്മാരായിയെങ്കിലും രണ്ട് പേരും മക്കളില്ലാതെ മരിച്ചു. പിന്നീട്, വ്യാസനാണ് ഹസ്തിനപുരത്തിന്റെ അവകാശികളെ സൃഷ്ടിച്ചത്. അങ്ങിനെ ഉണ്ടായ കുട്ടികളും (പാണ്ഡു, ധൃതരാഷ്ട്രർ) അവരുടെ പിൻഗാമികളും തമ്മിലുണ്ടായ കുടുംബവഴക്ക് അവരുടെ കുലം മുടിച്ചു. ഭീഷ്മരുടെ കയ്യിൽനിന്നും, സത്യവതിയും അച്ഛനും രാജ്യം തട്ടിയെടുത്തെങ്കിലും, അവരൊക്കെ മണ്ണടിഞ്ഞപ്പോഴും ഭീഷ്മർ ഹസ്തിനപുരത്തുണ്ടായിരുന്നു.  Basically, Bhishma outlived all of them. അത്യാഗ്രഹവും ആർത്തിയും കൊണ്ട് നേടിയെടുക്കുന്നതൊന്നും ശാശ്വതമായി നിലനിൽക്കില്ല.

ശാല്യനെ ചതിച്ചിട്ടാണ് ദുര്യോധനൻ തന്റെ പക്ഷത്ത് ചേർത്തത്. ദുര്യോധനൻ, തന്റെ സുഹൃത്തായ കർണ്ണനിലുള്ള വിശ്വാസം കൊണ്ടാണ് മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന് തയ്യാറായത്. അങ്ങനെയുള്ള കർണ്ണന്റെ മരണത്തിന്റെ കാരണക്കാരൻ ശാല്യൻ ആയിരുന്നു. കർണ്ണന്റെ സാരഥി ആയിരുന്ന ശാല്യൻ,  രഥിയായ കർണ്ണനെ മാനസികമായി തളർത്തുന്ന രീതിയിലാണ് സംസാരിച്ചിരുന്നത്. അത് കർണ്ണന്റെ യുദ്ധവീര്യത്തെ ബാധിച്ചു.  യുധിഷ്ഠിരന്റെ അഭ്യർത്ഥന മൂലമായിരുന്നു, ശാല്യൻ കർണ്ണനെ തേജോവധം ചെയ്തത്. അങ്ങിനെ, ദുര്യോധനൻ അർഹിക്കാത്തത്, ചതിയിലൂടെ നേടിയെടുത്തത്, തന്റെ തന്നെ നാശത്തിന് കാരണമായി.

യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണനാണ് ഏത് വലിയ സേനയെക്കാളും ശ്രേഷ്ഠം എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ്, അർജുനൻ കൃഷ്ണനെ തന്നെ മതിയെന്ന് പറയാൻ കാരണം. നല്ലതെന്താണ് എന്നും തനിക്കർഹതയുള്ളതെന്താണെന്നുമുള്ള തിരിച്ചറിവാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. യുദ്ധം ചെയ്യാത്ത കൃഷ്ണൻ തന്നെയാണ് മഹാഭാരതയുദ്ധത്തിന്റെ ജയപരാജയങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്. 

താൻ എന്ത് ധർമ്മസങ്കടത്തിലാണോ പെട്ടിട്ടുള്ളത്, അതിൽ നിന്ന് കരകയറുക എന്നതിനപ്പുറം കുരു സദസ്സിൽ നിന്ന് ഒന്നും നേടാനില്ലെന്നുള്ള ബോധമാണ്,  കൂടുതൽ വരം വേണ്ട എന്ന് ദ്രൗപദി പറയാൻ കാരണം. ആ സദസ്സിൽ നിന്ന് താൻ അർഹിക്കുന്നത്, അവിടെ നിന്നുള്ള മോചനം മാത്രമാണെന്നും, അതിൽ കൂടുതലൊന്നും ആഗ്രഹിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്നും ദ്രൗപദിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.

PS: വരും തലമുറകളെ, ഇത് പോലെയുള്ള മൂല്യങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട് ജീവിക്കാൻ പ്രചോദനം നൽകുന്നതാണ്, മഹാഭാരതമെന്ന ഇതിഹാസം. 

[09292021]

ഭഗവദ് ഗീതയിലെ ആദ്യ ശ്ലോകത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം

മഹാഭാരത യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപ്, അന്ധനായ ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക്  യുദ്ധം കാണാൻ വേണ്ടി ഒരു പ്രത്യേക ദൃഷ്ടി നൽകാൻ വേദവ്യാസൻ തയ്യാറായിരുന്നുവെങ്കിലും, അത് സ്വീകരിക്കുവാൻ ധൃതരാഷ്ട്രർ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. തന്റെ ഭാഗത്തും മക്കളുടെ ഭാഗത്തും അധർമ്മം ആണ് ഉള്ളതെന്നും,  അവരുടെ പൂർവികനായ കുരു തപസ്സ് ചെയ്ത് ധന്യമാക്കിയ കുരുക്ഷേത്രഭൂമിയിൽ ധർമ്മം മാത്രമേ ജയിക്കൂ എന്നും, അതിനാൽ തന്റെ മക്കളുടെ അന്ത്യം സുനിശ്ചിതമാണെന്ന്  അറിയാമായിരുന്നത്  കൊണ്ടും, ആ കാഴ്ച്ച കാണാനുള്ള ശക്തി ഇല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ടുമാണ്, യുദ്ധം കാണാനുള്ള പ്രത്യേക ദൃഷ്ടി വേണ്ട എന്ന് ധൃതരാഷ്ട്രർ പറഞ്ഞത്. അതിന് പകരം ആ ദിവ്യദൃഷ്ടി വിശ്വസ്തനായ സഞ്ജയന് നൽകാനും, സഞ്ജയൻ വഴി യുദ്ധവിവരണം കേൾക്കാനും ധൃതരാഷ്ട്രർ തയ്യാറായി.

അങ്ങനെയുള്ള സഞ്ജയനോട്,  ധൃതരാഷ്ട്രർ ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യ ശ്ലോകത്തോടെയാണ് ഭഗവദ് ഗീത തുടങ്ങുന്നത്.  ആദ്യത്തെ ആ ശ്ലോകമാണ് 

"ധർമ്മക്ഷേത്രേ കുരുക്ഷേത്രേ സമവേതാ യുയുത്സവഹ

മാമകാ പാണ്ഡവൈശ്ച കിമകുർവത സഞ്ജയ" 

ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ നേരെയുള്ള അർഥം ഇങ്ങനെയാണ്..   "തങ്ങളുടെ പൂർവികൻ കുരു തപസ്സ്  ചെയ്ത് ധർമ്മക്ഷേത്രമാക്കിയ, അതായത്  ധർമ്മം മാത്രം ജയിക്കുന്ന, ധർമ്മം മാത്രം വിളയുന്ന ആ കുരുക്ഷേത്രഭൂമിയിൽ, യുദ്ധം ചെയ്യാൻ വെന്പി നിൽക്കുന്ന എന്റെ ആൾക്കാരായ കൗരവരും പിന്നെ പാണ്ഡുവിന്റെ മക്കളും, കൂടിച്ചേർന്ന് എന്താണ് ചെയ്തത്?"

ഈ ശ്ലോകത്തിന്റെ വെറും അർഥം എടുത്താൽ ഇതൊരു മണ്ടൻ ചോദ്യം പോലെ തോന്നും. യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു തൊട്ട് മുൻപ് ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തി എന്താണ്? യുദ്ധ ഭൂമിയിൽ യുദ്ധം അല്ലാതെ പിന്നെ എന്ത് ചെയ്യാൻ? അപ്പോൾ എന്താണ് ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തി? 

ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ ഈ ഒരൊറ്റ ചോദ്യത്തിന്റെ മറുപടിയാണ് ഭഗവദ് ഗീതയിലെ ബാക്കി 699 ശ്ലോകങ്ങൾ.

ഒരു പ്രധാന കാര്യം, യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന്റെ തൊട്ടു മുൻപല്ല ധൃതരാഷ്ത്രർ ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. യുദ്ധം തുടങ്ങിയ ഉടനെ സഞ്ജയൻ യുദ്ധഭൂമിയിൽ പോയി ആദ്യം മുതലേ കാര്യങ്ങളെല്ലാം കണ്ടു മനസ്സിലാക്കി. പക്ഷെ അപ്പപ്പോൾ ധൃത്രരാഷ്ട്രരെ വിവരങ്ങൾ അറിയിച്ചിരുന്നില്ല. യുദ്ധത്തിന്റെ പത്താം ദിവസം, അർജുനന്റെ ശരങ്ങളേറ്റ് ഭീഷ്മപിതാമഹൻ താഴെ വീണത് ഇരുപക്ഷങ്ങളെയും നടുക്കിക്കളഞ്ഞിരുന്നു. സഞ്ജയൻ ഉടനെ ധൃത്രരാഷ്ട്രരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകുകയും വിവരം അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. ഭീഷ്മപിതാമഹൻ വീണ വിവരം കേട്ട ധൃതരാഷ്ട്രർ ആകെ വിഷമത്തിലായി. അർജുനനാണ് അത് ചെയ്തത് എന്ന് കൂടി അറിഞ്ഞപ്പോൾ, ധൃതരാഷ്ട്രർ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി. തന്റെ മക്കൾ ഭീഷ്മപിതാമഹനെ കൊന്നാലും അർജുനൻ അത് ചെയ്യില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു ധൃതരാഷ്ട്രർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നത്. കാരണം ഭീഷ്മപിതാമഹന് അർജുനനോടുള്ള വാത്സല്യം കണക്കിലെടുത്താൽ, അർജുനന് അങ്ങിനെ ചെയ്യാൻ പറ്റുകയില്ല എന്ന് തന്നെയാണ് ധൃതരാഷ്ട്രർ കരുതിയിരുന്നത്. അർജുനന് അങ്ങനെ ചെയ്യാനുള്ള മനോധൈര്യം എങ്ങിനെ കിട്ടി? അർജുനൻ പതറിയില്ലേ? ആ ശരങ്ങൾ തൊടുക്കാനുള്ള ശക്തി എങ്ങിനെ കിട്ടി?  ഇത് പോലെയുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ ധൃതരാഷ്ത്രരുടെ മനസ്സിനെ അലട്ടി.  

അത് കൊണ്ട്, "കുരുക്ഷേത്രത്തിൽ യുദ്ധമല്ലാതെ വേറെയെന്തെങ്കിലും നടന്നിട്ടുണ്ടോ", എന്നാണ് ധൃതരാഷ്ട്രരുടെ ആ ചോദ്യ ശ്ലോകത്തിന്റെ ശരിയായ അർഥം. "വേറെയെന്തെങ്കിലും" എന്ന് വച്ചാൽ.. "എന്തെങ്കിലും ധർമ്മസംവാദം നടന്നിട്ടുണ്ടോ?" എന്നാണ് ചോദിക്കുന്നത്. ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു ധർമ്മസംവാദം വഴിയല്ലാതെ അർജുനന്  ഭീഷ്മപിതാമഹനെ  തട്ടി താഴെയിടാനുള്ള ശക്തിയും മനോധൈര്യവും കിട്ടില്ല എന്ന് ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് തോന്നി എന്നതാണ് അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം ചോദിക്കാൻ കാരണം. അതിന്റെ മറുപടിയായിട്ടാണ്, കൃഷ്ണ-അർജുന സംവാദമായ, ധർമ്മമെന്താണെന്ന് വിശദീകരിക്കുന്ന ഭഗവദ് ഗീതയെ പറ്റി, സഞ്ജയൻ ധൃതരാഷ്ട്രർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത്. 

PS: Scriptures ൽ ഉള്ള ശ്ലോകങ്ങളുടെ ശരിയായ അർത്ഥം പറഞ്ഞു തരാൻ അധികം ആൾക്കാർ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടാണ്,  ഹിന്ദു ഫിലോസോഫിയിലെ കാതലായ പല കാര്യങ്ങളും ജനങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തത്. അത് കൊണ്ടാണ് അനവധി തെറ്റിദ്ധാരണകൾ നിലനിൽക്കുന്നത് 

[09252021]

ദൈവം

ഭൂരിപക്ഷം മനുഷ്യരും, "മനുഷ്യൻ" എന്ന വാക്കിനെ ശരീരവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി മാത്രമേ ചിന്തിക്കാറുള്ളൂ. പക്ഷെ, വെറും ശരീരം മാത്രമാണോ മനുഷ്യൻ? 

"മനുഷ്യൻ =  ശരീരം + മനസ്സ് + ബുദ്ധി".

മനസ്സും ബുദ്ധിയും പ്രവർത്തിക്കാതെ ശരീരത്തിന് ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാധിക്കില്ല. സ്ഥൂലമായ (physical) ശരീരത്തിനെ പ്രവർത്തിപ്പിക്കണമെങ്കിൽ സൂക്ഷ്മമായ മനസ്സും ബുദ്ധിയും വിചാരിക്കണം. ശരീരത്തെ കാണാമെങ്കിലും, മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും കാണാൻ പറ്റില്ല. അപ്പോൾ, കാണാൻ പറ്റാത്ത ഘടകങ്ങൾക്ക്, കാണാൻ പറ്റുന്ന മറ്റൊന്നിനെ നിയന്ത്രിക്കാനും പ്രവർത്തിപ്പിക്കാനും സാധിക്കും.  അത് പോലെയുള്ള കാണാൻ പറ്റാത്ത ഒന്നാണ് ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ നിയന്ത്രിക്കുന്നതും പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്നതും. പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ നിലനിർത്തുന്നതും, പക്ഷെ നമ്മുടെ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ടോ, മനസ്സ് കൊണ്ടോ, ബുദ്ധി കൊണ്ടോ ഗ്രഹിക്കാൻ പറ്റാത്തതുമായ ആ ചൈതന്യത്തെയാണ് ദൈവം or  Consciousness or  Supreme Lord  (അതിനെ വിഷ്ണുവെന്നോ, ശിവനെന്നോ, യേശുവെന്നോ.. വിളിക്കാം). 

രാമായണത്തിലും മഹാഭാരത്തിലും ഉള്ള ചില സംഭവങ്ങൾ (3  സംഭവങ്ങൾ),  മുകളിൽ പറഞ്ഞ സത്യത്തെ വെളിപ്പെടുത്താനുള്ളതാണ്. ഈ മൂന്ന് സംഭവങ്ങളിലും, ദൃശ്യശക്തികൾ (മനുഷ്യർ) പരാജിതരായപ്പോൾ  അദൃശ്യശക്തികൾ (ദൈവം) പ്രവർത്തിച്ചു എന്നാണ് കാണിക്കുന്നത്. അദൃശ്യമായ മനസ്സും ബുദ്ധിയും ശരീരത്തെ പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന പോലെ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ ഗ്രസിച്ച് നിൽക്കുന്ന അദൃശ്യമായ ദൈവമെന്ന ഘടകവും പ്രവർത്തിക്കും എന്നാണ് ഇത് കാണിച്ചു തരുന്നത്. 

1. മഹാഭാരതത്തിൽ, ദുശ്ശാസനൻ എത്ര പിടിച്ചു വലിച്ചിട്ടും ദ്രൗപദിയുടെ വസ്ത്രം മുഴുവൻ അഴിച്ച് മാറ്റാൻ പറ്റിയില്ല. കൃഷ്ണൻ ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചു എന്ന പൊതുവെയുള്ള ധാരണ തെറ്റാണ്.  ദ്രൗപദിയുടെ വസ്ത്രാക്ഷേപം നടക്കുന്ന സമയത്ത്, കൃഷ്ണൻ ദ്വാരകയിൽ ശൽവനുമായി യുദ്ധം ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അവിടെ ഇല്ലാതിരുന്ന കൃഷ്ണൻ ദ്രൗപദിയെ എങ്ങിനെ രക്ഷിക്കാനാണ്. അപ്പോൾ ആരാണ് ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചത്?  മഹാഭാരതത്തിൽ കൃഷ്ണൻ നമ്മളെല്ലാവരെയും പോലെ വെറും മനുഷ്യനാണ് (അത് സൂചിപ്പിക്കുന്ന അനവധി ഭാഗങ്ങളുണ്ട്). 2 പ്രാവശ്യം വിശ്വരൂപം കാണിച്ചു എന്നതാണ് കൃഷ്ണന്റെ ദൈവീക ഭാവം കാണിച്ചു എന്ന രീതിയിൽ പറയപ്പെടുന്നത്. (അതിനും വിശദീകരണങ്ങൾ ഉണ്ട്). കുരു സദസ്സിലെ ആരും (ഭീഷ്മർ വരെ.. അതിനും വിശദീകരണങ്ങളുണ്ട്) തന്നെ രക്ഷിക്കാൻ ഇല്ലാതായപ്പോൾ, അധർമ്മം അതിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ, അദൃശ്യമായ ആ ധർമ്മം (ശക്തി, ഈശ്വരൻ) ദ്രൗപദിയെ രക്ഷിച്ചു.    (അത് കൊണ്ട്, ക്രോസിൻ കഴിച്ചാൽ എല്ലാവരുടെയും പനി മാറും എന്ന പോലെ,  എല്ലാ സ്ത്രീകളെയും എപ്പോഴും രക്ഷിക്കും എന്നല്ല.)

2. മഹാഭാരതത്തിൽ, ചൂത് കളിയിൽ പാണ്ഡവന്മാർ തോറ്റിരിക്കുന്ന സമയം. യുധിഷ്ഠിരൻ, തന്റെ രാജ്യത്തെയും  സഹോദരന്മാരെയും പണയം വച്ചു. സ്വന്തമായി തന്നെ തന്നെ പണയം വച്ചു. പണയം വക്കാൻ ഇനിയെന്തെന്ന് എല്ലാവരും ആലോചിക്കുന്ന സമയത്ത് കർണ്ണൻ (കർണ്ണൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു) പറഞ്ഞു, "സ്വതന്ത്രയായി നിൽക്കുന്ന ദ്രൗപദിയെ പണയം വക്കാനുണ്ടെന്ന്". അങ്ങിനെ ദ്രൗപദിയെ പിടിച്ച് വലിച്ച് സദസ്സിൽ കൊണ്ട് വന്ന് വസ്ത്രാക്ഷേപം നടത്താൻ ശ്രമിച്ചു. ദ്രൗപദി ഉന്നയിച്ച ഒരു ചോദ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, രാജസദസ്സ് ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാൻ പറ്റാതെ സ്തംഭിച്ച അവസ്ഥയിലായി. ചോദ്യം ഇതായിരുന്നു. "സ്വയം പണയം വച്ച് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട്  അടിമയായിക്കഴിഞ്ഞ യുധിഷ്ഠിരന് എന്നെ പണയം വക്കാൻ സാധിക്കില്ല.  അപ്പോൾ പിന്നെ എന്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് നിങ്ങളെന്നോട് അപമര്യാദയായി പെരുമാറുന്നത്?".  (ഇത് തന്നെയാണ്, കർണ്ണൻ അറിയാതെ "സ്വതന്ത്രയായി നിൽക്കുന്ന ദ്രൗപദി" എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ).  ദ്രൗപദിയുന്നയിച്ച ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയാൻ പറ്റാതെ, രാജസദസ്സ് സന്ദിഗ്ധാവസ്ഥയിലായപ്പോൾ, ഹസ്തിനപുരത്തിൽ കഴുകൻ പറക്കുകയും, കുറുക്കൻ ഓരിയിടുകയും, കിളികൾ അശുഭമായി ചിലക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് കണ്ട് പേടിച്ചാണ്, ധൃതരാഷ്ട്രർ ദ്രൗപദിയെ സ്വതന്ത്ര ആക്കിയത്. തനിക്ക് കിട്ടിയ വരം വഴി, ദ്രൗപദി, തന്റെ ഭർത്താക്കന്മാരെ സ്വതന്ത്രരാക്കുകയും ചെയ്തു.  കുരുസദസ്സിലെ  ദൃശ്യശക്തികൾക്ക്  (മനുഷ്യർ അല്ലെങ്കിൽ ശരീരം, മനസ്സ്, ബുദ്ധി)  പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ പറ്റാതായപ്പോൾ, അദൃശ്യശക്തിയായ ദൈവം, മറ്റു ജന്തുക്കളിലൂടെ പ്രശ്ന പരിഹാരം നടത്തി എന്നാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. 

3. രാമായണത്തിൽ, കുട്ടികളില്ലാതിരുന്ന ദശരഥൻ,  ഒരു യാഗം നടത്തി. അതിന്റ  പ്രസാദമായി ഉണ്ടാക്കിയ പായസം കഴിച്ച ദശരഥന്റെ പത്നികൾക്ക് കുട്ടികളുണ്ടായി. ഇക്കാലത്ത് ആൺകുട്ടിയുണ്ടായാലും പെൺകുട്ടിയുണ്ടായാലും എല്ലാം ഒരേ പോലെ തന്നെ. പക്ഷെ, ദശരഥന്റെ കാലത്ത്,  ആൺകുട്ടിയുണ്ടായാൽ മാത്രമേ രാജ്യത്തിന് ഒരു അനന്തരാവകാശി ഉണ്ടാകുകയുള്ളൂ. അതിന് വേണ്ടി ദശരഥൻ, പല പ്രയത്നങ്ങളും നടത്തി. 3 കല്യാണം കഴിച്ചു. ഇതെല്ലാം കഴിഞ്ഞിട്ടും കുട്ടികൾ ഉണ്ടായില്ല. അപ്പോഴാണ് പുത്രകാമേഷ്ടി യാഗം നടത്തുന്നത്.  അതിന്റെ ഭാഗമായി ദശരഥന് കുട്ടികളുണ്ടായി. ദൃശ്യമണ്ഡലത്തിൽ എല്ല്ലാ പരിശ്രമങ്ങളും നടത്തി പരാജിതനായപ്പോൾ, അദൃശ്യമണ്ഡലം പ്രവർത്തിച്ചു എന്നാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.  

"താൻ പാതി, ദൈവം പാതി" എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ.  നമ്മളൊക്കെ ചൊവ്വയിലേക്ക് റോക്കറ്റ് വിടുകയോ, കുറെ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ നടത്തുകയോ ഒക്കെ ചെയ്താലും, ദൈവം എന്ന ഒരു ഘടകം കൂടി പ്രവർത്തിച്ചാലേ, കാര്യങ്ങൾ നടക്കേണ്ട രീതിയിൽ നടക്കുകയുള്ളൂ. 

[09232021]

Krishna Janmashtami

Tomorrow (August 30, 2021) is Krishna Janmashtami.. Birthday of Krishna. 

All of us know about Krishna from two sources, Mahabharatham and Bhagavatham. Even though both of them are written by Veda Vyasa, they are different in some aspects and similar in some other aspects. Janmashtami is based on Bhagavatham, which describes about Krishna's birth, childhood, kamsa vadham etc. In Bhagavatham, Krishna is considered to be a God or incarnation of God and people celebrate Janmashtami with that Godly feeling. But, is that enough? 

Janmashtami have been celebrated for years and it looks like we are stuck at that point for a quite a long time. Janmashatami should be celebrated, but one should start seeing Krishna as a human being and only then it will be possible to fully understand the message he had given for humanity. The message is how to attain moksha (moksha does not mean free from rebirth) or the liberation or utmost freedom, from all attachments and bondage. It is that freedom which will bring the utmost bliss. For a common man, reaching that level is difficult, but at least thinking along that perspective will bring a level of purification to mind and intellect which will make every individual better and hence a better society. So, how can we start seeing Krishna as a human being? The answer is Mahabharatham and Bhagavad Gita, where Krishna is just a mortal like us and one will be able to grasp the message

So, going to Mahabharatham and Bhagavatham...

Vyasa wrote Mahabharatham which describes the struggles in his own family with the decline and fall of Hasthinapura. It is a treasure for future generations and if properly understood it can be a guide to everyone to lead a proper life.  Ideally, Vyasa should have been happy after writing Mahabharatham since it covered the entire spectrum of human behavior, character and life. But, he was not happy and something was missing and that was bothering him. Then he met Narada. Narada told him that, Vyasa's work is great, but Mahabharata is the story of mortals (many with a lot of wickedness and immoral acts), and people may fail to understand the real essence of it and eventually ignoring it altogether. They do not sufficiently contain the glories of Sri Hari (Mahavishnu). So, Vyasa had to write something that directly chants the glories of Sri Hari and by reading that, people could taste the sweet names of Sri Hari and will not get misguided. That's why Vyasa wrote Bhagavatham. Bhagavatham talks in detail about Krishna as God - his birth, early life etc.

One thing that is common to both of Mahabharatham and Bhagavatham is the 4 purusharthas, dharma-artha-kaama-moksha way of life. It means,  fulfill all your wishes (kaama) with wealth (artha) earned by living righteously (dharma way), and later should relieve everything to be free from all attachments/bondage (moksha). It is more evident in Mahabharatham since it contains the raw life of greedy selfish (artha-kaama) humans in contention with righteous humans (dharma) and the core is Bhagavad Gita (moksha) which influenced the results of the contention (it helped Arjuna to let go of his attachments so as to do his karma as a kshathriya).  In Bhagavatham also, purusharthas are discussed, but more along the lines of devotion (bhakthi) to God. 

By seeing Krishna just as a God, one will get stuck at his birth, early life, kamsa vadham, kaaliya mardanam etc.  These are to get people interested in Krishna as a character and have their focus and attention towards him. If that focus and attention are achieved, one should start looking at Krishna as a human and see what he had offered to humanity. In other words, rather than getting stuck at Krishna pooja, making sweets, murukku etc. people should start focussing on the spiritual and philosophical aspects, which Krishna delivered as a human.

PS1: In Bhagavatham also, the Moksha part is present in detail as Uddhava Gita. Very rarely people get to that part.

PS2: I don't have a complete knowledge on both Mahabharatham and Bhagavatham. And knowledge on Bhagavatham is relatively very small compared to Mahabharatham. So, if there is any mistake, please point it out.

PS3: Finally, what I am trying to say is that all Pooja and Godly functions are just a stepping stone to the more important spiritual and philosophical aspects. Most of the people gets stuck at the "stepping stone" itself. So, make sure to go beyond the stepping stone

[08/29/2021]